maandag 30 maart 2015

Gast zijn

´Een gastheer of gastvrouw toont grote liefde op zijn eigen terrein. Wie te gast is, geeft zich over. Geen groter liefde dan dat.´

We zijn vaak zo vol van het idee: gastvrij zijn en ons huis openstellen voor anderen. Met we bedoel ik dan mijn man en ik. Maar misschien geldt het wel voor het bredere algemeen. Wij willen in elk geval graag dat mensen zich welkom weten en op hun gemak voelen. Dat er geen drempel is om bij ons binnen te stappen. Zulk soort dingen.

En toen las ik bovenstaande tekst. Bam, aan het begin van de week. En hoewel ik de rest van de stukjes gelezen heb, bleef vooral dit de hele week rondspoken in mijn hoofd. Wellicht als voorbereiding op de zaterdag die komen ging. Toen had een praktijkoefeningetje.

Ik ging naar Amsterdam. De hele dag. Op bezoek bij de uitgeprocedeerde asielzoekers waar ik me soms druk voor en soms druk over maak. En hoewel ik dat inmiddels een jaar of twee doe, was ik er nog nooit geweest. Want dat vond ik spannend. Ik ben niet goed in social talk en niet goed in Engels, En ik houd niet van nieuwe onbekende situaties. Kortom: ik ben een beetje een poeperd. Maar nu ging ik.

Rond elf uur kwamen we binnen bij de eerste groep. We waren welkom. Kregen thee. Niet iedereen was goed in social talk of engels maar het bleek dat samen in stilte thee drinken ook prima is. Toen het lunchtijd was, kwam er een heerlijk ruikend gerecht op tafel. Nieuwsgierig vroeg ik wat het was en ik werd uitgenodigd om mee te komen eten. Er stond iemand op uit zijn stoel, die was voor mij. Ik vond het ingewikkeld. Wie was ik om hun lunch op te eten. Hadden ze nu zelf wel genoeg? Ik bood mijn boterhammen met pindakaas aan maar dat viel natuurlijk een beetje in het niet. En terwijl ik voor het eerst van mijn leven injera at (jumjum), gaf ik me over. Over aan het moment en aan de verbinding. We praten over eten en de smaak van thuis en hoe het is om die te moeten missen. De grote dingen, die nog veel erger zijn om te moeten missen, bespraken we niet maar dat was prima. We ontmoetten elkaar, spraken samen, deelden samen. En ik zag iets van Gods koninkrijk.

Na een lange dag kwamen we 's avonds aan bij de vluchtgarage. Van buiten een troosteloze uitgestorven bende. Maar binnen wonen 120 mannen, soms met zijn 18-en in een kamer. Niet uitgestorven, soms wel troosteloos. Maar ook daar werden we warm welkom geheten, rondgeleid en kregen we thee en de beste plek. En ik leerde opnieuw te gast te zijn. Buiten mijn eigen comfortzone. En dat was vele malen mooier dan erin.

Rogier Pelgrim (oa winnaar Grote Prijs van Nederland) bracht vandaag zijn nieuwe single uit. De clip is opgenomen in, en met de bewoners van, de vluchtgarage. De moeite waard om eens te bekijken en te luisteren.

 


zondag 15 maart 2015

Verbonden























Als je ons nieuwe huis via de voordeur binnenkomt en even de moeite neemt om om je heen te kijken, zie je dit. Een erfenis van de vorige bewoners die ik heb ´ingelijst´. Niet het enige dat ik aan ze heb overgehouden overigens. De tekst staat voor hoe ik me door hen verbonden ben gaan voelen met de uitgeprocedeerde asielzoekers die we in Nederland hebben. Die hier gekomen zijn op zoek naar veiligheid, maar dat maar beperkt gekregen hebben. Die hier misschien niet zomaar door hun hoofd geschoten worden maar voor wie ook niet gezorgd wordt. Die niet mogen blijven maar ook niet terug kunnen en die hier dus op straat of in een oude garage leven.

Deze week leerde ik met Ruth, door Ruth, naast Ruth over verbinden. De eerste dag hakte er direct goed in. Ruth haar schoonfamilie vlucht voor de extreme honger. Dat zou ik ook doen toch? Alles doen om mijn familie te beschermen? Ja, dat zou ik ook doen. Ik denk terug aan de afleveringen van 'Rot op naar je eigen land' die ik zag (aanrader!) en hoe ik hier ontvangen zou zijn. Mensen zouden me niet willen. Zeggen dat ik mijn problemen maar in mijn eigen land zou moeten oplossen. Me niet geloven als ik mijn heftige levensverhaal zou vertellen en me in een cel stoppen. Waar ik dan in onzekerheid zou mogen wachten of ik uberhaupt zou mogen blijven.

Ruth haar schoonfamilie mag blijven. Ze vinden een huis en de jongens een vrouw. En als de hongersnood voorbij is en haar schoonmoeder nog alleen over is, besluit ze terug te gaan naar huis. Ruth besluit haar land achter zich te laten en met haar mee te gaan. 'Zij verbindt zich aan Noömi, een kansloze, bittere, oude weduwe'. In voor en tegenspoed. Niet alleen verbonden als het makkelijk of vanzelfsprekend is maar ook als het ongemakkelijk of zelfs ronduit vervelend wordt.

Het verhaal gaat verder en ik leerde van Ruth en haar levensverhaal. En ik besloot de verbindingen in mijn leven meer ruimte te geven. Om te leven en aandacht te geven met meer aandacht. Met meer rust. Zodat verbindingen echter en hechter worden. Dat is niet deze week gebeurd maar wel een bewustwording en een oefening die alle dagen door mag gaan.

En misschien schrijf ik nog eens ergens de quote op de muur die ik met driedubbel roze onderstreepte:

'Als ik God ken als de bron van al het goede, dan is mijn overvloed jouw overvloed. Dan is wat jij mist mijn missie.'



 
Het liedje bij de tekst op de muur: Kamp Zeist - Lydia van Maurik

zondag 8 maart 2015

Sudderen

Een lekker woord vind ik het; sudderen. Sudderen is wat vlees doet als het langaam maar heerlijk gaar wordt. En dat het dan bijna uit elkaar valt als je het aan je vork probeert te prikken. Suddervlees zoals mijn oma het maakte; lekker!

Of uitsudderen. Het zal geen officiele term zijn maar het is wel het woord dat wij gebruiken als we 's ochtends langzaam wakker kunnen worden. Als de wekker niet gaat of we er niet perse naar hoeven luisteren. Als de kinderen naast ons zijn gekropen en onze telefoons misbruiken om filmpjes te kijken. Dat we nog ergens tussen slapen en ontwaken kunnen blijven genieten van een zacht en warm bed; lekker.

Deze week sudderde het ook in mij. Het sudderde van ontvangen en genade. Ik skypte met mijn vriendinnetje die aan de andere kant van de wereld met dezelfde thema's bezig bleek te zijn. Had momenten op de fiets van bewust stil zijn en proberen aan Zijn voeten te zitten fietsen. Las de woorden van Jezus die mij vertelt over Zijn tafel die overvloedig voor mij gedekt is. Werd geprikkeld en weer stil gezet. Las voor het eerst sinds tijden weer in mijn bijbel (in gewone taal, ik ben fan!)

Het voelde steeds als even omroeren en het deksel er weer op. En dan gewoon weer verder sudderen. Langzaam bewust en stil worden; lekker. Dank U Heer!

zondag 1 maart 2015

Martha

Ik heb een Elly en Rikkert opvoeding gehad. We hadden platen, cassettebandjes en op het laatst zelfs een cd. En we gingen naar concerten. Ik zie me nog zitten toen ´Hups zei de Rups´ op ons uitgeprobeerd werd. Wildenthousiast was ik!

En ik ben dankbaar voor die opvoeding. Mijn bijbelkennis is niet denderend maar sommige teksten kan ik zo opdreunen. De vruchten van de Geest? Geen enkel probleem, ik hoef ze alleen maar te zingen. En mijn kinderen leren dezelfde oude vertrouwde teksten terwijl ik zachtjes meeneurie of keihard meezing.

Een van de nummers kwam de afgelopen week weer regelmatig in mijn hoofd op. Wie Elly en Rikkert kent, kent het. Wie het niet kent, kan het hier luisteren.

 



Het liedje gaat over Martha. Martha is een beetje dom. Die heeft het duidelijk niet helemaal begrepen. Die zwiept maar met haar bezem in het rond terwijl haar zus lui aan Jezus voeten hangt. Bloedirritant vindt ze het. Maar dan blijkt dat Jezus liever heeft dat zij ook bij Hem komt zitten. Nou jaaaah zeg! Ze werkt zich toch voor Hem uit de naad.

Ik ben een Martha. Ik wil het niet maar ik ben het wel. Ik kan niet zo goed aan Jezus voeten zitten en luisteren. Ik doe liever iets voor Hem. Niet dat ik denk dat dat nodig is om mijn redding veilig te stellen maar ik doe het gewoon liever. En eigenlijk vind ik zo'n Maria-Martha verhaal best ingewikkeld. Want als ik iets voor God doe, ervaar ik ook meer van Hem. Ik voel Hem in contact met mensen, in dienen, in doen. Veel meer dan bij het luisteren naar een preek of het lezen in mijn bijbel (wat ik dus heel ingewikkeld vind, terwijl ik best van lezen houd). Maar dat is dus niet wat Hij het liefste heeft. Ik mag zitten en luisteren. Maar omdat ik dus niet weet hoe, voelt het als een ongemakkelijk mogen.

Het thema van deze week was 'ontvangen' en daarover ben ik nog niet uitgedacht. Want dat vind ik lastig; 'ontvangen'. Geven is makkelijker dan daadwerkelijk toestaan dat iemand mij iets geeft, voor mij iets doet. En misschien is daarom dat zitten en luisteren ook wel zo moeilijk. Omdat het ontvangen is van Hem die alles gegeven heeft. Omdat het overgeven is.

Geen punt aan het eind van dit verhaal. Ik heb geen conclusie. Ik denk nog wat, ik doe nog wat. Ik bid nog wat, ik vraag nog wat. Ik stil nog wat, ik lees nog wat. En hopelijk leer ik ontvangen. Echt en diep van binnen..