donderdag 31 januari 2013

Chocolate & Friends

En dagje vrij, een kopje thee, de smaak van chocola.
Lekker kletsen, lachen, dromen
Dat is wat ik leuk vond vandaag
 
 
 

maandag 28 januari 2013

Consuminderen

'Laten we elkaar bekogelen met briljante tips hoe te consuminderen' was een van de reacties op mijn thuisblijfmoederblog.

Consuminderen is hip. Het lijkt een soort van modeverschijnsel. Ingegeven door de crisis en hier en daar vanuit principe proberen we het allemaal met wat minder te doen. En hoewel ik van hypes altijd een beetje jeuk krijg, vind ik dit zo'n slechte beweging nog niet. Vorig jaar volgde ik de Michacursus*. Wellicht wijd ik er nog eens een blog aan maar kort gezegd komt het er op neer dat je leert kijken naar hoe je goed en recht kunt doen naar de wereld en de mensen om je heen. Dat heeft in mijn beleving iets te maken met eerlijk delen, niet meer nemen dan de wereld aankan en genoegen nemen met genoeg.
Vanuit dat idee, en nog wel wat andere overwegingen, begonnen we te consuminderen. Korter douchen, verwarming een graadje lager, dat soort zaken. Maar ik zal eerlijk zijn: ergens bleven we ook steken. Echt pijn deed het nooit.

Nu wordt de noodzaak hoger. Zoals jullie hebben kunnen lezen zit er geen rek meer in de begroting. Dat betekent dat het simpelweg met minder moet. En hoewel het beknellend aan kan voelen, vind ik het ook wel een sport. Het geeft een kick om van minder huishoudgeld dan vorige maand nog steeds rond te komen en ik word heel blij van de complete garderobe die ik voor zoon via facebook op de kop tikte. Mijn huis ruimt lekker op door marktplaatsverkopen en ik spek met de opbrengst weer een ander potje.

Dus voor het milieu, de medemens en mijn eigen portemonnee ben ik voor:

Laten we elkaar bekogelen met briljante tips hoe te consuminderen!
(en laten we het hier onder doen zodat we al onze ideeen op een plek verzamelen)


Nav deze blog schreef ik ook:
Consuminderen... 1. Bepaal je budget
Consuminderen... 2. Kijk waarop je kan besparen

zaterdag 26 januari 2013

Thuisblijfmoeder

De knoop is doorgehakt, de kogel door de kerk, het contract getekend. Vanaf september ben ik thuisblijfmoeder! Je weet wel, zo-een die de hele dag thuis op de bank hangt, een beetje stofzuigt en theeleut met andere thuisblijfmoeders. En tussendoor af en toe haar kind een boterham toestopt.

Nee, onzin natuurlijk. En voor ik verder ga even het volgende: Ik weet dat iedereen zijn situatie anders is. Ik weet dat niet iedereen financieel de mogelijkheid heeft om te stoppen met werken. Ik weet dat niet iedereen wil stoppen met werken. Ik vind ouders die hun kinderen naar de opvang brengen niet slecht. Ik vind mensen die stoppen met werken niet lui.

Ik weet wel hoe mijn afgelopen jaren eruit gezien hebben. En hoe ik me daarbij voelde. Wat de invloed was op mijn gezin. Hoe het is om omdebeurt overspannen thuis te zitten. En dat ik dat niet meer wil. Ik weet ook waar ik me over verbaas en soms een beetje over opwind.

Ik verbaas me erover dat ik bijna een volledig maandsalaris terugkrijg van de belastingdienst om mijn kinderen naar de opvang te brengen. Tel daarbij op het werkloosheidscijfer dat blijft stijgen en ik denk: geef mij dat geld, stop ik met werken, kan een ander mijn baan krijgen.

Ik wind me erover op dat we deze maatschappij in mijn beleving met elkaar gemaakt hebben en dat we er nu zo vast in zitten dat het lastig is om patronen te doorbreken. Ik ben er voor hoor dat vrouwen een mening mogen hebben en mogen werken als ze dat ze willen. Maar daar zijn we volgens mij zo in doorgeslagen dat het voor veel mensen een praktische financiele onmogelijkheid is om van een salaris rond te komen.

Anyway: Wij gaan het proberen. Dat betekent dat ons budget flink is teruggeschroefd. Dat we moeten wennen aan minder vaak uit eten, minder weekendjes weg, minder inpulsaankopen. Dat betekent dat we soms niet aan dingen mee kunnen doen, wellicht mensen moeten teleurstellen.
Het betekent ook: Rust, structuur en tijd met elkaar. Geen geren en gevlieg meer. Niet meer elke week puzzelen hoe we de week, het werk, het brengen en halen van de kinderen, onze sociale contacten en oh ja, elkaar, in moeten delen. Wel: tijd om en elkaar en onze vrienden regelmatig te zien. Tijd om te genieten. Tijd om stil te staan en tijd om nieuwe dromen te dromen.

Ik zie er naar uit!


NB: Ik zie regelmatig dat mensen via de zoekterm 'thuisblijfmoeder' op mijn blog terechtkomen. Ik ben erg benieuwd: waar ben je naar op zoek? Wat zijn je vragen? Misschien schrijf ik er wel over.

zaterdag 19 januari 2013

Favorite things

We leven ruim over de helft van januari. Terug in het normale ritme (nog net niet op het normale gewicht) en kerst en oud en nieuw lijken al een eeuwigheid geleden. Prima wat mij betreft, ik functioneer nou eenmaal het beste bij normaal.

Maar ik dwaal af want ik wilde juist nog wèl even terug naar december. De feestdagen (en de periode ervoor, ertussen en erna) lijken onlosmakelijk verbonden met gouwe ouwes. Films die je al een keer of 400 hebt gezien, waar je op derde kerstdag nog eens langszapt en waarbij je stiekem gewoon weer tot het einde blijft hangen. Ik bedoel: Home Alone, Beethoven, acht delen Harry Potter en, natuurlijk, The sound of Music! Die laatste bekeken wij dus een maandje geleden weer eens. Lang datie duurde. Leuk dat we het vonden! En het inspireerde me voor deze blog.

Maria zingt over haar 'Favorite things'. Geen grootste avonturen of avondvullende programma's maar kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke dingen waar ze blij van wordt. Regendruppels op rozen, warme wollen wanten, dat soort dingen.
En hé, die heb ik ook! Kleine geluksmomentjes, dingen waar ik blij van wordt, opmerkingen die mijn humeur verbeteren. En ik ga ze af en toe met jullie delen onder de noemer 'Favorite things'.

Hier is 1: Eindeloos hetzelfde nummer bekijken met mijn kleine grote meisje. 'Mama, ik wil nog een keer die van die prinses'. Vooruit dan, hier is nog een keer 'Favorite things'!

dinsdag 8 januari 2013

Mijn vrienden van de ANWB

Afgelopen week stond ik met met het pasje van de wegenwacht in mijn handen. Een nieuw jaar, dus een nieuw exemplaar en dat moest nog even naar de auto. In plaats van het gebruikelijke geel met wit, kregen we dit keer een glimmend zilveren plastic schijfje. Omdat we al vijf jaar  trouwe leden zijn. Dat vond ik nogal confronterend. 5 Jaar betaald voor... nope. Maar ik bedacht me. Het was niet helemaal voor niks. Het was betalen voor de zekerheid dat als (als, als, als, want immers; dat overkomt ons niet) ik langs de kant zou komen te staan, er iemand zou zijn om te helpen. En daar heb ik wat voor over want stil komen te staan met de auto is een van mijn grootste nachtmerries! (oke, das relatief, maar toch).

Vandaag was het dan zo ver! Ik stond stil! En ik mocht willen dat dat langs de kant van de weg was. Helaas! Ik stond, in de spits, stil op een van de drukste wegen van Zeist. En als ik zeg stil, bedoel ik ook echt stil. In autolief was geen beweging in te krijgen. Alle goed bedoelde adviezen (lees: geirriteerd gesnauw) van mijn medeweggebruikers ten spijt, hij ging geen kant op. De aardige citroenrijder, de bemoeizuchtige buschauffeur en de onbeschofte politieagenten hebben allemaal allemaal een poging gedaan. 'Mag ik er even naar kijken? probeerden ze het nog vriendelijk. Maar je zag ze denken: 'Vrouw, blond. Vast geen spierballen en geen hersens, laat mij die auto maar aan de kant zetten.' De schaapachtige succeswensen toen het hen ook niet lukte deden mij dan wel weer gniffelen.

Anyway, de auto stond dus midden op de weg en dat zou ook nog wel even zo blijven. Ik bleef een vrouw en ik bleef blond en de mensen bleven kijken. Uiteindelijk heb ik het advies van de citroenrijder opgevolgd en een zak over mijn hoofd getrokken. Nu maar wachten tot het over is.

















Oh nee, zo ging het niet helemaal. De echte versie is namelijk cooler. Ik heb de ANWB gebeld, die kreeg de auto tijdelijk aan de praat. Toen is hij onder politiebegeleiding naar de kant geduwd en hield er vervolgens weer mee op. Er kwam een sleepwagen waar wel zeven Audi A2's op konden en die heeft me naar de garage gebracht. Daar was onverwacht (nee, niet onverwacht, op zulke momenten geloof ik in leiding) een kennis aan het werk en ik mocht in zijn auto naar huis. Die auto was ook nog eens supercool.

Moraal van dit verhaal: Blijf altijd lid van de wegenwacht! Hun vriendelijkheid is mij nu bekend! Ik hoop dat je ze nooit nodig hebt, maar als dan toch... dan ben je blij!




zaterdag 5 januari 2013

Een weblog

Het kriebelt een beetje. Prettige jeuk die een appèl op me doet. Zin om weer te schrijven. Gewoon af en toe. En om dat dan met de wereld te delen. Waarom? Weet ik niet. De vraag is of dat er toe doet. Het probleem is dat ik niet zo goed durf.

Weet je wat het is? Vroeger (Een jaar of tien terug, toen ik achttien was en student (wat dan weer veel korter geleden voelt dan tien jaar)) toen hadden we allemaal een weblog. In de tijd voor Facebook, en zelfs voor Hyves, was dat de hipste manier om al je vrienden te laten weten wat je bezighield. Geen pagina met de statusupdates van 258 vrienden, maar een simpel lijstje met 15 favorieten dat je een keer per dag bekeek om te lezen wat je vriende gedaan hadden, waar ze over nadachten of wat ze voelden. Grote kans dat er niemand wat gepost had trouwens..

Maar goed, dat was dus vroeger  (Een jaar of tien terug, toen ik achttien was en student (wat dan weer veel korter geleden voelt dan tien jaar)). Tegenwoordig lijkt een weblog naar een hoger level getild te zijn. Google er maar eens op. Binnen 30 seconden krijg je meer dan een half miljoen pagina's met tips voor een goede weblog. En eerlijk is eerlijk: van die tips voelen dan voor mij een beetje als eisen. Dus het moet persoonlijk zijn, over één onderwerp gaan en vooral in zeer correct Nederlands geschreven zijn. Tel daarbij mijn eigen eisen op (mensen moeten me altijd leuk vinden (en interessant en intelligent en welbespraakt) en als ik dan blog moet het natuurlijk dagelijks) en ik zou de moed al bijna opgeven. Dan maar geen weblog.

Ach wat, ik doe het toch. Ik start deze blog. Zie maar wat je er van vindt. Dan maak ik wel ruzie met mezelf over aan welke eisen ik moet voldoen.