donderdag 25 juni 2015

Het mag wat kosten

Schrijven over geld is een beetje een ding. Terwijl ik geld echt interessant vind. En er mee puzzelen leuk. Net als mijn wederhelft. Mijn zusje die vaak bij ons achterin de auto zit, merkte laatst fijntjes op dat we eigenlijk altijd wel een excelsheetachtig begrotingsgesprek hebben. En, noem ons maar bijzonder (of saai of vreemd), dat vinden we leuk.

Die gesprekken gaan niet over het nieuws of over casussen uit een boekje. Die gaan over ons eigen finacien en de daarbij behorende inkomsten, uitgaven, geldstromen en spaarpotjes. En dat is niet omdat het perse altijd fijn is om over elke euro na te moeten denken maar omdat we een droom hebben. Een grote. En als gevolg daarvan een gat. Dat ook nogal groot is.

Ruim zes jaar terug kochten we een huis. Herstel, een appartement. Met de geruststellende woorden van de hypotheekadviseur dat we dat over een paar jaar met winst konden verkopen en dan door konden stromen naar een gezinswoning (raar woord, in een appartement bleek je ook prima te kunnen wonen met een gezin) leek het aangaan van de ons voorgestelde hypotheek een prima plan. En dus tekenden we.

En we hebben er echt met heel veel plezier gewoond, in dat appartement van ons. Het was alleen een beetje jammer dat een paar maanden na die dure handtekening, de hele huizenmarkt in elkaar donderde. Op dat 'verkopen met winst en dan doorstromen' zouden we kunnen wachten tot sint juttemis. Toch verkochten we afgelopen winter ons appartement. Gat: 50.000 euro. Das niet niks. Maar het is ook niet erg. Want we willen wat.

Dat wat is een groot huis, om meer kinderen dan alleen die van onszelf in op te kunnen voeden. En dan ook nog op een plek waar we met meerdere mensen ons leven kunnen delen.

En die droom, die mag wat kosten. Die kost ons dat elke financiele meevaller in een rechstreekse lijn naar de spaarrekening verdwijnt. En dat we, ookal zijn onze inkomsten aanzienlijk gestegen de afgelopen jaren, nog steeds rondkomen van hetzelfde geld als toen ik net stopte met werken. 'Voor het grote gat en de grote droom', zoals we steeds roepen.

Waarom deel ik dit? Niet omdat ik ons zielig vind. Of omdat we het zo slecht hebben. Of omdat we slachtoffer zijn (van de regering, de crisis, de hypotheekadviseur of wat dan ook). Maar omdat ik vind en in elke vezel voel dat het ook wat mag kosten. Dat het wat mag kosten als je iets wilt. Dat een droom najagen niet gratis is. En omdat ik vind dat ik geen recht heb op alles wat ik wil. Op én een luxe leven én een groot huis.

En omdat ik geloof dat als ik straks in dat huis zit, ik echt heel blij ben. En dat het het dan dubbel en dwars waard was. En daar denk ik dan nu maar vast heel vaak aan. En ondertussen geniet ik van het genoeg van vandaag.

2 opmerkingen:

  1. Ik hoop dat jullie die wens eens in vervulling zien gaan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel! Ik hoop het ook :-). Morgen weer een spannend gesprek in die richting.

      Verwijderen