dinsdag 30 december 2014

Reading Challenge #25: Een kind in nood

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: 'Een kind in nood' van Torey Hayden.

Klik hier en lees er alles over!




















dinsdag 16 december 2014

Reading Challenge #24: Over zorgen om en zorgen voor

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: 'Hemeldauw' van Marianne Grandia.

Klik hier en lees er alles over!





















vrijdag 12 december 2014

Het huis dat te koop stond

Heel langzaam land ik weer op aarde. Is de wereld weer groter dan alles wat met huizen en wonen te maken heeft. Kan ik weer om me heen kijken en in me opnemen wat daar precies gebeurd. Want het waren me een weken! Het begon met de fotograaf en eigenlijk hield het toen niet meer op.

Ik was van plan regelmatig te bloggen over dat proces van je huis te koop zetten. Had mijn blog over bezichtigingen en de rompslomp die dat met zich meebrengt in mijn hoofd al bedacht (want serieus; Wat. Een. Gedoe. Dan moet het dus netjes maar kan je niet de ene kamer volstouwen terwijl de andere bezichtig wordt. En dan moet je ook nog weg. Met kinderen. En tussen dat netjes maken en dat weg gaan, moeten eigenlijk niet meer dan vijf minuten zitten want die kinderen… nou ja, dat dus) maar er was geen tijd voor.

Nadat die fotograaf was geweest, duurde het nog 1,5 week voor ons huis echt te koop stond. In die 1,5 week trokken ze mijn verstandskiezen eruit wat een aardige pijnlijke onderneming was. En toen , op de vroege dinsdagmorgen, stonden we dus online. Diezelfde dag kwam de makelaar het verkoopbord plaatsen. Met een mededeling. Hij had de eerste bezichtiging staan. De dagen daarna belde zijn vriendelijke assistente nog vier keer. Ik zei nog dat ze uit moest kijken omdat het niet goed ging met mijn hart maar eigenlijk was ik ook best blij natuurlijk.

Maar goed, de teller stond inmiddels op vijf bezichtigingen. Daarvan heb ik er drie overleefd. Kleumend in de speeltuin en knus maar wat gespannen op de koffie. Zei ik al dat het best een gedoe is zo’n bezichtiging? En dat ik nog steeds van de vreemdste plekken spullen vandaan tover?
Maandagmiddag belde mijn man. Of de makelaar mij ook gebeld had. Dat had hij niet. En toen werden we even gek. De beste man had namelijk goed begrepen dat hij manlief moest bellen voor de zakelijke kant van het verhaal en mij voor de praktische zaken. En hij had mij niet gebeld..
Mijn hart ging weer met me aan de haal. Het werd een zweterig uurtje. En toen daar, weer mijn man, er was een bod en het bod was goed (lees: dat wat we vroegen) dus als wij ja zouden zeggen, was het huis VERKOCHT.
We zeiden ja en tekenden afgelopen week de voorlopige koopovereenkomst. Vandaag doet de koper dat. We raakten binnen een week ons huis kwijt. Wat gek is en bizar en overweldigend maar vooral heel geweldig! Prijs de Heer!
En waar we nu gaan wonen, daarover later meer. Want dat is ook al zo’n wonderlijk verhaal.




vrijdag 21 november 2014

Reading Challenge #23: In Wonderland

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: 'In wonderland' van Lynn Austin.

Klik hier en lees er alles over!





















dinsdag 18 november 2014

Held

Deze blog gaat over mijn man. Dat komt niet zo vaak voor en eigenlijk weet ik niet zo goed waarom want mijn man is fantastisch. Altijd al maar deze week in het bijzonder. Deze week was hij een held. Vandaar zijn hoofdrol in dit verhaal.

Het is alweer bijna zes jaar geleden dat ik mijn rijbewijs haalde. Bij de vijfde poging. Staatsexamen. Ik heb nog steeds een trauma. Als ik een lesauto zie rijden, kan ik alleen maar denken: ‘aaaah, zielig!’ en ik kan me nog steeds niet voorstellen dat iemand zich verheugt op zijn eerste rijles. Maar goed; ik heb het gehaald, ik durf inmiddels zelfstandig in te halen en zweet geen peentjes meer als ik in een onbekende stad moet rijden.

Eigenlijk kan ik best aardig rijden al zeg ik het zelf. Maar ik heb geen talent. En dus gaat het soms mis.

Daar waar wij parkeren staan lantarenpalen met een hekje erom. Een hekje dat je net niet ziet vanuit je auto. En dat ik ook niet opgeslagen had toen ik in de auto stapte. En dus ging het toen ik wegreed van ‘boem’. En ‘krak’. En ik riep wat lelijke dingen, stapte uit de auto en riep nog wat lelijke dingen. De bumper zat niet meer precies op zijn plek. Hing eigenlijk voor minstens de helft los. Is gelukkig van plastic.

Tot zover mijn aandeel. Ik was de loser in het verhaal. Zo voelde ik me dan ook. Eigenlijk zocht ik ook een zak om over mijn hoofd te trekken. Dan is het nu tijd voor de held.

Ik belde mijn man en zei: ‘ik heb iets doms gedaan’. Hij zei: ‘wat dan?’ Ik zei: ‘Ik heb de auto kapot gereden’.  Hij zei: ‘Ik kom eraan’.

Dat maakt hem een held. Hij werd niet boos, hij wilde niet weten wat ik gemold had en hij kwam eraan.

Hij kwam snel want hij rende (niet uit paniek maar omdat hij lopen saai vindt), keek naar de auto en zei dat het wel meeviel. Toen vroeg hij me de auto vooruit te rijden. Dat vond ik een beetje spannend want ik was bang dat ik de auto nog verder kapot zou maken. Hij zei dat ik het wel kon en ik reed de auto vooruit.

Dat maakt hem een held. Hij stelde me gerust en liet me gelijk doen waarin ik zojuist gefaald had. Hij vertrouwde me.

Hij keek nog een keer. Zei dat het fijn was dat de halve auto van plastic was en duwde de bumper weer aardig op zijn plaats. Toen zei hij: ‘Jullie willen zeker weg?’. We zeiden dat dat niet perse hoefde maar hij vond van wel. Toen haalde hij een rol duct tape uit zijn zak en plakte de auto. Toen konden we gaan.

Dat maakt hem een held. Hij had duct tape bij zich. Gewoon alvast aan gedacht. Dan ben je toch heel bijzonder?

vrijdag 7 november 2014

De fotograaf

Ik gooide net de bruine bonen door de rest van mn chili concarne toen ze belde. Ze wilde een afspraak maken. Voor de fotograaf. De fotograaf die foto´s komt maken van ons huis. Die hij dan weer doorstuurt naar haar en die zij dan bij de tekst van de makelaar voegt en dan op Funda zet. Of hoe het dan ook gaat. Als die fotograaf geweest is, duurt het in elk geval niet heel lang meer voor ons huis te koop staat.

Ik maak grapjes over dat ik hartkloppingen van haar krijg en vraag of mijn rode kitch kitchen tafelkleed wel mag blijven liggen. Dan maak ik een afspraak voor een moment dat de kinderen er allebei niet zijn, groet ik vriendelijk en hang ik op.

En dan wil ik het liefste even heel hard gillen.

Ik bedoel, ik was er zelf bij hoor, toen we een afspraak maakten bij de makelaar. Maar dat was met het idee ´over twee jaar willen we meedoen in een project, misschien is het handig om ons huis niet al te laat te koop te zetten, je weet wel met de crisis enzo, laten we ons eens orienteren´. Niet met het idee 'We vinden direct een makelaar waarmee het klikt, die gaat nogal voortvarend te werk en heeft als doel ons huis vlot te verkopen. En als je ja zegt, staat het ook binnen een paar weken te koop.' Dus nu ben ik een beetje van slag. Komt ook wel weer goed.

En nu ga ik de komende week hard aan de slag met het schoon (ja, dat moet ik zelf doen, de schoonmaakster is wegbezuinigd), leeg (gelukkig was ik daar net aan begonnen) en saai maken van ons huis. Niet de woorden van die vriendelijke vrouw aan de telefoon hoor, zij noemt het 'neutraal'. Maar het komt er op neer dat ik alles waarvan ik nou juist vind dat het ons huis zo leuk maakt, even in een kastje moet verstoppen. Zodat er iemand neutrale foto's kan maken van ons huis dat normaal niet zo neutraal is. Naief he, dat ik dacht dat er wel iemand verliefd zou worden op mn roze muren, rode tafelkleed, foto's aan de wand en letters op de balken. Maar nee, neutraal dus. Vooruit dan maar. Voor de dromen! Zodat we ze kunnen doen.

Wordt vervolgd. Hopelijk in dit tempo.

dinsdag 4 november 2014

Clubje

Sinds kort zit ik in een clubje. Een Facebookclubje. Nou heb je daar best veel van en zit ik er ook in best een aantal. Een clubje of twee voor moeders. Een paar waar je spullen kunt kopen en een paar waar je ze kan krijgen. En dan nog iets over duurzaamheid en een groepje met mensen waarmee ik ooit daadwerkelijk een groepje was.

Maar goed, een nieuw clubje dus. Dit clubje ruimt op. En daar houd ik van. Ik kom er meer en meer achter dat ik gek word van alle meuk in huis. Van alle spullen die ik wel heb maar niet gebruik. Die ruimte innemen die ik niet heb en die ik alleen maar aanraak als ik ze moet verplaatsten om schoon te maken. Van speelgoed dat eigenlijk kapot is, van kleren die ik al twee jaar niet meer pas, van boeken die ik nooit lees en van bekers waar ik nooit uit drink.

En dus ruim ik op. Met een clubje. Want dat is leuker dan alleen. De hele maand november doen we dingen weg. De eerste dag 1 ding, de tweede dag 2, de derde dag.. Enzovoort. En na een week begint de telling opnieuw. En voor alles wat je wegdoet krijg je punten. Als het lukt gaan de spullen naar iemand die er nog wel iets mee kan en anders in de kliko. En we delen onze successen met elkaar. Omdat dat helpt.

Het doel? Winnen! Waarom? Omdat volgens de uitleg de winaar:  'minder materialistisch is ingesteld, zich niet meer door spullen laat betoveren, de waarde van het niet hebben heeft leren waarderen,  zich vrijer en zorgelozer voelt, sterker geniet van wat hij heeft, meer overzicht en controle heeft , meer ruimte en tijd heeft , vrijgevig is en een manier heeft ontdekt om na te denken over de dingen die echt belangrijk zijn.' Dat wil je toch? Ik zie in elk geval uit naar het moment dat ik in alle kasten die ik opentrek, alleen nog maar spullen tegenkom die ik daadwerkelijk gebruik. Dat gaat deze maand niet lukken, maar het is allicht een goede start.

Meedoen? Dat kan. We zijn een heel open groepje :-). Als het goed is kom je via deze link op de goede Facebookpagina. En zoek anders op Facebook even op 'Minder is meer - weg met die spullen!'

dinsdag 28 oktober 2014

Reading Challenge #22: Het boek dat je lezen móet

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: ´Hoe Jezus de wereld op zijn kop zet (en mijn leven ook)'van Shane Claiborne.

Klik hier en lees er alles over!
























woensdag 22 oktober 2014

Nachtje weg

Woordeloze woensdag

























Dit leuke cadeautje kregen we van lief vriendinnetje die ook nog eens op onze kinderen paste. Waarvoor dank!

vrijdag 17 oktober 2014

Reading Challenge #21: Eng!

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: 'De Koning' van Steven James

Klik hier en lees er alles over!





















dinsdag 14 oktober 2014

Tien minuten

Zeven uur zaten we in de auto, mijn knappe kleine man en ik. Nog niet ontbeten want dat zouden we onderweg doen. Hoe cool is dat? We zagen er prachtig uit en roken heerlijk. De bloemen lagen achterin nog een klein beetje meer tot bloei te komen (hoopte ik) en ik vertelde peuterjongetje nog een keer wie er op hem zou passen in de tien minuten dat ik weg was.

Ik zou gaan tekenen. Tekenen voor de liefde. Voor de liefde van mijn lieve vriendinnetje die haar liefde vond. Ik mocht er getuige van zijn dat zij trouwden en elkaar daarmee eeuwig trouw beloofden. Wauw! Ik hou van het huwelijk en was en ben vereerd dat ik die rol mocht vervullen.

Het was druk op de weg maar hé, ik had het dubbele van de aangegeven tijd genomen, dat moest genoeg zijn toch? We rolden voort en even dacht ik dat ik zelfs nog tijd had om bij het bruidspaar thuis koffie te drinken. Tot het rollen stopte en ik stil stond. Ik hoopte nog even dat het kwam door het knooppunt waar ik volgens de TomTom net langs kwam en dat ik zo weer kon optrekken maar toen schalde de verkeersinfomatie door mijn boxen (iemand een idee waarom het volume dan altijd verdubbelt? Ik schrik me steeds de blubber.). Ongeluk. Eén rijbaan. Vertraging: drie kwartier.

Blik op de TomTom.
Blik op de klok.
Paniek!

Dat
Ging ik
NIET
Redden

Ik belde met de bruid. En met een hulplijn. En met mijn man. En ik huilde. Van de spanning die ik al opgebouwd had. En van teleurstelling. En de tijd verstreek.

Opeens, zoals de file kwam, verdween hij weer. Ik reed en ik reed behoorlijk door. En ik hoopte en ik bad. En ik zorgde dat mijn paspoort klaarlag en dat iemand mijn auto zou parkeren.

Tien minuten te laat kwakte ik mijn auto op de stoep. Daar hadden we nog grapjes over gemaakt, dat ik dat desnoods zou doen. Ik rende naar binnen, een beetje zoals in de film. Paspoort in de hand, verwilderde blik (en ik denk ook verwilderd haar). Het eindigde alleen niet zoals in de film. Ze stonden alweer buiten. Waren al getrouwd. En ik had het gemist.

Ik had niet meer kunnen doen.
Echt niet.
Nog eerder van huis misschien.
Toch met de trein.
Of wel de route waarvan ik sowieso wist dat ik vast kwam te staan.

Nee, ik had niet meer kunnen doen.
Het was domme stomme pech. Maar dan ook echt.

Ik huilde nog meer. Wat was ik er graag bij geweest!

Maar hé, gelukkig draaide het niet om mij. Zijn ze gewoon getrouwd. Blijven ze voor altijd bij elkaar. En mocht ik daarna nog twee uur naar hun stralende gezichten kijken. Het huwelijk mensen, dat is een mooi iets!

Oh, en ik heb het even gecheckt. Ze vindt me nog steeds haar getuige. Pfieuw..

vrijdag 10 oktober 2014

De omgekeerde wereld

Vrijdagmorgen, kwart voor negen. Ik had de kids net naar school gebracht en plofte op de bank. Opende mijn laptop. Checkte mijn mail. En ineens waren ze daar: grote dikke krokodillentranen.

Ze stuurde me niet meer dan een lijstje met dingen die ik mee moest nemen voor ons nachtje weg. En dat ze er zin in had. Niet echt iets om van te gaan huilen. Maar het zou de laatste keer zijn. En dat hakte er ineens nogal in.

Ze gaat verhuizen. Naar de omgekeerde wereld. Het land waar het dag is als wij slapen, waar de zon schijnt als hier sneeuw ligt. Het land van altijd zomer in plaats van altijd herfst. Van surfplanken en kangoeroes. Het land van haar dromen. En het is goed dat ze gaat, want dromen moet je leven.

Maar het is ook stom en verdrietig. Want de omgekeerde wereld is heel ver weg. Is geen jaarlijkse vriendinnenweekendjes meer, geen kopjes thee en glazen wijn. Maar het is ook niet: als jij een baby krijgt, ben ik er snel. Of kom ik uberhaupt. Het is: tot ik weet niet wanneer.

Zaterdagmiddag, kwart voor twee. Ze pikt me op en we gaan. We vieren dat we vrienden zijn. We fietsen de kastelenroute maar vinden geen kasteel. Het maakt niet uit. We drinken wijn in het gras en later wijn bij het vuur en we kletsen. Over vroeger, meer dan ons halve leven geleden, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Over de vakanties die we vierden, de festivals die we intens beleefden. Over hoe we nu getrouwd zijn en over het leven met kinderen. Over haar dromen en weer terug naar vroeger. We lachen en we toosten op onze vriendschap. We spreken af dat we vriendinnen blijven, ook als ik niet kan komen en dat het goed zit tussen ons, ook als we elkaar niet de lange brieven schrijven die we nu hopen wel te gaan schrijven. En we huilen omdat het afscheid dichtbij is en de omgekeerde wereld zo verrotte ver weg.

En het is er en het mag er zijn. En zo is het goed.









dinsdag 7 oktober 2014

Reading Challenge #20: Inpakstress

Tijdens mijn zomerreces, schreef ik wel gewoon door voor Puur vandaag. Met wat vertraging plaats ik hier de linkjes naar wat ik daar schreef.

Klik hier om te lezen over de chaotische dagen voor we naar Frankrijk vertrokken.



vrijdag 3 oktober 2014

Niet naar school

´Wil je appel of banaan mee naar school?'
'Ik wil niet naar school!'
'Dat weet ik, maar we gaan toch. Wat wil je nou mee?'
'Ik wil niet naar school!!'
'Lieverd, als je er geweest bent, zeg je altijd dat je het heel leuk vond'
'Ik wil niet naar school!!!'

Ik besluit dat het een appel wordt. Snij hem in stukjes en stop ze in zijn bakje. Zijn carsbeker vul ik met ranja. Ik rep geen woord meer over school.

Kleren aan. 'Kom we gaan'. Hij ziet dat ik zijn carstas til en weet weer wat hij even vergat. 'Ik wil niet naar schoo-ool, dat zei ik toch al!' Hij laat zich op de grond zakken. Ik probeer hem te knuffelen. Hij is boos. Het is tijd, we moeten echt gaan. Geen beweging. Wel gegil: 'IK! 'WIL!'NIET! NAAR! SCHOOL!' We moeten nog een gallerij, een lift, de kelder door en op de fiets. Het zweet breekt me uit. Ik hijs hem op mijn arm. Hij is boos en huilt. Dwarsigheid of echt verdriet? Op de fiets schopt hij mijn rug aan gort. Nee, dat mag niet maar tijd voor een megaconflict op de stoep heb ik niet. Ondertussen herhaalt hij zichzelf: 'Ik wil niet naar school. Ik wil niet naar school. Ik wil niet...'

Dochter in de klas, focus op mijn zoon. Kies ik lief of kies ik boos. Dat laatste werkt niet dus ik til hem op en knuffel hem, zonder me iets aan te trekken van wat hij maar blijft mompelen. Bakje appel, beker ranja op de goede plek, carstas aan de haak. Hij rent naar buiten, gelukkig zit het hek goed dicht. Ik heb hem snel en heel voorzichtig, wil hij toch wel mee naar binnen. Kijken naar de kaarten, Puk gaat voetballen vandaag. Hij houdt van voetballen. De zoon van de juf zit ook op voetbal. Hij wil later voetballer worden. De juf helpt goed. Ik laat hem bij haar achter.

Door het raam een sip gezicht, zwaaien wil hij niet. Ik vraag me af wat het toch is want echt; als ik hem straks ophaal heeft hij het hartstikke leuk gehad.

Tis kwart voor twaalf een door het hek steekt zijn stralende gezicht. 'Mamaaaaa!'. 'Heb je het leuk gehad schat?' Hij knikt van ja en dat is fijn.

Ik praat nog even met de juf die zegt dat ze er niks van snapt. Dat hij heerlijk speelt, zich niet verveelt. Maar wat het dan is. Zij weet het niet, ik weet het niet.

En dus doe ik maar wat en hoop ik maar dat het allemaal weer overgaat. En zucht ik af en toe omdat ik moeder zijn soms best wel ingewikkeld vind.

dinsdag 30 september 2014

Reading Challenge #19: De lessen van Hadassah

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: Een triologie van Francine Rivers.

Klik hier en lees er alles over!

 
 
 

 
 


vrijdag 26 september 2014

Feestweek

Het is voorbij, de feestweek in huize Pes. Ik moet zo nog even de slingers weghalen en wat balonnen lekprikken (onaardig van mij, ik weet het, maar ik hou niet van balonnen, ze liggen in de weg, er wordt ruzie om gemaakt en ik ben bang dat ze knappen. Dus als er niemand kijkt, prik ik er zoveel mogelijk lek) en dan is er niks meer te zien van al het feestgedruis dat rondwaarde hier in huis.

We begonnen rustig, ik werd dertig. Dat is heel wat als ik mijn omgeving moet geloven en dus besloot ik het voor de verandering eens precies te vieren zoals ik dat graag wilde: niet. Nee, dat is niet waar; een beetje. 's Ochtends kreeg ik vals gezang, lief geknuffel en mooie cadeaus op bed, er was de hele dag een lief vriendinnetje, we gourmetten met wat mensen en 's avonds keken we een serie op de bank. Met chocola. Klein en fijn, precies waar ik van hou.

Daarna werd kleutermeisje vijf. Die houdt niet van klein en fijn. Die wil groot en fijn. En dat mag, ze hoeft mij niet te zijn. Maar wat kwam ik mezelf tegen zeg, de afgelopen week. Want als ik iets doe, moet het dus wel goed. En wil ik het zelf maken en niet kopen. En moet het af zijn. En.. en..

En dus bakte ik cakejes die ik ook nog versierde. Ook voor mensen met een allergie. En knipte ik 27 koekiemonsters, bakte ik 27 koekjes en knutselde ik 12 bakjes voor de traktaties. Zat ik om 21.30 nog druk aan de onmogelijke puzzel die 'prinsessenkasteel' heet. En creeerde ik op de ochtend van het kinderfeestje nog voor alle kinderen een kroon omdat dat zo leuk in het thema pastte. Niet dat je minder, beter of slechter bent als je dat allemaal niet doet maar iets in mij wil dat graag (de andere helft snapt dat ook niet, het kost ook nogal wat vanmezelf namelijk) en dus doe ik het.




















En nu is het voorbij. Ze heeft genoten, dat meisje van vijf van mij. Van haar 'grotemensenfeestje'(met ook heel veel kinderen), van het trakteren op school en van haar prinsen- en prinsessenfeestje met haar klasgenootjes. En ik heb genoten van haar. Dat doe ik al vijf jaar maar de afgelopen week genoot ik van hoe ze viert. Hoe ze geniet van alles wat mooi en lekker is maar ook van iedereen die ze lief vindt. Hoe ze dat intens doet, net zoals ze alles intens doet.
















Het was een feest, het was het waard! En nu haal ik de slingers weg, zodat het feestje de volgende keer weer opnieuw kan beginnen.

dinsdag 23 september 2014

Reading Challenge #18: De jurk!

Tijdens mijn zomerreces, schreef ik wel gewoon door voor Puur vandaag. Met wat vertraging plaats ik hier de komende weken de linkjes naar wat ik daar schreef.

Klik hier voor het boek dat ik las in Roemenië: 'De bruidsjurk'van Rachel Hauck.



 
 

dinsdag 16 september 2014

Reading Challenge #17: Zomer van hoop

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Zomer van hoop' van Karen Kingsbury.

Klik hier en lees er alles over!


















vrijdag 12 september 2014

Vakantieherinnering #1: De week alleen

Mijn zomervakantie begon met een week alleen. Nou ja, soort van dan. Want de week alleen was ik helemaal niet alleen. Maar ik was wel ver van huis. Helemaal in Roemenië. Alleen. Zonder man en zonder kinderen (mijn man was overigens ook zonder kinderen want die had hij een weekje weggebracht, de slimmerd).

Maar ik was dus alleen in Roemenie niet alleen aan het zijn. Ik was bij mijn zwager en schoonzusje, met lieve medeleiding en vooral met een groep ontzetten toffe tieners. Want dat zijn ze, tieners: tof. Heel tof! En leuk en lief en geweldig! Vol dwarsigheid en openheid en struggles maar ook de kracht om daar mee om te gaan, het aan te gaan en er doorheen te komen!

Er heeft niemand mijn verhaal over mijn week in Roemenie echt gehoord. En dat kan ook niet. Het was er een uit de categorie: ‘Je moet er bij geweest zijn.’ Je moet bij de gesprekken gezeten hebben om te horen waarom het soms moeilijk is om in God te geloven en het kippenvel gevoeld  hebben als tieners stappen zetten naar diezelfde God. Je moet je armen gevoeld hebben bij het verven van het zoveelste hekwerk en het voldane gevoel hebben ervaren toen het eindelijk afwas. De tranen hebben voelen stromen toen harten elkaar ontmoeten. Je moet meegezongen hebben in het Nederlands of het Roemeens, maar dan wel het zelfde lied. Je moet vijf uur te lang op een vliegveld gehangen hebben om echt te weten wat vertraging is en hoe leuk dat kan zijn met onze tieners. Je moet mijn kussen gevoeld hebben en de armen van mijn man om te weten hoe blij ik was dat ik weer thuis was.

Ik ben blij dat ik daar was; alleen. Dat de mogelijkheden er waren om te gaan en dat mijn schatje me liet gaan. Dat ik mocht ervaren, voelen, beleven en genieten. Dat ik gezegend mocht worden door de Allerhoogste Heer en iedereen met wie ik op reis was.

Een goeie start van mijn vakantie, dat was het!

dinsdag 9 september 2014

Reading Challenge #16: Lenteregen

Tijdens mijn zomerreces, schreef ik wel gewoon door voor Puur vandaag. Met wat vertraging plaats ik hier de komende weken de linkjes naar wat ik daar schreef.

Klik hier voor de start van mijn zomer en wat ik schreef over ´Lenteregen´ van Marianne Grandia.

vrijdag 5 september 2014

Offday

Of ik er wel eens van baal dat ik mijn baan heb opgezegd? Of ik het wel eens minder leuk vind dat ik alle dagen thuis ben? Of ik het wel eens mis om buiten de deur te werken? Ja, absoluut! Vandaag bijvoorbeeld. Vandaag wilde ik heel heel graag de deur achter me dicht trekken om ergens anders te gaan werken. Vandaag had ik liever zeven ingewikkelde pubers gehad dan een dag hier thuis. Mannemanneman... ik ben blij dat het zeven uur geweest is.

Vandaag was mijn peuterjongetje ziek. Of niet zo fit in elk geval. Ik vind dat bij kinderen altijd een beetje ingewikkeld; die kunnen het ene moment lamlendig op de bank hangen om vijf minuten later weer schreeuwend met een zwaard in het rond te slaan (of iets minder geweldadigs). Maar goed, peuterjongetje was dus niet zo fit en ik denk dat hij daar zelf ook niet zo goed raad mij wist. Het 'hang op de bank gedeelte' ging nog wel. Maar de speelmomenten van vandaag waren ingewikkeld. Erg ingewikkeld. We hebben het allemaal gehad; hij heeft gillend op de grond gelegen, mijn haren uit mijn hoofd getrokken en me in mijn gezicht gespuugd. Hij is op zijn sokken de deur uit gestormd om boven aan de brandtrap te gaan zitten mokken (en zijn sokken naar beneden te gooien) en hij heeft grote hoeveelheden speelgoed door de kamer gesmeten. En ik had ook nog een baby om op te passen, mijn eigen kleutermeisje en een vriendje dat kwam spelen waarvoor ik het gezellig wilde maken.

Ik ben op, kapot, totaal versleten. Vandaag wilde ik een baan buiten de deur. En dan om vijf uur de daar de deur achter me dichttrekken en juichen omdat het weekend begonnen is.

Je hoort me niet klagen hoor maar als je me nou vraagt of er ook mindere kanten zijn aan niet werken.. Jup!

dinsdag 2 september 2014

Reading Challenge #15: Zij zijn hier

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'De laatste vluchtelinge' van Tracy Chevalier.

Klik hier en lees er alles over!


Twee september

Twee september

Het is dinsdag twee september. Een jaar geleden was twee september op een maandag. Ik weet het nog precies. Ik bracht mijn dochter voor de allereerste keer naar de basisschool en reed toen snel naar Zeist om een hele belangrijke handtekening te zetten (Gefeliciteerd lievies!). Twee september 2013. De dag dat mijn leven als thuisblijfmoeder begon.

Na een maand en na een half jaar heb ik geëvalueerd. Na een jaar is dan wel weer een goed moment he? En dan houd ik er mee op. Nu is het inmiddels wel gewoon.

Alhoewel, gewoon… Ik ben nog steeds heel heel blij dat ik deze keuze heb kunnen maken. Dat ik en wij niet hoeven stressen over wie en wat en wanneer en hoe en waarom met de kinderen. Dat ik niet meer ’s avonds laat thuis kom uit mijn werk en de volgende dag überbrak ben. Dat ik niet meer de helft van de weekenden mis. Dat er ruimte is om tijd met elkaar als gezin door te brengen. Dat er tijd is om met anderen door te brengen. Dat mijn man zich kan focussen op zijn werk en studie en zich verder om niet zoveel dingen druk hoeft te maken.

En daar gaat het om. Om al die dingen die het ons gebracht heeft. Want dat is waar we op hoopten. Rust en stabiliteit. En die is er nu. Al is die rust betrekkelijk. Want zonder vooropgezet plan werd ik ineens een drukbezette gastouder. Zo drukbezet dat een schoonmaakster ons huishouden doet. Je hoort mij niet klagen. En verder blijk ik er een ster in mijn vrije tijd vol te plannen met alles wat ik leuk en belangrijk vind. Dat hoort blijkbaar bij mij. En ook daarover hoor je me niet klagen want ik heb tenminste weer tijd en ruimte in mijn hoofd om vol te plannen.

Tot zover. Thuisblijfmoeder naar volle tevredenschap. Jaarcontract omgezet in een vaste aanstelling. Waar vind je dat nog he?

Oh ja, en we gingen ook nog op vakantie. Daarover later meer. Want er was genoeg te beleven. Ik ben er in elk geval weer. Best fijn. 

vrijdag 18 juli 2014

Zomerreces

Het gepiep is niet van de lucht. Er wordt ´s middags weer geslapen. Mijn kinderen zeuren. Ik denk dat ik ook zeur. Als ik ´s ochtends opsta, begin ik al met toeleven naar het moment dat ik weer naar bed mag. Ik ben moe, zo moe.

Mijn hoofd zit vol. Vol met wat ik deed en met wat ik nog moet doen. Vol met meer meer plannen en ambities dan tijd. Met dromen die nog vorm moeten krijgen. Met wie ik ben en met wat ik wil zijn. En met de realiteit van alledag. Ik ben moe, zo moe.

Het is niet erg en het is niet gek. Het is tijd voor vakantie. En guess what: die begint vandaag. We gaan uit de structuur van alledag. Uit de verplichtingen, uit wat moet. En we stappen in een periode van zes heerlijke weken samen zijn. Samen uit en samen thuis.

En ik stel bij deze mijn zomerreces in. Ik leg het werk neer deze zomer. Ga uitrusten. En dan krijgt mijn hoofd weer ruimte. Om te dromen en te plannen. Om na te denken en ook gewoon niet.

Ik ga zes weken niet bloggen. Ook die zelfopgelegde (leuke!) druk gaat er even af. Of ik niet schrijf is een ander verhaal.

U hoort het wel, zo rond de eerste van september. Dan ben ik er weer, hopelijk uitgerust en met een opgeruimd hoofd.

GENIET!

dinsdag 15 juli 2014

Samen spelen

Verwilderd kijkt ze om zich heen. 'Vandaag bij ons', heb ik gezegd. Wie zal ze vangen?

'Mama, ik raak een beetje in de war', zegt ze, 'ik vind zoveel kindjes lief, ik weet niet wie ik moet kiezen'.

Ik geef er andere woorden aan maar voel hetzelfde. Om me heen zoemt de hele klas. En ook groep 2. En hun moeders. Ze zoeken en vinden elkaar. Glimmen als het kan en mag. Bij jou, bij mij?

Het verdriet is overweldigend als het niet lukt. Grote tranen, sip gesnik. De zon breekt door als daar ineens, toch nog iemand kan.

Ze is dapper. Vraagt drie kindjes. Maar ze hebben allemaal al wat. Vandaag gaat ze niet gillen, dat is prettig.

We gaan naar huis, eten wat. Het buurjongetje is thuis. Die is ook lief. Toch nog een vriendje gevonden. Samen spelen is fijn.

woensdag 9 juli 2014

Wij houden van oranje

Ik probeer er al vier weken mijn vinger op te leggen. Op wat het nou precies is. Waar ik me aan irriteer en waarom het voor mij niet meer hoeft.

Ik bedoel; ik zie me nog zitten. Oranje shirt, misschien wel vlaggen op mijn wangen en de Ellegirl met de ‘voetbal voor dummies’ bijlage. Ik kan je zo uitleggen wat buitenspel is hoor.

En toch kijk ik dit jaar niet. En dat komt niet alleen omdat ik eigenlijk niet echt van voetbal houd, ik vond het namelijk best gezellig altijd, die ‘wij houden van oranje’ avondjes.

Maar het lukt me niet, om te kijken naar wedstrijden die gespeeld worden op grond waarvan een sloppenwijk weggevaagd is. En waar buiten kindprostituees wachten tot ze aan het eind van de wedstrijd aan het werk kunnen.

En ja, ik keek ook de olympische spelen. In dat organiserende land deugde het ook niet. Dus ik ben geen haar beter.

En ik word een beetje wiebelig van nieuwssite waar tussen al het oranje ook nog iets staat over doden in Syrie. Je zou er zo overheen lezen.

Ik word onrustig als mijn hele tijdlijn vol staat met oranjeselfies maar ik tussen de rood wit blauwe regels door kan lezen dat er 100 vluchtelingen in de stromende regen op straat gezet zijn. En als ik dan niet weet of Facebook dan een afspiegeling is van de prioriteiten in dit land.

En ja, ik plaats ook berichten over regenbuien en rucola. Ook niet heel relevant op wereldniveau. En ik sta ook geen regenpakken uit te delen in Amsterdam dus doe ik uiteindelijk ook niks. Dus ik ben geen haar beter.

Sport is dus niet slecht en voetballiefhebbers ook niet. En ontladen en genieten is een goed ding. Maar het lukt mij niet om net te doen of het me interesseert of Nederland nou wel of niet van Argentienie wint vanavond. En eigenlijk ben ik gewoon blij als de oranjevlaggen weer in de kast mogen. Dan past het in mijn hoofd misschien weer allemaal wat beter.

Fijne wedstrijd mensen! Geniet ervan! En dat meen ik. Ik ga naar bed.

dinsdag 8 juli 2014

Reading Challenge #14: Witter dan sneeuw

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Witter dan sneeuw' van Marianne Grandia.

Klik hier en lees er alles over!


















vrijdag 4 juli 2014

Facebook in balans

De periode voorafgaand aan pasen was ik stil op social media. Ik Facebookte niet en ik twitterde niet. Ik kikte af en daarna werd het stil. Best fijn. Na veertig dagen was ik terug. Zoekend naar wat wel en wat niet en hoe nu verder.

Het leverde een hoop interessante gesprekken op. Zowel online als in real life. Want gek genoeg, of eigenlijk helemaal niet gek, knikt iedereen als ik zeg: 'Ik hou echt van Facebook maar het kost ook zoveel tijd. En die balans, die is zo moeilijk te vinden'.

'Huh huh'
'Ja, dat heb ik ook'
'Balans... Jaaa... Zeg het me als je het gevonden hebt..'
'Blog er nog eens over'

Bij deze. Ik blog er nog eens over. Teleurstellend nieuws: ik heb geen balans gevonden. Ben misschien een tikkie geminderd maar dat is te verwaarlozen. Het is blijkbaar hollen of stilstaan bij mij.

Dus dat ga ik maar doen dan. Hollen of stilstaan. Afwisselend. Meestal hollen en minimaal een keer per jaar stilstaan. Om af te kicken, het te missen, te verstillen. En daarna weer te genieten van alles wat ik zo leuk vind aan het leven met mijn online vrienden.

vrijdag 27 juni 2014

Kom je bij me eten?

´Mogen we voor je koken´, vroegen ze. Want ze wilden me bedanken. Ik wilde wel eens Somalisch eten proberen, dus ik zei ´ja´. Voelde me ook een beetje beschaamd. Ze wilden me bedanken maar wat had ik nou gedaan? En wat was het in het licht van wat er gedaan moest worden?

Maar goed, ik ging en ik at heerlijk Somalisch. Samboesa is mijn nieuwe lievelingseten! En met mijn buik veel te vol en vanachter een bak Hollandse koffie luisterde ik naar hun verhaal. Een verhaal dat ik al eerder hoorde maar wat me opnieuw raakte.

'Je kunt ons gelukszoekers noemen'zei hij. Met ons bedoelde hij zichzelf en de andere tienduizend mensen in Nederland in dezelfde situatie. 'Maar niemand verlaat zomaar zijn land'. Hij vertelde over zijn ouders - vermoord - en zijn oma die hem opvoedde - ook vermoord -. Hij vluchtte en kwam terecht in Nederland. Hij vond er de veiligheid die er in zijn eigen land niet is. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Want behalve vrijheid heeft hij niks. Geen werk, geen geld, geen huis. Hij is hier niks. Mag hier niet zijn en kan niet weg. Toekomstplannen reiken niet verder dan de 24 uur die voor hem liggen. Toch hefet hij hoop dat dingen beter worden.

De nasmaak van het eten is bitter. De mensen die het klaargemaakt hebben zijn hartverwarmend. Zij zijn hier, daar kunnen we niet omheen. En ik schaam me kapot voor het rijke arrogante zogenaamde tollerante land waarin in woon.

De avond is voorbij. We bouwen de zaal waar we aten, spraken en luisterden weer om tot kerkzaal. We kletsen nog wat na en daarna stap ik - met nog steeds een volle buik - op mijn fiets en rijd naar huis. Het feit dat ik de wereld niet kan redden vliegt me aan. Dan denk ik aan moeder Theresa, aan kleine dingen met grote liefde doen en dat als je geen miljoen mensen te eten kan geven, je er dan maar een te eten moet geven. Volgende week draai ik weer een was. Zodat een vluchteling weer een schone onderbroek heeft. De oceaan wordt ook gevuld met druppels he?

Op Youtube staat de indrukwekkende documentaire ´Outlawed´ waarin vluchtelingen maar ook advocaten en mensen van mensenrechtenorganisaties vertellen wat wat er mis gaat in het vreemdelingenbeleid in Nederland. Het kost je een uur maar ik wil je uitdagen om te kijken. Zodat je weet wat er speelt. Omdat ik denk dat dat belangrijk is: weten wat er speelt in je land. Zodat niemand ooit kan zeggen: ik heb het niet geweten.  Klik hier om Outlawed te bekijken.

dinsdag 24 juni 2014

Reading Challenge #13: Zondagmiddag

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Dag van vreugde' van Karen Kingsbury.

Klik hier en lees er alles over!



















vrijdag 20 juni 2014

De vette en de magere jaren

Morgen zijn we zeven jaar getrouwd. Dat is bijbels gezien nogal een getal. Zeven. Het getal van de volheid. En er vroeg zelfs al iemand of het de zeven vette of de zeven magere jaren geweest waren.

Ik heb er over nagedacht. Serieus. Maar het ook maar snel weer van me afgeschud. Nee, het waren geen zeven vette jaren. Maar ook geen magere jaren. Het waren wel zeven goede jaren. Met fantastische bijzondere momenten maar ook met rotperiodes. Jaren waarin we twee bloedjes van kinderen kregen maar ook jaren waarin we tegen onszelf, elkaar en onze eigen beperkingen aanliepen. We hebben gelachen en gehuild. Elkaar heel leuk en heel stom gevonden. Maar gelukkig vooral dat eerste.

We zijn gegroeid. Zelf en naar elkaar toe. En ook een beetje in omvang. We hebben meer geleerd van en over elkaar en ook over wat we echt belangrijk vinden. We maakten keuzes omdat we nu weten wat we later willen.

Ik weet niet of het huwelijk is wat ik er van verwacht had. Het is taaier, harder werken. Maar daardoor ook mooier en voller. Omdat door alles heen steeds weer en meer naar voren komt: ik heb voor jou gekozen. Ik ben van jou en jij bent van mij. En ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen.

Morgen vieren we feest. Niet met dezelfde omvang als zeven jaar geleden, maar wel heel bewust met z'n vieren. Omdat we tegen elkaar en onze kinderen willen zeggen: We horen bij elkaar en daar zijn we blij mee! En daarmee zie ik uit naar de volgende zeven jaar. En de zeven daarna. En of ze vet of mager zullen zijn? We zullen zien. Maar ik geloof dat het goed zal zijn.

Gisteren las ik de kaarten die we kregen met ons trouwen. Op een ervan stond: 'Gefeliciteerd met jullie huwelijk. Wat mij betreft een van de beste uitvindingen ooit'. En ik zeg: Amen!

maandag 16 juni 2014

Kleine mooie dingen

Ik hou van mooie dingen voor in huis. Geen grote mooie dingen maar kleine mooie dingen. Leuke details en een grapje hier en daar. Een half jaar terug kon je bij me binnenkijken, toen kon je er iets van zien.

Maar ons huis is niet zo groot en inmiddels aardig vol. Het is wel af. En omdat ik niet het type ben dat elk half jaar zijn hele interieur vernieuwt, stopte ik met zoeken naar nieuwe wooninspiratie. Ik zegde mijn abonnement op mijn favoriete woontijdschrift op en berustte in het idee dat er 'later' een huis zal komen met heel veel kamers waarin ik me uit kan leven.

Maar heel af en toe komt er toch nog iets bij. Dan zoek ik iets. Weet ik precies wat ik waar wil hebben. En soms niet eens waar ik het moet krijgen (of dat het uberhaupt wel te krijgen is). En als ik het dan heb, geniet ik extra van het feit dat ik het heb én van het resultaat.

Zoals afgelopen week. Kleutermeisje is ineens ontzettend geinteresseerd in schrijven en in letters en dus bedacht ik dat ik een alfabetposter wilde. Maar dan een goeie. Dus niet met blokletters maar met de letters zoals ze op school leren. En met plaatsje van voorwerpen die daadwerkelijk met de goede klank worden uitgesproken (dus niet de c van clown enzo). En bij voorkeur ook nog mooi.

Ik wist dat ik ooit iets op twitter voorbij had zien komen dat aan mijn eisen voldeed (love social media!). Ik vroeg na, zocht en vond! Joehoe!

En na het bestellen en wachten, volgde er een waar feestje van ontvangen, uitpakken en ophangen. Feest je mee?



















Kijk nou, wat een superleuke verpakking! Dat maakt het uitpakken al leuk!



















En een leuk kaartje erbij! Handgeschreven èn persoonlijk want het ging echt over MIJN poster.




















Lijstje erom.. Van de Ikea. Goedkoper vind je ze niet. Fijn dat in de webshop de goede lijst al getipt stond.
















En klaaaaaar!! Daar word je toch blij van? Ik wel! En kleutermeisje ook! Die blijft schrijven..

Ik bestelde mijn poster bij PS Ik hou van jou. Ze hebben er heeeel veel moois!

PSikhouvanjou, kinderkamer accessoires en speelgoed

dinsdag 10 juni 2014

Reading Challenge #12: Paaz

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Paaz' van Myrthe v/d Meer.

Klik hier en lees er alles over!




















dinsdag 3 juni 2014

Drie

Het huis is versierd, de cakjes staan klaar. Vanmorgen trakteerde hij op de peuterspeelzaal. Glimmend en glunderend maar zonder muts. Die wilde hij niet op, dat had hij ´s morgens al verteld. En als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft, is de kans klein dat het zonder strijd anders gaat. En om nou strijd te maken om een muts..

Nog een nachtje, dan is hij jarig. ´Eerst word ik drie en dan vier en dan ga ik ook naar school´, is het antwoord dat je krijgt als je vraagt hoe oud hij wordt. En hij weet ook al wat hij hebben wil. Al sinds januari ofzo: 'En als ik jarig ben, dan vraag ik een waterpistool en dan spuit ik jou helemaal nat papa. Omdat jij een grapjesmaker bent'.  En zo zal het geschieden.

Hij lijkt eigenlijk niet zo onder de indruk. Zijn zus is drukker met het plakken van stickers op de aftelkalender dan hijzelf. En ik was vanavond toen ik hem in bed legde duidelijk sentimenteler dan hij. Ik zong alle slaapliedjes, ook mijn zelfverzonnen exemplaar over dat hij mijn wondertje is.

Ik aaide door zijn blonde stekels die voor even naar Zwitsal roken maar morgen waarschijnlijk weer naar zand en dacht na over weer een jaar moeder van dit prachtexemplaar. Over de volzinnen die soms uit mijn mond rollen. Over hoe stoer hij is maar soms ook zo verlegen. Over hoe hij mij elke dag laat zien dat sommige dingen gewoon in je genen zitten. Zoals liefde voor auto's en voetballen en 'pieuwen' met een stok. Over hoe hij vandaag voor me uit racete op zijn loopfiets en hard schreeuwde 'ik ga lekker toch niet naar jou luisteren!' maar me toch maar volgde toen ik zei dat ik een hut ging bouwen. Zoals ik elke dag een hut bouw omdat hij daar zo van houdt. Over hoe hij zijn hele leven nog niet goed warm heeft gegeten maar ik zeker weet dat hij morgen wel drie pannenkoeken wegwerkt.

Ik zong 'De Here zegent jou' en vroeg: 'Weet je wel hoeveel ik van je hou?'. Hij spreide zijn armen en zei 'Zoveel!' en ik spreide ook mijn armen en zei: 'Ja, zoveel!'



vrijdag 30 mei 2014

Biecht

Ik heb het gedaan. gewoon echt gedaan. Waar ik al van droomde sinds ik bijna zeven jaar geleden trouwde, wat zeg ik, sinds ik twaalf jaar leden het huis uit ging. Waar ik soms naar smachte maar wat ik nooit vond kunnen: ik heb het gedaan.

Ik heb een schoonmaakster genomen.

Zo, het hoge woord is eruit. Nu ga ik me in een hoekje zitten schamen. Want ik schaam me kapot. Echt waar. Ik bedoel; elke zichzelf respecterende vrouw kan toch haar eigen huis op orde houden? Vrouwen poetsen toch al eeuwen gewoon zelf? Ook toen er nog geen stofzuigers bestonden? En ik heb niet eens een baan dus voor mij is dat toch appeltje eitje?

Niet dus.

Ik haat schoonmaken. Stom vind ik het en het kost me bergen energie (in mijn hoofd vooral dan; voor ik begonnen ben, ben ik al bekaf). En eigenlijk heb ik er ook steeds minder tijd voor. Het aantal gastkindjes groeit gestaag (want ookal heb ik dan geen baan, ik werk wel een beetje vanuit huis) en met drie babies/peuters/kleuters is het echt niet relaxt schoonmaken. En met de nieuwste aanmelding werd het definitief: er zou een schoonmaakster komen. Gavengericht werken noemt manlief dat. De schat.

Een decadente luxe. Ik consuminder me een slag in de rondte en nu doe ik dit. Rare keuzes kan een mens soms maken. Maar blij dat ik er van word! Blij! Ik bedoel: zij komt en maakt in een paar uurtjes het hele huis schoon. En dan hoef ik er NIET meer over na te denken. En kan ik fijn andere, ook belangrijke (en soms ook gewoon leuke) dingen doen in de tijd dat ik anders met een stofzuiger door het huis sjouwde. Mensen; ik ben blij!

dinsdag 27 mei 2014

Reading Challenge #11: Niet langer compleet

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Onuitwisbaar' van Kristen Heitzmann.

Klik hier en lees er alles over!



















vrijdag 23 mei 2014

Schoolreisje

Haar wekker was nog niet gegaan of ze stuiterde de trap al af. Haar normale ochtendsufheid was nergens te bekennen. Nog voor ik zelf mijn bed uit was (mijn ochtend sufheid was er wel) toeterde het al in mijn oren: 'Vandaag ga ik op schoolreisje! Vandaag ga ik lekker pannenkoeken eten!'

'We gaan buiten pannenkoeken eten mam. Bij een restaurant. En juf zegt dat ze verrukkuluk zijn!'

We aten onze boterham en daarna brak ik mijn hoofd over wat ze aan moest. Lange broek of korte broek? Sandalen of dichte schoenen? Wel of geen jas? In elk geval haar knalrode school t-shirt.

'Ik hoef helemaal niks mee te nemen mama. Geen fruit en geen brood voor de overblijf. Alléén mijn t-hsirt'

Niks mee? Niks mee? Maar in de brief stond dat wat extra drinken wel handig zou zijn. En snoep? Hoe zit het met snoep? Op schoolreis heb je toch altijd snoep mee? Van mij hoeft het niet zo nodig maar stel nou dat de rest allemaal wèl iets bij zich heeft. En hoe zit het nou met dat extra drinken? Moet dat nou wel of niet? En moet je dat dan de hele dag rondzeulen op je rug? Ik hoor je al klagen. En eigenlijk moet je ook wel zonnebrand mee..

'Gaan we nou al mam? Ik wil op schoolreis! Er is ook een Hele Hoge glijbaan! Met wel VIER bochten zegt de juf.





















We gingen. Wat later dan normaal maar nog steeds te vroeg. Een ommetje langs het stemlokaal. Daar kreeg ze een snoepje. Dat was in elk geval een. Ik had niks meegenomen. Er stond niks over snoep.
Toen op naar het schoolplein. Zwaaien naar groep 3 die met de bus vertrok. Ik zag toch kinderen met snoep. Maar er stond toch niks..? Dat drinken hoefde inderdaad niet. Gelukkig, geen gezeul en dus geen geklaag. En de juf zou wel voor haar zonnebrand zorgen.

'Daaaag mam! Daaaag! Nee, ik neem geen stukje pannenkoek voor je mee, dat wordt koud en vies. Daaaaag!'.

Ik liet haar achter in het klaslokaal. Om haar totaal geen zorgen. Die zou zich wel vermaken met haar pannenkoek en glijbaan met vier bochten. En nu? Hoe moest het nu? Moesten we ze nou nog uitzwaaien of konden we naar huis? Ik keek vertijfeld om me heen. Er stonden nog meer ouders dus ik bleef ook maar staan en zwaaide een kwartiertje later de auto na.

'Daaaaag mamaaa!'

Ik liep naar huis en maakte koffie. Die had ik wel verdiend. Zei ik het niet eerder? Ik wil een kleutermoederclub! Eentje die me alle ongeschreven regels uitlegt. Over schoolreisjes en snoep enzo.

donderdag 15 mei 2014

Dood

Ze is dood, overleden, ingeslapen.
Jong was ze nog. Haar dochter is vier en zit in groep een.
Mijn dochter is ook vier en zit in groep een. Bij haar dochter.
Ik ben niet dood.

Dood is dat je bij Jezus bent en dat is wel oke. Maar zo jong dood niet. Dat is oneerlijk en onrechtvaardig. Om heel hard om te huilen en schreeuwen en te schoppen en te slaan. Mijn hart is zwaar, mijn tranen zitten hoog.

Ze heeft geen moeder meer.

Mijn dochter vraagt of ze nu in een kist ligt, die moeder. Ik beaam dat. Ze zegt dat ze een tekening wil maken en die op de kist wil leggen. Ik zeg dat dat een goed idee is. Voor haar klasgenootje wil ze ook een tekening maken. Ook een goed idee.

De volgende dag kijkt ze me tussen twee happen preitaart aan en vraagt waaraan je doodgaat. Aan ouderdom, een ongeluk of ziekte zeg ik. Ik ben niet ziek of oud en krijg hopelijk ook geen ongeluk dus we concluderen dat ik nog niet dood ga. Dan nemen we weer een hap preitaart. Mijn hart is zwaar en mijn tranen zitten hoog.

Ik hoop het maar. Dat ik nog niet dood ga. Voorlopig. Dan kan ik nog heel lang haar moeder zijn.

dinsdag 13 mei 2014

Reading Challenge #10: Een boek met een tank

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: Waar liefde woont van Johnnie Alexander Donley.

Klik hier en lees er alles over!



















maandag 12 mei 2014

vrijdag 9 mei 2014

Moederdag

Het is bijna moederdag. Een dag die commercieel volledig wordt uitgebuit of wellicht zelfs door de commercie is bedacht. (Serieus, ik zag in een folder een of ander wonder schoonmaakmiddel met daarbij 'moederdagtip'. Schoonmaken is niet leuk en dat wordt het ook niet. En het is heel fijn dat er manieren zijn waarop dat steeds makkelijker gemaakt wordt dus zo'n wondermiddel is vast een goede koop maar ik hoef het niet op zondagochtend naast mijn ontbijt op bed. Het zelfde geldt trouwens voor een eplieerapparaat. Ook fijn dat dat is uitgevonden en ik heb liever benen zonder haren dan met maar ook daarvoor geldt: noodzakelijk kwaad dat zo makkelijk mogelijk gemaakt moet worden. Niet iets waarmee je je moeder verwent).

Ik kan de mensen in mijn naaste omgeving aanwijzen die het niet prettig vinden dat het bijna moederdag is. Bij wie het pijn doet om door de folders vol moederdagtips te bladeren. Die op zondagochtend liever niet naar de kerk gaan omdat ook dáár aandacht besteed wordt aan dit 'feest'. Mensen die geen moeder meer hebben. Al lang niet meer of sinds kort niet meer. Maar die haar allemaal nog elke dag missen. Vrouwen die zou graag moeder zouden willen zijn maar waarbij dat niet zo is. Omdat hun kindje overleed. Of omdat zwanger worden niet lukt. Of omdat er uberhaupt geen partner is om zwanger van te worden.

Het is bijna moederdag. Ik hoef geen schoonmaakmiddel of epileerapparaat. Uberhaupt geen cadeautje uit de winkel (Al zeg ik er geen 'nee' tegen, laten we eerlijk blijven. Er zijn best dingen die ik wel leuk vind om te krijgen. Bloemen bijvoorbeeld. Of chocola.). Maar ik zie uit naar de zelfgemaakte cadeautjes waarvan ik net deed of ik ze niet zag toen ze meekwamen uit school en die hoogstwaarschijnlijk nu in manlief zijn nachtkastje verstopt liggen. En ik zal vieren dat het moederdag is; als ze lief voor me zijn en als ze elkaar in de haren vliegen. Ik zal vieren dat ik een moeder heb en een moeder ben. En daarbij niet vergeten wat een voorrecht het is. Juist om wie ik ken en om wie ik niet ken voor wie moederdag geen feest is.

dinsdag 29 april 2014

Reading Challenge #9: The Voice

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: Vijftien minuten van Karen Kingsbury

Klik hier en lees er alles over!




















vrijdag 25 april 2014

Arretjescake

Op mijn favoriete tienermeidensite (Ik meen het! Heb je tienermeiden? Ken je tienermeiden? Stuur ze naar Huis van Belle!) vond ik het recept van arretjescake. Arretjescake is zo'n magisch iets dat ik een paar keer in mijn leven geproefd heb maar waar ik steeds de naam en ik denk ook het bestaan van vergeet. Maar als ik het dan weer eet, beland ik ergens in de zevende hemel!

Ik waarschuw je vast; het is superongezond en superlekker dus bezint eer ge begint!

Naar een recept van Huis van Belle, is hier: Arretjescake met peuterjongetje!

Allereerst, de ingredienten! Ik halveerde het recept van Huis van Belle en gebruikte:
  • 200 gram boter
  • 200 gram suiker
  • 2 eieren
  • 2 eetlepels cacao
  • 200 gram biscuitjes (mariakaakjes)

De biscuitjes moeten in kleine stukjes gebroken worden. Dat is natuurlijk een bijzonder geschikte klus om met kleine kinderen te doen maar peuterjongetje zat zo heerlijk te spelen op de vide dat ik het maar zelf deed. Ik luisterde naar het gekeuvel boven me over Bliksem en Takel. Ik grinnkikte zachtjes om de playmobilpoppetjes die bestraft werden en ondertussen brak ik rustig voort. Het werd bijna meditatief.




















Toen ik klaar was, plofte peuterjongetje op zijn luierbillen de trap af en vroeg wat ik aan het doen was. Taart maken klonk als iets dat hij ook wel wilde en zo schoof hij naast me aan tafel. Ik liet hem wat koekjes eten en smolt ondertussen de boter in een pannetje op een zacht vuurtje.


















De gesmolten boter deed ik in een grote kom en daarna voegden we de suiker, eieren en cacao toe. En opnieuw besefte ik hoe ontzettend ongezond dit recept is.




















Het knapste jongetje van de wereld roerde met uiterste preciecie de ingredienten door elkaar.




















Voegde de koekjes toe.





















En roerde nog een keer.




















Ik had ondertussen een cakevorm voorzien van plakplastic en goot daar het mengsel in. Vervolgens schoven we het geheel voor een paar lange uren de koelkast in.




















Toen ik om 17.00 begon met koken, voelde ik even of de arretjscake al klaar was en... jawel! Zonder enige vorm van zelfbeheersing sneed ik een stuk af en liet het hele gezin er van proeven. Peuterjongetje vond het niet zo'n succes maar hij is dan ook heel bijzonder..