woensdag 26 maart 2014

Fietssuggestiestrook

De school van kleutermeisje staat 500 meter bij ons huis vandaan. Volgens de routeplanner is dat 2 minuten fietsen. Ik weet niet of ze daar in meegenomen hebben dat je op de heenweg een behoorlijke bult op moet en dat een moederfiets met twee kinderen best zwaar is, maar lang doe je er in elk geval niet over.

Je zou dus denken dat ik elke dag op mijn gemakje onder vrolijk gekeufel met mijn koters naar school fiets, maar niks is minder waar. Ik moet namelijk over een fietssuggestiestrook.














Een fietssuggestiestrook wekt de suggestie dat je er overheen kan fietsen. Soms kan dat ook. Op zondagochtend om 9.00 is het vrij eenvoudig bijvoorbeeld. Maar op een doorsnee doordeweekse dinsdag blijkt keer op keer dat je er ook heel veel andere dingen mee doen.

Je kan bijvoorbeeld je auto erop zetten. Gedeeltelijk; je weet wel, zo half op de stoep of gewoon helemaal omdat je denkt dat het niet uit maakt dat je even gaat pinnen. Of je probeert te parkeren maar kan dat niet, geeft de moed op en laat je linkerwielen lekker op de rode rijbaan staan. Maakt allemaal niet uit hoor. Ik ga er wel omheen. Het maakt ook niet uit dat dat niet past, ik dus van het rode gedeelte het grijze op moet om je bolide te kunnen passeren. En het maakt ook niet uit dat dat al die andere automobilisten dan gewoon doorrijden en ik er dus niet langskan. Ik stap wel even af en wacht wel. Dan stap ik zo weer op. Is een eitje heuvelopwaarts op een zwaargewicht moederfiets met twee kinderen.

Het kan ook zijn dat je wel prima kan parkeren. Dat is prettig. Maar neem ook dan het rode gedeelte naast je parkeervak niet al te serieus. Je moet er natuurlijk overheen voor je je auto neer kan zetten maar wat mij betreft hoef je dan niet eerst te kijken of er toevallig een fietser overheen rijdt. Ik rem wel last minute. Knallen mijn kinderen zo lekker met hun hoofd naar voren. Voel je ook niet bezwaard om op je gemak uit- of in te stappen. Ook daarbij: eerst kijken of er iemand aankomt is overdreven. Gooi lekker op jouw moment de deur open en wandel op je dooie akkertje van je auto naar de stoep. Over de fietssuggestiestrook. Ik bedoel: het is maar een suggestie dat je er ook op kan fietsen toch?

En last but not least; voor op een mooie lentedag; zet je auto lekker op het vak, gooi de deuren open, check je Facebook en rook een peuk. Vooral niet even kijken of je openstaande deur ook iemand zou kunnen hinderen. Het had immers net zo goed een rooksuggestiestrook kunnen heten. Of zoiets. Wat jij wil.

Ik kom er wel. Elke morgen weer. En elke dag weer dankbaar dat dat ongehavend is.

Na verder onderzoek bleek mijn fietssuggestiestrook geen fietssuggestiestrook maar een fietstrook. Daarop heb je als fietser nog meer rechten. Waar ik dus niet zoveel van merk.

dinsdag 25 maart 2014

Delen in vreugde

Soms lees ik iets dat ik mooi vind. Dat wil ik dan delen. Zoals gisteren in de 40-kalender van Tear.






































De 40-dagen kalender ook dagelijks in je mail? Meld je hier aan.

zaterdag 22 maart 2014

Geen gesneden beeld

Ik leef met het idee dat je geen beeld of tekening van God mag maken. Waar dat idee precies vandaan komt en of het klopt, weet ik niet. In de bijbel staat namelijk 'Gij zult u geen gesneden beeld maken noch enige gestalte van wat boven in de hemel noch van wat beneden op de aarde, noch van wat in de wateren onder de aarde is. Gij zult u voor die niet buigen, noch hen dienen' (Ex 20: 4,5). Daaruit kan je opmaken dat je uberhaupt geen afbeelding van een levend wezen mag maken. Of in elk geval ook niet van Jezus en dat vind ik met elke kinderbijbel prima. Of je kan er uit opmaken dat het er vooral om gaat dat je die afbeeldingen niet aanbidt. Ik heb er geen bijbelstudie op los gelaten maar na wat gegoogel ben ik er nog steeds niet uit.

En daar gaat het ook niet om. Waar het om gaat, is dit:




















Dit is God. Getekend door mijn dochter van vier. Je vraagt je misschien af waarom God lijkt op een spin. Dat komt omdat Hij tien handen heeft. En ik niet. Ik roep namelijk regelmatig (een tikkie gefrustreerd) uit: 'Ik kan niet alles tegelijk!' 'Omdat je geen tien handen hebt', zegt mijn dochter dan 'en God wel, want die kan wel alles tegelijk'. En toen maakte ze dus een tekening van God. Met tien handen. Omdat Hij almachtig is en alles tegelijk kan. En ik glimlachte erom en kon me voorstellen dat God er ook om moest glimlachen. Want ontdanks alle grote zaken die er spelen in de wereld zag Hij ook haar tekening. En ik kon me ineens niet meer voorstellen dat je dat gebod altijd heel letterlijk moet nemen. En anders geloof ik op zijn minst dat er uitzonderingen zijn.

In het boek 'Hij nam het kruis en ging...' werd me vorige week de vraag gesteld in welke situaties ik het meest van God ervaar. Nou, bijvoorbeeld als mijn dochter zo'n tekening maakt.

woensdag 19 maart 2014

Gemeenteraadsverkiezingen 2014

Ik schrok nogal vanmorgen. Bij mijn gebruikelijke ochtendrondje nu.nl kwam ik het volgende bericht tegen:



















Voor het hele bericht klik hier

43 %! Drieenveertig procent!! Dat is echt heel erg weinig! Ruim de helft van de stemgerechtigden besluit (naar verwachting) 'gewoon' niet te gaan stemmen. Ik snap dat niet. En ja, ik word er ook een beetje boos van.

Ik ben echt geen politiekfanaat. Zeg met het schaamrood op mijn kaken dat ik lang niet alle ministers ken. Ik heb niet over elk politiek vraagstuk een mening. Ik weet niet zo goed of het nou wel of niet handig is als de grondprijzen tijdelijk worden verlaagd. En hoewel ik sociale voorzieningen heel belangrijk vind, heb ik liever niet dat de OZB wordt verhoogd. Wat vind ik dan belangrijker?

Maar ookal heb ik van sommige dingen geen verstand en weet ik van andere niet zo goed wat ik er van vind, ik weet wel dat ik het heel belangrijk vind om te gaan stemmen. En dat ik eigenlijk vind dat iedereen dat moet gaan doen. En dan maakt het me niet uit op welke partij (ik heb wel een voorkeur natuurlijk), als je maar gaat! Al weet je van veel dingen niet wat je er van vindt, zijn veel dingen in je ogen onbelangrijk, ik kan me niet voorstellen dat er niks is wat je raakt. De nieuwe fabriek naast je wijk, al dan geen subsidie voor je dochter haar toneelclub, de opvang van vluchtelingen, of misschien wél de verlaging van de grondprijzen. En kom je er zelf niet uit welke partij het beste aansluit bij wat jij belangrijk vindt, raadpleeg dan eens de stemwijzer of het kieskompas.

Je hebt het recht om te laten horen wat jij belangrijk is. Om richting te geven hoe jouw woonplaats bestuurd wordt. Een recht waar voor is gestreden en een recht waar vandaag de dag in andere landen nog oorlog om gevoerd wordt. En als ik me dat besef vind ik stemmen niet alleen een recht maar ook een verantwoordelijkheid.

En als je niet stemt, dan ook niet zeuren als er in je gemeente iets gebeurt waar je het niet mee eens bent. De mensen die die beslissingen nemen, heb je zelf niet gekozen.

Zo, dat is eruit. Excuus als ik nogal dwingend overkom maar zo bedoel ik het ook. Ik ga stemmen!

dinsdag 18 maart 2014

Reading Challenge #6: Partir c’est mourir un peu

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: Verbonden van Karen Kingsbury.

Klik hier en lees er alles over!




















zondag 16 maart 2014

When dreams come true

Ik was acht, In de winter zat ik op zaterdag om 7.00 op de fiets om naar de ijsbaan te gaan. ´s Middags knipte ik de foto´s van het schaatsen uit het sportkatern van de krant om in mijn plakboek te plakken. In de zomer speelde ik schaatstertje op mijn skeelers. Ik was Falko Zandstra, mijn schaatsmaatje Rintje Ritsma. En al die tijd droomde ik ervan een schaatstournooi in het echt mee te maken. Op de tribune langs de baan. In Thialf.

Op een dag kreeg ik een brief. Van de Falko Zandstra Fanclub. Daar was ik geen lid van dus ik was wel verbaasd dat ze me kenden. Maar de inhoud van de brief was overtuigend. Ik werd uitgenodigd voor een schaatswedstrijd. In Thialf. Om mijn helden in het echt te zien. Wauw! Ik was de koningin te rijk. Stuiterde door het huis, wilde mensen bellen, was niet te houden..

Het bleek niet waar. Het was een 1-april grap van mijn opa. Die grap was niet leuk.

Gisteren kwam alles goed. Gisteren zat ik op de tribune in Thialf. Ik proefde de sfeer en zag mijn helden van dichtbij. Helden van nu en helden van vroeger. Falko Zandstra was er niet bij maar dat maakte niet uit. Ik heb nog even over hem gepraat. Ik heb genoten! Genoten van dat te zien wat ik altijd al wilde. Genoten als een meisje van acht. En genoten van een meisje van bijna dertig. Dat schaatsen nog steeds de mooiste sport ter wereld vindt en het Friese bloed weer voelde tintelen.

Fijn is dat, van die lang gekoesterde dromen die uitkomen!



















Manlief maakte deze, en nog 170 andere, foto's tijdens World Cup Finale Schaatsen op 15 maart 2014 in Thialf Heerenveen. Zijn telelens was soms hinderlijk, het resultaat te gek!

zondag 9 maart 2014

Elk voordeel heeft zijn nadeel

´Ik leef toe naar Pasen´ zegt mijn profielfoto op Facebook, ´tot 20 april´.

Een oude bijbelse gewoonte is ´vasten´: gedurende een bepaalde tijd niks eten om je zo toe te wijden aan en te focussen op God. Waar vasten voor mij lange tijd iets was 'uit de tijd van de bijbel', lijkt het de laatste jaren weer in opkomst. En dan in allerlei vormen. Vasten van eten, van drinken, van luxeproducten, van alcohol en, erg populair: van Facebook. En ik doe mee.

Ik hou echt van Facebook. Ik vind het leuk om op de hoogte te zijn van het leven van mensen die ik vaak, maar juist ook die ik minder vaak zie. Ik hou van de woordspelletjes die erg gespeeld worden. Ik hou ervan links naar artikelen tegen te komen die ik anders nooit gevonden zou hebben. En ik hou ervan linken te leggen: hij zoekt en zij biedt aan; ze kunnen elkaar helpen!

Maar elk voordeel heeft zijn nadeel, zo ook Facebook. In mijn geval kost het me veel te veel tijd en veel te veel aandacht. Ik ben de rem kwijt op hoe vaak ik mijn Facebook check. Het is een ingesleten slechte gewoonte geworden om op elk 'dood' moment mijn wall te vernieuwen. Terwijl de kinderen Sesamstraat kijken, Facebook ik in plaats van met ze mee te genieten van Pino zijn avonturen. En op heel veel andere momenten doe ik dat ook. Ik kan mezelf zomaar een uur verder vinden op de bank, verzonken in jan en alleman zijn al dan niet spannende avonturen en het verzinnen van reacties daarop.

De veertig dagen voorafgaand aan Pasen Facebook (en Twitter) ik niet. Om af te kicken, tijd in te ruimen en me te focussen. Tijd en focus voor de dingen die er echt toe doen: Mijn geweldige gezin, vrienden, familie. En ook tijd en focus op Pasen: Op Jezus leven, lijden, sterven en opstanding. Op de vreugde van het leven met Hem, maar ook de vreugde en het verdriet in deze wereld.

De 40-dagenkalender van Tear ging de afgelopen week over 'Delen in het lichaam'.  Het zette me weer stil bij het feit dat we wereldwijd onderdeel zijn van hetzelfde lichaam van Christus. En, zoals de schrijver ons leert, dat brengt verbondenheid met zich mee, maar ook verantwoordelijkheid. Die nemen we mee, de nieuwe week in.


Hoe het nou kan dat je dit bericht leest via een linkje op Facebook of Twitter? Daar heeft mijn blog een knopje voor. En dat gebruik ik dan weer wel :-)

dinsdag 4 maart 2014

Reading Challenge #5: Playmobil

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: Verlangen naar erkenning van Gerrie Reijersen van Buuren

Klik hier en lees er alles over!




















maandag 3 maart 2014

Een half jaar thuis

Afgelopen zaterdag was het 1 maart. Dat betekende dat de belastingdienst al zijn voorwerk had gedaan en wij dus onze belastingaangifte konden doen. En dat vinden we (raar ja, heel raar) leuk om te doen. Samen, gezellig naast elkaar op de bank. Romantisch he?

Tijdens het doorspitten van bonnetjes, de complete rekening en maar liefst vijf jaaropgaven, zag ik het ineens staan: de storting van mijn laatste officiële salaris. En ik realiseerde me: 1 maart is niet alleen de dag van de belastingaangifte maar ook de dag dat ik een half jaar niet meer in loondienst ben. Een half jaar thuis dus: tijd voor de tweede evaluatie (de eerste lees je hier).

Er is al weer een hoop veranderd het afgelopen half jaar. Op 1 september scheen de zon nog, had ik nog maar een gastkindje, was peuterjongetje nog alle dagen thuis en was het schoolplein groot, onbekend en spannend. Inmiddels hebben we een lange lange herfst achter de rug (dus geen winter = dus geen sneeuw = dus heel fijn) en staat nu de lente voor de deur (= nog veel fijner).

Peuterjongetje gaat sinds de herfstvakantie twee ochtenden naar de peuterspeelzaal. Dat gunden we hem echt; hij moest het ineens zonder zijn zus en zonder het kinderdagverblijf doen, terwijl hij juist op een leeftijd kwam dat het voor hem nóg leuker werd om daar naar toe te gaan. Hij geniet echt op zijn 'school' en ik van de vrije ochtenden die het me oplevert. Al zoek ik nog steeds naar wat ik nou het beste kan doen in die tijd: zoveel mogelijk klussen in zo weinig mogelijk tijd of ultiem niks? In beide gevallen voelt het alsof ik mijn tijd niet op zijn best besteed heb.

Inmiddels komen er drie verschillende gastkindjes. In de komende maanden groei ik door naar vijf en dan is het ook wel genoeg. Want hoewel de extra financiële ruimte prettig is, levert het ook extra drukte op. Meer georganiseer, strakkere planning etc. En dat is prima, maar het is er wel.

Sowieso merk ik dat ik het weer een stuk drukker heb. De afgelopen weken was ik goed moe en goed chagrijnig. Aangezien de manlief erg druk is met zijn werk het afronden van zijn studie, komt er veel op mijn schouders neer. Ik merkte dat een soort van 'is dit het nou' gevoel me overviel. Nu was ik thuis, zou ik alle tijd, energie en aandacht moeten hebben en was ik nog moe en nog chagrijnig. Wellicht heeft het iets te maken met mijn eigen neiging om veel op me te nemen en mijn tijd vol te plannen. Daar kan vast iets anders. Of ik leer er mee leven, dat is ook een optie. Met als gevolg dat ik soms moe en chagrijnig ben. En misschien moet ik ook niet vergeten dat ik hard genoeg werk. Ookal ben ik thuis. En dat je daar soms moe en chagrijnig van wordt

Of ik mijn werk mis? Nee. Ja. Soms. Ik mis soms het werken met mijn oude doelgroep. Het meepraten in de sector. Het op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen.
En ik mis soms de waardering voor wat ik doe. Ik merk dat ik de neiging heb om aan het eind van de dag op te ratelen wat ik allemaal gedaan heb, zodat mijn man kan zeggen dat ik hard gewerkt heb. Erg he?

Maar ik heb geen spijt. Ik ben blij dat ik thuis ben. Dat ik in deze periode van ons leven thuis de boel kan managen. Dat mijn man straks een diploma heeft en we dan allebei niet overspannen zijn, zulke dingen. T'is echt niet de hemel op aarde maar wel het beste voor ons hier en nu. En dat is me heel wat waard!