vrijdag 18 juli 2014

Zomerreces

Het gepiep is niet van de lucht. Er wordt ´s middags weer geslapen. Mijn kinderen zeuren. Ik denk dat ik ook zeur. Als ik ´s ochtends opsta, begin ik al met toeleven naar het moment dat ik weer naar bed mag. Ik ben moe, zo moe.

Mijn hoofd zit vol. Vol met wat ik deed en met wat ik nog moet doen. Vol met meer meer plannen en ambities dan tijd. Met dromen die nog vorm moeten krijgen. Met wie ik ben en met wat ik wil zijn. En met de realiteit van alledag. Ik ben moe, zo moe.

Het is niet erg en het is niet gek. Het is tijd voor vakantie. En guess what: die begint vandaag. We gaan uit de structuur van alledag. Uit de verplichtingen, uit wat moet. En we stappen in een periode van zes heerlijke weken samen zijn. Samen uit en samen thuis.

En ik stel bij deze mijn zomerreces in. Ik leg het werk neer deze zomer. Ga uitrusten. En dan krijgt mijn hoofd weer ruimte. Om te dromen en te plannen. Om na te denken en ook gewoon niet.

Ik ga zes weken niet bloggen. Ook die zelfopgelegde (leuke!) druk gaat er even af. Of ik niet schrijf is een ander verhaal.

U hoort het wel, zo rond de eerste van september. Dan ben ik er weer, hopelijk uitgerust en met een opgeruimd hoofd.

GENIET!

dinsdag 15 juli 2014

Samen spelen

Verwilderd kijkt ze om zich heen. 'Vandaag bij ons', heb ik gezegd. Wie zal ze vangen?

'Mama, ik raak een beetje in de war', zegt ze, 'ik vind zoveel kindjes lief, ik weet niet wie ik moet kiezen'.

Ik geef er andere woorden aan maar voel hetzelfde. Om me heen zoemt de hele klas. En ook groep 2. En hun moeders. Ze zoeken en vinden elkaar. Glimmen als het kan en mag. Bij jou, bij mij?

Het verdriet is overweldigend als het niet lukt. Grote tranen, sip gesnik. De zon breekt door als daar ineens, toch nog iemand kan.

Ze is dapper. Vraagt drie kindjes. Maar ze hebben allemaal al wat. Vandaag gaat ze niet gillen, dat is prettig.

We gaan naar huis, eten wat. Het buurjongetje is thuis. Die is ook lief. Toch nog een vriendje gevonden. Samen spelen is fijn.

woensdag 9 juli 2014

Wij houden van oranje

Ik probeer er al vier weken mijn vinger op te leggen. Op wat het nou precies is. Waar ik me aan irriteer en waarom het voor mij niet meer hoeft.

Ik bedoel; ik zie me nog zitten. Oranje shirt, misschien wel vlaggen op mijn wangen en de Ellegirl met de ‘voetbal voor dummies’ bijlage. Ik kan je zo uitleggen wat buitenspel is hoor.

En toch kijk ik dit jaar niet. En dat komt niet alleen omdat ik eigenlijk niet echt van voetbal houd, ik vond het namelijk best gezellig altijd, die ‘wij houden van oranje’ avondjes.

Maar het lukt me niet, om te kijken naar wedstrijden die gespeeld worden op grond waarvan een sloppenwijk weggevaagd is. En waar buiten kindprostituees wachten tot ze aan het eind van de wedstrijd aan het werk kunnen.

En ja, ik keek ook de olympische spelen. In dat organiserende land deugde het ook niet. Dus ik ben geen haar beter.

En ik word een beetje wiebelig van nieuwssite waar tussen al het oranje ook nog iets staat over doden in Syrie. Je zou er zo overheen lezen.

Ik word onrustig als mijn hele tijdlijn vol staat met oranjeselfies maar ik tussen de rood wit blauwe regels door kan lezen dat er 100 vluchtelingen in de stromende regen op straat gezet zijn. En als ik dan niet weet of Facebook dan een afspiegeling is van de prioriteiten in dit land.

En ja, ik plaats ook berichten over regenbuien en rucola. Ook niet heel relevant op wereldniveau. En ik sta ook geen regenpakken uit te delen in Amsterdam dus doe ik uiteindelijk ook niks. Dus ik ben geen haar beter.

Sport is dus niet slecht en voetballiefhebbers ook niet. En ontladen en genieten is een goed ding. Maar het lukt mij niet om net te doen of het me interesseert of Nederland nou wel of niet van Argentienie wint vanavond. En eigenlijk ben ik gewoon blij als de oranjevlaggen weer in de kast mogen. Dan past het in mijn hoofd misschien weer allemaal wat beter.

Fijne wedstrijd mensen! Geniet ervan! En dat meen ik. Ik ga naar bed.

dinsdag 8 juli 2014

Reading Challenge #14: Witter dan sneeuw

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Witter dan sneeuw' van Marianne Grandia.

Klik hier en lees er alles over!


















vrijdag 4 juli 2014

Facebook in balans

De periode voorafgaand aan pasen was ik stil op social media. Ik Facebookte niet en ik twitterde niet. Ik kikte af en daarna werd het stil. Best fijn. Na veertig dagen was ik terug. Zoekend naar wat wel en wat niet en hoe nu verder.

Het leverde een hoop interessante gesprekken op. Zowel online als in real life. Want gek genoeg, of eigenlijk helemaal niet gek, knikt iedereen als ik zeg: 'Ik hou echt van Facebook maar het kost ook zoveel tijd. En die balans, die is zo moeilijk te vinden'.

'Huh huh'
'Ja, dat heb ik ook'
'Balans... Jaaa... Zeg het me als je het gevonden hebt..'
'Blog er nog eens over'

Bij deze. Ik blog er nog eens over. Teleurstellend nieuws: ik heb geen balans gevonden. Ben misschien een tikkie geminderd maar dat is te verwaarlozen. Het is blijkbaar hollen of stilstaan bij mij.

Dus dat ga ik maar doen dan. Hollen of stilstaan. Afwisselend. Meestal hollen en minimaal een keer per jaar stilstaan. Om af te kicken, het te missen, te verstillen. En daarna weer te genieten van alles wat ik zo leuk vind aan het leven met mijn online vrienden.