woensdag 3 juni 2015

Wonder



Ik vertelde hem het verhaal van vier jaar geleden. Over de moeder met de hele dikke buik en de baby die zo schopte. Dat hij wel een voetballer moest zijn en dat ik hem stiekem al bij zijn naam noemde als niemand het hoorde. Ik vertelde hoe we uit eten gingen en daarna nietsvermoedend naar huis. Over hoe hij toen liet weten dat hij nu toch echt zou komen en over hoe zijn vader daarvan door de woonkamer sprong en over hoe hij er de volgende morgen toen 'ineens' was. Over hoe mooi hij was en hoe zwart zijn haren en hoe zijn zus vol verwondering naar hem keek.

Hij keek me aan alsof er een wonder gebeurde en eigenlijk heeft hij daar groot gelijk in. Dat hij in ons leven kwam is een groot wonder dat tot op de dag van vandaag duurt. En morgen vieren we zijn bestaan. Zijn bestaan de afgelopen vier jaar en zijn bestaan in alle jaren die voor ons liggen. Want wat is het fijn dat hij er is!

Ik legde zijn deken recht, zong voor hem en kuste en zegende hem. Ik vertelde hem hoeveel ik van hem hou en wenste hem welterusten. Hij deed een beetje chagrijnig omdat ik wel weet wat hij krijgt en hij niet. Gelukkig heeft hij er niet wakker van gelegen.

Mijn stoere voetballer. Vier. Tjonge..

1 opmerking: