vrijdag 27 juni 2014

Kom je bij me eten?

´Mogen we voor je koken´, vroegen ze. Want ze wilden me bedanken. Ik wilde wel eens Somalisch eten proberen, dus ik zei ´ja´. Voelde me ook een beetje beschaamd. Ze wilden me bedanken maar wat had ik nou gedaan? En wat was het in het licht van wat er gedaan moest worden?

Maar goed, ik ging en ik at heerlijk Somalisch. Samboesa is mijn nieuwe lievelingseten! En met mijn buik veel te vol en vanachter een bak Hollandse koffie luisterde ik naar hun verhaal. Een verhaal dat ik al eerder hoorde maar wat me opnieuw raakte.

'Je kunt ons gelukszoekers noemen'zei hij. Met ons bedoelde hij zichzelf en de andere tienduizend mensen in Nederland in dezelfde situatie. 'Maar niemand verlaat zomaar zijn land'. Hij vertelde over zijn ouders - vermoord - en zijn oma die hem opvoedde - ook vermoord -. Hij vluchtte en kwam terecht in Nederland. Hij vond er de veiligheid die er in zijn eigen land niet is. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Want behalve vrijheid heeft hij niks. Geen werk, geen geld, geen huis. Hij is hier niks. Mag hier niet zijn en kan niet weg. Toekomstplannen reiken niet verder dan de 24 uur die voor hem liggen. Toch hefet hij hoop dat dingen beter worden.

De nasmaak van het eten is bitter. De mensen die het klaargemaakt hebben zijn hartverwarmend. Zij zijn hier, daar kunnen we niet omheen. En ik schaam me kapot voor het rijke arrogante zogenaamde tollerante land waarin in woon.

De avond is voorbij. We bouwen de zaal waar we aten, spraken en luisterden weer om tot kerkzaal. We kletsen nog wat na en daarna stap ik - met nog steeds een volle buik - op mijn fiets en rijd naar huis. Het feit dat ik de wereld niet kan redden vliegt me aan. Dan denk ik aan moeder Theresa, aan kleine dingen met grote liefde doen en dat als je geen miljoen mensen te eten kan geven, je er dan maar een te eten moet geven. Volgende week draai ik weer een was. Zodat een vluchteling weer een schone onderbroek heeft. De oceaan wordt ook gevuld met druppels he?

Op Youtube staat de indrukwekkende documentaire ´Outlawed´ waarin vluchtelingen maar ook advocaten en mensen van mensenrechtenorganisaties vertellen wat wat er mis gaat in het vreemdelingenbeleid in Nederland. Het kost je een uur maar ik wil je uitdagen om te kijken. Zodat je weet wat er speelt. Omdat ik denk dat dat belangrijk is: weten wat er speelt in je land. Zodat niemand ooit kan zeggen: ik heb het niet geweten.  Klik hier om Outlawed te bekijken.

dinsdag 24 juni 2014

Reading Challenge #13: Zondagmiddag

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Dag van vreugde' van Karen Kingsbury.

Klik hier en lees er alles over!



















vrijdag 20 juni 2014

De vette en de magere jaren

Morgen zijn we zeven jaar getrouwd. Dat is bijbels gezien nogal een getal. Zeven. Het getal van de volheid. En er vroeg zelfs al iemand of het de zeven vette of de zeven magere jaren geweest waren.

Ik heb er over nagedacht. Serieus. Maar het ook maar snel weer van me afgeschud. Nee, het waren geen zeven vette jaren. Maar ook geen magere jaren. Het waren wel zeven goede jaren. Met fantastische bijzondere momenten maar ook met rotperiodes. Jaren waarin we twee bloedjes van kinderen kregen maar ook jaren waarin we tegen onszelf, elkaar en onze eigen beperkingen aanliepen. We hebben gelachen en gehuild. Elkaar heel leuk en heel stom gevonden. Maar gelukkig vooral dat eerste.

We zijn gegroeid. Zelf en naar elkaar toe. En ook een beetje in omvang. We hebben meer geleerd van en over elkaar en ook over wat we echt belangrijk vinden. We maakten keuzes omdat we nu weten wat we later willen.

Ik weet niet of het huwelijk is wat ik er van verwacht had. Het is taaier, harder werken. Maar daardoor ook mooier en voller. Omdat door alles heen steeds weer en meer naar voren komt: ik heb voor jou gekozen. Ik ben van jou en jij bent van mij. En ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen.

Morgen vieren we feest. Niet met dezelfde omvang als zeven jaar geleden, maar wel heel bewust met z'n vieren. Omdat we tegen elkaar en onze kinderen willen zeggen: We horen bij elkaar en daar zijn we blij mee! En daarmee zie ik uit naar de volgende zeven jaar. En de zeven daarna. En of ze vet of mager zullen zijn? We zullen zien. Maar ik geloof dat het goed zal zijn.

Gisteren las ik de kaarten die we kregen met ons trouwen. Op een ervan stond: 'Gefeliciteerd met jullie huwelijk. Wat mij betreft een van de beste uitvindingen ooit'. En ik zeg: Amen!

maandag 16 juni 2014

Kleine mooie dingen

Ik hou van mooie dingen voor in huis. Geen grote mooie dingen maar kleine mooie dingen. Leuke details en een grapje hier en daar. Een half jaar terug kon je bij me binnenkijken, toen kon je er iets van zien.

Maar ons huis is niet zo groot en inmiddels aardig vol. Het is wel af. En omdat ik niet het type ben dat elk half jaar zijn hele interieur vernieuwt, stopte ik met zoeken naar nieuwe wooninspiratie. Ik zegde mijn abonnement op mijn favoriete woontijdschrift op en berustte in het idee dat er 'later' een huis zal komen met heel veel kamers waarin ik me uit kan leven.

Maar heel af en toe komt er toch nog iets bij. Dan zoek ik iets. Weet ik precies wat ik waar wil hebben. En soms niet eens waar ik het moet krijgen (of dat het uberhaupt wel te krijgen is). En als ik het dan heb, geniet ik extra van het feit dat ik het heb én van het resultaat.

Zoals afgelopen week. Kleutermeisje is ineens ontzettend geinteresseerd in schrijven en in letters en dus bedacht ik dat ik een alfabetposter wilde. Maar dan een goeie. Dus niet met blokletters maar met de letters zoals ze op school leren. En met plaatsje van voorwerpen die daadwerkelijk met de goede klank worden uitgesproken (dus niet de c van clown enzo). En bij voorkeur ook nog mooi.

Ik wist dat ik ooit iets op twitter voorbij had zien komen dat aan mijn eisen voldeed (love social media!). Ik vroeg na, zocht en vond! Joehoe!

En na het bestellen en wachten, volgde er een waar feestje van ontvangen, uitpakken en ophangen. Feest je mee?



















Kijk nou, wat een superleuke verpakking! Dat maakt het uitpakken al leuk!



















En een leuk kaartje erbij! Handgeschreven èn persoonlijk want het ging echt over MIJN poster.




















Lijstje erom.. Van de Ikea. Goedkoper vind je ze niet. Fijn dat in de webshop de goede lijst al getipt stond.
















En klaaaaaar!! Daar word je toch blij van? Ik wel! En kleutermeisje ook! Die blijft schrijven..

Ik bestelde mijn poster bij PS Ik hou van jou. Ze hebben er heeeel veel moois!

PSikhouvanjou, kinderkamer accessoires en speelgoed

dinsdag 10 juni 2014

Reading Challenge #12: Paaz

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Paaz' van Myrthe v/d Meer.

Klik hier en lees er alles over!




















dinsdag 3 juni 2014

Drie

Het huis is versierd, de cakjes staan klaar. Vanmorgen trakteerde hij op de peuterspeelzaal. Glimmend en glunderend maar zonder muts. Die wilde hij niet op, dat had hij ´s morgens al verteld. En als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft, is de kans klein dat het zonder strijd anders gaat. En om nou strijd te maken om een muts..

Nog een nachtje, dan is hij jarig. ´Eerst word ik drie en dan vier en dan ga ik ook naar school´, is het antwoord dat je krijgt als je vraagt hoe oud hij wordt. En hij weet ook al wat hij hebben wil. Al sinds januari ofzo: 'En als ik jarig ben, dan vraag ik een waterpistool en dan spuit ik jou helemaal nat papa. Omdat jij een grapjesmaker bent'.  En zo zal het geschieden.

Hij lijkt eigenlijk niet zo onder de indruk. Zijn zus is drukker met het plakken van stickers op de aftelkalender dan hijzelf. En ik was vanavond toen ik hem in bed legde duidelijk sentimenteler dan hij. Ik zong alle slaapliedjes, ook mijn zelfverzonnen exemplaar over dat hij mijn wondertje is.

Ik aaide door zijn blonde stekels die voor even naar Zwitsal roken maar morgen waarschijnlijk weer naar zand en dacht na over weer een jaar moeder van dit prachtexemplaar. Over de volzinnen die soms uit mijn mond rollen. Over hoe stoer hij is maar soms ook zo verlegen. Over hoe hij mij elke dag laat zien dat sommige dingen gewoon in je genen zitten. Zoals liefde voor auto's en voetballen en 'pieuwen' met een stok. Over hoe hij vandaag voor me uit racete op zijn loopfiets en hard schreeuwde 'ik ga lekker toch niet naar jou luisteren!' maar me toch maar volgde toen ik zei dat ik een hut ging bouwen. Zoals ik elke dag een hut bouw omdat hij daar zo van houdt. Over hoe hij zijn hele leven nog niet goed warm heeft gegeten maar ik zeker weet dat hij morgen wel drie pannenkoeken wegwerkt.

Ik zong 'De Here zegent jou' en vroeg: 'Weet je wel hoeveel ik van je hou?'. Hij spreide zijn armen en zei 'Zoveel!' en ik spreide ook mijn armen en zei: 'Ja, zoveel!'