De knoop is doorgehakt, de kogel door de kerk, het contract getekend. Vanaf september ben ik thuisblijfmoeder! Je weet wel, zo-een die de hele dag thuis op de bank hangt, een beetje stofzuigt en theeleut met andere thuisblijfmoeders. En tussendoor af en toe haar kind een boterham toestopt.
Nee, onzin natuurlijk. En voor ik verder ga even het volgende: Ik weet dat iedereen zijn situatie anders is. Ik weet dat niet iedereen financieel de mogelijkheid heeft om te stoppen met werken. Ik weet dat niet iedereen wil stoppen met werken. Ik vind ouders die hun kinderen naar de opvang brengen niet slecht. Ik vind mensen die stoppen met werken niet lui.
Ik weet wel hoe mijn afgelopen jaren eruit gezien hebben. En hoe ik me daarbij voelde. Wat de invloed was op mijn gezin. Hoe het is om omdebeurt overspannen thuis te zitten. En dat ik dat niet meer wil. Ik weet ook waar ik me over verbaas en soms een beetje over opwind.
Ik verbaas me erover dat ik bijna een volledig maandsalaris terugkrijg van de belastingdienst om mijn kinderen naar de opvang te brengen. Tel daarbij op het werkloosheidscijfer dat blijft stijgen en ik denk: geef mij dat geld, stop ik met werken, kan een ander mijn baan krijgen.
Ik wind me erover op dat we deze maatschappij in mijn beleving met elkaar gemaakt hebben en dat we er nu zo vast in zitten dat het lastig is om patronen te doorbreken. Ik ben er voor hoor dat vrouwen een mening mogen hebben en mogen werken als ze dat ze willen. Maar daar zijn we volgens mij zo in doorgeslagen dat het voor veel mensen een praktische financiele onmogelijkheid is om van een salaris rond te komen.
Anyway: Wij gaan het proberen. Dat betekent dat ons budget flink is teruggeschroefd. Dat we moeten wennen aan minder vaak uit eten, minder weekendjes weg, minder inpulsaankopen. Dat betekent dat we soms niet aan dingen mee kunnen doen, wellicht mensen moeten teleurstellen.
Het betekent ook: Rust, structuur en tijd met elkaar. Geen geren en gevlieg meer. Niet meer elke week puzzelen hoe we de week, het werk, het brengen en halen van de kinderen, onze sociale contacten en oh ja, elkaar, in moeten delen. Wel: tijd om en elkaar en onze vrienden regelmatig te zien. Tijd om te genieten. Tijd om stil te staan en tijd om nieuwe dromen te dromen.
Ik zie er naar uit!
NB: Ik zie regelmatig dat mensen via de zoekterm 'thuisblijfmoeder' op mijn blog terechtkomen. Ik ben erg benieuwd: waar ben je naar op zoek? Wat zijn je vragen? Misschien schrijf ik er wel over.