woensdag 21 oktober 2015

Het Grote Missen

Ze zijn bijna voorbij, mijn twee weken alleen. Nog 42 uur en dan sluit ik degene die ik het allerliefst vind weer in mijn armen. Ik kan niet wachten!

Ik heb het goed gedaan de afgelopen twee weken. Vind ik. Ik heb het klaargespeeld om met die koters het gewone leven door te leven, ruimte te geven voor papa die ze missen en daarnaast ook nog een heleboel andere dingen te doen. Ik ben wel trots eigenlijk.

Naast het praktische gedeelte was er ook het Grote Missen. Daar was vaak niet heel veel ruimte voor en dat was misschien maar goed ook. Maar als er even ruimte was en even rust, dan kwam het soms ineens in al zijn volheid. En ook dat was goed.

Toen ik op zondagochtend om twintig over tien de kinderen naar hun eigen groep in de kerk had gebracht bijvoorbeeld. Ik zakte weer op mijn stoel en ineens was er niks. Ik zat in een zaal vol mensen en voelde me verloren. Niet meer heel. Ik vroeg me ineens af waar ik ophield en hij begon. En het wonder van getrouwd zijn en levens die zo met elkaar vervlochten zijn overviel en beangstigde me. Wie ben ik, als hij er niet is? En waarom voelt dat zo leeg en kaal? Ik huilde grote krokodillentranen die liefdevol opgevangen werden door schouders om op te huilen. En het was goed.

In de week die volgde realiseerde ik me ten volle dat ik ben. Vervlochten en verbonden maar wel ik. Er deden zich kansen en mogelijkheden voor die maakte dat ik het eigenlijk te druk had voor in deze week alleen. Maar die me ook heel erg deden beseffen dat er nog heel veel ik over is. Heel veel ik die dingen doet, ook alleen. En dat was goed.

Alle drukte vulde me echter ook met verhalen, gevoelens en indrukken. Dingen die ik wilde delen maar niet kon delen met degene met wie ik dat het liefste doe. Soms voelde ik me net een ketel die op ontploffen stond. Stoom die ik moest afblazen vond niet de ruimte die het nodig had. En dus vloeide het soms als tranen naar buiten. Na de drukte, in de stilte. En dat was goed.

Mijn lief werd ziek. Daar ver ver weg. En ik werd gek. Gek van bezorgdheid. Van niet weten. Van niet kunnen communiceren. Het bleek mee te vallen. Pillen en slapen en dan komt hij waarschijnlijk weer gezond thuis. Maar wat is het leven kwetsbaar.

En wat is je leven delen kwetsbaar. En mooi. En wat is het goed om dat af en toe weer te beseffen. Nog twee nachten. Ik kan niet wachten!

dinsdag 13 oktober 2015

Alleen

Ik zat er helemaal klaar voor vanavond: Villa Single Mama. Nee, dat is niet waar. Ik riep vanuit de keuken naar mijn zusje of ze de tv op pauze kon zetten omdat ik nog 20 pannenkoeken moest bakken voor het pannenkoekenfeest op school morgen. En toen ze dat wilde doen bleek er voetbal te zijn. Ik hou niet van voetbal. En al helemaal niet als het komt in plaats van het programma waar ik de hele week naar uit heb gekeken. Maar goed, dat terzijde allemaal.

Villa single mama dus. Dat kijk ik. Graag zelfs. Ik vind het boeiend om te zien hoe deze moeders elk op hun eigen wijze in staat zijn om alleen hun kinderen op te voeden. En hoe ze daarin van elkaar verschillen maar elkaar ook verrassend vaak vinden. Er is een hoop over te zeggen. Een hele hele hoop. Want ik verbaas en verwonder me heel vaak. Maar ik doe het niet. Want ten eerste is het niet fair om hier maar iets te roepen over mensen die ik niet ken en ten tweede: meeeeeen, zij moeten het helemaal alleen doen!

Mijn man is voor twee weken in het buitenland. Zaterdag vertrokken. En meeeeeen, ik moet het helemaal alleen doen! Ik vind dat zwaar. Ik vind dat pittig .Ik vind dat gedoe Ik vind dat saai. Ik vind daar geen zak aan.



Ik vind het zwaar om in de ochtend twee slaperige kinderen op tijd klaar te krijgen om naar school te gaan (want in principe kan je strijd maken om opstaan èn om aankleden èn om eten èn om drinken èn om schoenen èn om je plaats in de bakfiets. Op een dag).
Ik vind het pittig om aan het eind van de dag het hele ritueel in omgekeerde volgorde ook weer alleen uit te moeten voeren. Gezeik over eten, gezeik over pyjama's, gezeik over in het bed gaan liggen waar je vanmorgen niet uitwilde (goed, in principe doe ik dat ook maar ik hou het voor mezelf en doe het toch).
Ik vind het gedoe om een onverwachte belangrijke afspraak te hebben en dan stel op sprong nog oppas te moeten regelen waarvan het nog heel spannend is of dat lukt. En om pannenkoeken te moeten bakken voor het pannenkoekenfeest op school terwijl ik hier in huis al jaren geen pannenkoeken meer bak.
En ik vind het saai dat alles niet te kunnen delen met de vader van mijn kinderen. Van wie ik in mijn geval ook nog eens heel veel hou.

En dat zijn dan twee weken. Twee weken waarin iedereen begrijpt dat ik het zwaar en gedoe vind en me eten, een logeerplek voor de kinderen en een schouder om op te huilen aanbiedt. Ik kan me zo voorstellen dat dat allemaal een beetje afzwakt als je niet twee weken maar altijd alleen bent.

Daarom, lieve stoere dappere single mama's: dikke buiging voor jullie! Want wat ik nu ervaar is slechts een heel slap aftreksel van hoe het soms moet zijn. Respect! Ik zal niet meer zeuren.

woensdag 7 oktober 2015

Scrappiemaand: Wat eten we vandaag?

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Zooooo... het is alweer bijna vrijdag. Hier dus nog even de bonnetjes van de afgelopen 1,5 week.

 
Deze horen nog bij week 1. Totaalbedrag van die week: 44,74 + 8,92 + 11,02 = 64,68. Net binnen de geplande 65,- dus. Joehoe!



En dit is de schade van week 2: 36,16 + 5,60 + 9,83 +8,53 = 60,12. Weer gehaald dus zou je zeggen. Ware het niet dat er een bonnetje van 8,83 mist van boodschappen voor de pannenkoekenparty. Maar dat was dan weer voor het goede doel dus die overschrijding van het budget met 3,95 vind ik niet zo erg. We halen de schade wel weer in vind ik zo.

Maar goed, deze post heet 'Wat eten we vandaag?' Dat heeft alles te maken met het feit dat ik meerdere keren de vraag kreeg wat we nou precies aten in deze zuinige maand. En ook een beetje omdat posts met weekmenu's heel populair zijn in blogland natuurlijk. Bij deze: (Ik had trouwens heel blogbekwaam elke dag een foto van mijn bord eten willen maken. Niet gelukt natuurlijk. Jullie moeten het doen met een lijstje.)

Vrijdag - Spinaziemacaroni
Zaterdag - Burendag! We deden een American Party met de buurt en namen een stapel pannekoeken mee. Zonder spek en kaas :-). We aten overigens ook een heleboel lekkere andere dingen die gemaakt waren door buren die iets minder zuinig deden.
Zondag - Pastasalade
Maandag - Pasta broccoli
Dinsdag - Pizza (De allerallergoedkoopste) en voor de viezemientjes een komkommertje
Woensdag - Hutspot (Toch maar zonder spekjes)
Donderdag - Vispasta met sla
Vrijdag - Mijn zusje en ik waren niet thuis. Man en kids aten pasta rode saus. Met wederom een komkommertje.
Zaterdag - Een zoete pannenkoek met een bitter randje, betaald uit een ander potje dan het gewone huishoudgeld
Zondag - Op een verjaardag waar je ook mocht blijven eten. Graag natuurlijk :-). Zusjelief redde zich met een magnetronmaaltijd uit de voorraad
Maandag - Pompoensoep met brood
Dinsdag - Pastasalade
Woensdag - Andijviestampot (Met de spekjes die vorige week niet door de hutspot gingen)
Donderdag - Rijst met bruine bonen en groentesaus. Leuk om te vermelden: dit aten wij altijd op Josp-dag. Maar wat bedoeld was als karige maaltijd, groeide uit tot lievelingskostje. En ook mijn kinderen smullen ervan!

Een behoorlijk groot gedeelte van de ingrediënten ga je niet terugvinden op mijn bonnetjes. Die haalde ik uit de voorraad. Een beetje flauw natuurlijk want daardoor geeft dit overzicht niet een heel realistisch beeld van wat je kan eten van 65,- in de week. Gelukkig was dat ook niet het doel. En dat mijn voorraad een beetje uitgeput raakt, neem ik ook maar voor lief.

Oh, kijk, ik had toch een paar foto's van eten gemaakt! Die willen jullie zien he? Om het helemaal compleet te maken.

 

donderdag 1 oktober 2015

Scrappiemaand: Het zijn de kleine dingen die het hem doen

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Ik vind het wel leuk deze scrappiemaand. Er is werkelijk elke dag wel een moment dat ik me op de een of andere manier bewust ben van wat ik wel of niet koop, er een gesprek over ontstaat of ik mezelf moet uitdagen om creatief te zijn. En soms zijn er leuke verassingen!

 
Gisteren en vandaag kreeg ik leuke visite. Ik mag geen luxeproducten kopen van mezelf maar vind het wel fijn om mensen wat lekkers voor te schotelen. Nou wilde het leuke geval dat ik nog een tas appels van iemands eigen boom had staan. Plus wat bloem en suiker uit de voorraad en tadaaaa: appeltaart! Wat nou scrappie?


Mijn leuke visite van vandaag nam chocola mee. Voor in mijn zuinige maand. Zo lief! Ik hou echt heel veel van chocola. En hoewel ik nu natuurlijk niet voel om zonder te moeten doen geniet ik wel driedubbel van dit cadeautje. Nu nog mijn best doen om de voorraad over de komende drie weken te spreiden.


Hier moest ik zelf heel hard om grinniken. Het fruit ging harder dan verwacht en daarom wilde ik toen ik toch bij de Appie was voor brood nog een zak appels meenemen. Maar ik moest er daar veel meer voor betalen dan ik een paar dagen eerder bij de Lidl gedaan had. En dat ging ik dus mooi niet doen. Thuis heb ik precies uitgeteld hoeveel fruit wie wanneer nog kon eten. Zie je de verschillende rijtjes? Mijn huisgenoten kregen strikte instructies :-).

Morgen is het weer boodschappendag. En dan zal ik jullie ook vertellen wat we eten in deze zuinige weken.

maandag 28 september 2015

Covermodel

 
 
Ik zal maar eerlijk zijn, dat duurt het langst. Ik liep rechtstreeks naar de boekentafel. Er gebeurde inhoudelijk vast allerlei interessante dingen maar ik wilde het eerst zien. En ik heb misschien een klein beetje mijn ellebogen gebruikt, maar goed, ik was dan ook erg nieuwsgierig. En ik heb foto´s gemaakt van die grote stapel die er lag. Want het is toch wel een tikkie stoer: met je hoofd op de voorkant van een boek.
 
Niet alleen met m'n hoofd trouwens maar gewoon helemaal. En niet alleen mijn helemaal maar ook dat van mijn lieftallige wederhelft en mijn coole kids. En we staan er best heel leuk op, al zeg ik het zelf.
 
Het ging zo: Een bekende zocht een gezin voor een nieuw uit te brengen vertaling van een opvoedboek. Hij benaderde ons en zei dat hij op zoek was naar een hip maar toegankelijk gezin voor op de cover. Ik was gevleid. Door dat hip maar vooral door dat toegankelijk. En, eerlijk is eerlijk, ik dacht ook: relaxt, dan krijgen we een gratis fotoshoot.
 
En zo togen we op een vrije vrijdagmorgen in mei naar Dordrecht voor wat mooie hippe toegankelijke plaatjes. Dat de arm van mijn zoon in het gips hing was niet erg, dat maakte ons nog toegankelijker (Zo van: hé, die mensen falen ook wel eens en toch mogen ze op een boek. Dat moet ik lezen). De temperatuur die 7 graden lager was dan gepland en prachtige plaatjes in de haven kindermishandeling zou maken, was ook niet erg; we vonden wel een ander plekje.
 
Maar toen was daar mijn zoon. Mijn zoon van wie ik zielsveel houdt die ergens op de Wijnstraat besloot dat hij er geen zin in had. Dat we hem veel konden vertellen maar dat hij niet op de foto ging. Dat het hem geen ene zier kon schelen dat iedereen op zijn vrije dag heel vroeg in de auto was gestapt om dit te doen. Dat het best belangrijk is dat hij nu even mee zou werken.
 
Ik heb de foto's niet terug gezien maar dit is ongeveer de lijn van het verhaal: Op alle foto's staat mijn dochter. In verschillende posities als en volleerd fotomodel. Zij zit daar op. Op de achtergrond eerst man en zoon. Als je er geluid bij zou hebben, zou je horen hoe zoon boos wordt toegesproken. Dat hij mee moet werken, moet luisteren, dat iedereen op hem wacht. Even later zie je mij. Tekst erbij: 'Kom maar lieverd, we zijn erbij. Het is niet spannend. We houden je vast'. Op de volgende foto's staan we met z'n vieren. Heb niet de illusie dat dit de goede plaatjes zijn want er kijken slechts drie gezichten in de camera. Van de laatste persoon zie je slechts een achterhoofd en een gebroken arm.
 
T'is toch gelukt, dat kan je zien. Het zijn prachtige foto's maar ik had wel klotsende oksels, schaamde me kapot tegenover de fotograaf en moest nog uren bijkomen. Ik vind dat dat als bijschrift op de cover moet. Voor al die mensen die denken: gatsie, weer zo'n perfect modelgezin op een opvoedboek. Schijn bedriegt mensen, schijn bedriegt..
 
Het is wel een tof boek trouwens. En of het nou voor de inhoud of de mooie coverfoto is, bestellen doe je hier: 



vrijdag 25 september 2015

Scrappie maand: de eerste weekboodschappen

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Versgestort salaris en een lege koelkast; de ultieme ingrediënten om mijn boodschappenkar vol te laden bij de plaatselijke supermarkt. Oh ja, en het feit dat het vrijdagochtend is natuurlijk. Dan doe ik altijd boodschappen.

Ik heb me deze maand een duidelijk financieel doel gesteld: ik wil de hele financiële bijdrage die mijn zusje doet (we wonen in een huis) niet uitgeven deze maand. Dat betekent dat ik in plaats van 445,- nog 'maar' 325,- heb voor de boodschappen. Met een snel sommetje heb ik dus 65,- per week te besteden. Het grootste gedeelte van mijn budget geef ik op vrijdag uit bij de Lidl, in de loop van de week komen daar nog wat uitgaven voor brood en zuivel bij.

Hoewel pannenkoeken en brood met regelmaat genoemd werden als goedkope maaltijd (ik heb er even een Facebookvraagje aan gewijd, zo leuk hoe mensen meedenken en een inkijkje geven in hoe zij dingen doen) heb ik twee dingen met mezelf afgesproken: 1. We gaan niet ongezonder eten. Nog steeds evenveel groente en fruit dus. 2. Ik doe geen concessies in de biologische en Fair Trade producten die ik koop.

Goed, op naar de Lidl dus. Boodschappen voor een compleet weekmenu en voldoende broodbeleg liggen weer in de kast. En daarna nog even naar de Jumbo voor twee vergeten pakken melk. Check hier mijn bonnetjes.

 
 
Totale schade: 44,74. Over voor de rest van de week: 20,26. Niet slecht gedaan dus.
 
Toch heb ik mijn bonnetjes nog even kritisch bekeken. Zie je de rode strepen? Dat zijn de dingen die ik eigenlijk best had kunnen laten liggen. Omdat je sla ook best kan eten zonder augurken en mais. Omdat het al luxe genoeg is dat er worst bij je hutspot zit en spekjes dan echt to much zijn (maar wel lekker) en omdat niemand natuurlijk echt chips nodig heeft (chocola daarentegen... en dat heb ik dan weer wel laten liggen).
 
Zoals verwacht was het dus best een ingewikkeld en bewust rondje boodschappen vanmorgen.Wat bovenstaande bonnetjes natuurlijk niet laten zien is wat ik allemaal wel heb laten liggen (chocola, witte kaas voor door de sla, chocola, die heerlijke Franse worst met walnoten die maar tijdelijk in het assortiment is, chocola) maar ik wil niet te snel roepen dat ik het wel goed gedaan heb.  En ik blijf gewoon lekker rode streepjes zetten. Een van mijn meedenkende Facebookvrienden doet boodschappen voor 60,-  in de maand. Er is nog meer winst te behalen denk ik zo..
 
Oh, en die spekjes.. die gaan toch maar niet door de hutspot. Die vinden hun weg wel naar een stampotje volgende week. 


woensdag 23 september 2015

Scrappie maand



Vroeger (ruim 20 jaar geleden, dat is wel vroeger toch) begon ik mijn woensdagochtend altijd met een bruine boterham. De andere ochtenden ook trouwens maar het grote verschil was dat er op woensdagochtend niks op zat. Als ik geluk had, was het brood vers en dus best weg te krijgen. In de slechte weken was het van gister of eergister en dus. Nah ja..

Ik deed dat niet perse voor mijn lol, die boterham met niks. Maar wel voor het goede doel. Woensdag was onze Josp-dag. Josp bestaat niet meer maar was het jongerenspaarplan van (de nog steeds bestaande en het steunen overwegende waard organisatie) Tear. En door ons ontbijt en lunch te beginnen met een boterham met niks en 's avonds karig te eten, werden we drie keer per dag herinnerd aan de mensen die het een stuk minder hebben dan wij. En daarnaast ging het geld dat we zogenaamd uitspaarden (twee hele kwartjes per kind per dag) in ons Josp-potje waarvan we de inhoud eens per kwartaal naar de bank brachten. Zoals gezegd, ik deed dat echt niet altijd voor mijn lol. Maar ik vind het wel goed dat we het deden; misschien nu nog wel meer dan twintig jaar geleden.

Komende maand doen we hier in huis een Josp-maand. Karig aan voor het goede doel. Niet perse door het eten van boterhammen met niks maar wel door heel zuinig aan boodschappen te doen. Geen luxe maar basis en dan de goedkope vorm. Het goede doel? Mijn eigenste zusje die als het goed is eind november af hoopt te reizen naar een van de plekken waar Stichting Bootvluchteling actief is.

Natuurlijk heb ik overwogen om gewoon geld over te maken wat toch ergens op een spaarrekening staat maar de vraag bleef knagen of het ook echt wat mocht kosten. Of ik het op kon brengen om het daadwerkelijk een poosje te voelen dat ik wilde geven. En dus gaan we het doen. Een scrappie maand zoals wij het noemen. Karig boodschappen doen waarbij elke cent die we uitsparen naar het goede doel gaat.

Nog twee dagen, dan beginnen we. Ik vind het best een beetje spannend. Ik doe de boodschappen en dus maak ik de keuzes. En met mijn zelf opgelegde spaarplan kies ik dus heel vaak in de week voor mijn belang of dat van de ander. Voor wel of geen vlees bij mijn eten en dus wel of niet een paar euro extra kunnen geven. Zulke dingen. Niet perse comfortabel, wel goed. Net als een oude boterham met niks op woensdagochtend.

donderdag 27 augustus 2015

Welkom thuis

Vanavond is een vreemde avond. Het is donderdagavond en ik zit thuis op de bank. En dat is gek want de afgelopen twee jaar reed ik elke donderdagavond met een auto vol vieze was rond. Was van uitgeprocedeerde asielzoekers. ´Mensen zonder wasmachine´, zei ik tegen mijn dochter. Maar het is veel meer dan dat. Ze hebben niet alleen geen wasmachine maar ook geen zekerheid over of ze te eten hebben en waar ze mogen slapen. Eigenlijk hebben ze nergens zekerheid over. Niet eens over het feit of ze eigenlijk wel mogen bestaan. Illegaal worden ze genoemd. En illegaal mag niet.

Maar goed, dat rondrijden met wassen doe ik dus niet meer. We wonen niet heel dicht bij Amsterdam en diegenen die de was altijd daarvandaan meenamen zijn verhuisd. Dat het überhaupt niet heel logisch is dat het twee jaar lang van Amsterdam naar hier vervoerd werd, is weer een ander verhaal.

Ik zal niet net doen of ik het altijd leuk vond, die donderdagavondbesteding. En ik zit best chill vanavond. Maar ik mis het ook. Want het feit dat ik elke week 20 wassen in mijn handen had, maakte ook dat er 20 namen voorbij kwamen. En dat ik me verbonden voelde met de eigenaren van de tassen. En ik vind het beschamend om te merken hoe snel die betrokkenheid wegzakt. Hoe het gemis van een plastic tas maakt dat ik snel vergeet.

Ondertussen stromen de berichten over vluchtelingen binnen. Over de mensen in Amsterdam, die uit hun tijdelijk onderkomen gezet worden en niet weten waar ze nu heen moeten. Over duizenden vluchtelingen die een bizarre tocht over water maken in de hoop dan veilig te zijn en over de honderden die daarbij verdronken zijn. Of mensen die hun redding zoeken bij een vrachtwagenchauffeur. Een chauffeur die vervolgens met een bak vol in staat van ontbinding verkerende lichamen de grens over rijdt.

Nou ben ik geen politicus en heb ik ook geen verstand van ingewikkelde internationale vraagstukken. Maar ik ben wel een mens. En alles in mijn menszijn schreeuwt en huilt dat dit niet goed kan zijn. Dat zij niet meer of minder mens zijn dan ik en dat het zo verschrikkelijk oneerlijk is dat zij mee moeten maken wat ze mee maken.

Ik weet het ook niet mensen, ik weet het ook niet. Maar niet zo.

En ondertussen doe ik niks. Schrijf slechts een blog waarbij ik slecht uit mijn woorden kom. En luister liedjes waarvan ik hoop dat ze steeds meer waarheid worden. Niet alleen in de kerk.


maandag 24 augustus 2015

Mijn allerlievelingscamping

Het zit erop, die mooie zomer. Vanmorgen bracht ik op het tijdstip dat ik de afgelopen weken pas aan de ontbijttafel schoof, twee kinderen in hun nieuwe klaslokaal en vanmiddag stortte de eerste regenbui zich net niet uit over mijn hoofd. Het zit erop. Zomervakantie 2015. Ik kan er nog niet helemaal aan wennen.

Wat was het goed om vakantie te vieren! Wat was het lekker om even heel weinig te moeten en heel veel te mogen. Wat was het fijn om zes weken samen te zijn, te beleven en te ondernemen. En wat het weer fantastisch op onze allerlievelingscamping in Frankrijk!


De camping die we vonden via via (waarvoor eeuwige dank!). Waar het uitzicht en de omgeving prachtig zijn. Waar de campingeigenaren je ook na een jaar nog bij naam kennen (en als ze het niet meer wisten, daarop geoefend hebben). Waar genoeg te spelen is maar waar kinderen altijd de weg naar huis weer weten. Waar er op woensdagmiddag voor de hele kinderschare crêpjes gebakken worden. Waar het entertainment bestaat uit een stuk landbouwzeil met zeepsop. Waar je uit eten gaat bij de boer aan tafel. Waar je op zwijnen kan jagen en je eigen circus organiseert. Waar het kampvuur lang brandt. Waar de zon schijnt en de oude eik schaduw biedt. En dikke takken voor de schommels. Waar op vrijdag verse pizza bij je tent bezorgd wordt. Waar je tot rust komt maar wel genoeg te doen is. Waar je twee keer per dag de lammetjes mag voeren. Waar het leven goed is..





 


 



 



Ik word daar echt wel ultiem gelukkig van!

En volgend jaar, dan gaan we gewoon weer. De vouwwagen staat er nog en wij komen weer terug. Want dat kan daar. Ik zie er nu al naar uit!

Nieuwsgierig naar het waar en hoe van dit uberchille plekje? Check de site!

woensdag 15 juli 2015

Gezonde brownies (Ja, echt!)

Bij tijd en wijle raak ik ergens van overtuigd. En omdat ik vind dat het goed is als je iets vindt, ook in actie te komen, probeer ik daar dan iets mee te doen. Ik had het bijvoorbeeld met duurzamer leven, onze hypotheek aflossen en nog wat dingen.

Afgelopen winter deed ik de 'Ik eet suikervrij - cursus' en raakte er van overtuigd dat het weglaten van geraffineerde suikers uit je voedingspatroon behoorlijk wat voordelen heeft. Nou at ik gisteravond nog vrolijk drie bollen chocolade-ijs, dus het is nog niet helemaal gelukt maar ik ben me in elk geval een stuk bewuster van wat ik eet en waar ik voor kies.

Goed, dit is geen promo-praatje en voor meer info moet je ook vrolijk naar bovengenoemde site gaan maar ik wil wel iets heeeeeel lekkers met jullie delen. Aangezien er in nagenoeg alle koek uit de winkel suiker zit, heb ik me de afgelopen maanden een slag in de rondte geëxperimenteerd met het bakken van koekjes, cake en taart. Veel was vies, sommige dingen werden gedoogd en een aantal dingen waren ronduit lekker. (Speciale hulde aan mijn wederhelft trouwens, die ook de mislukte baksels liefdevol opat).

Nog lekkerder dan gewoon lekker (en nu kom ik to the point) is het brownie recept dat ik vond op Beaufood (waar je nog veel meer lekkere, creatieve, gezonde inspiratie kan opdoen trouwens). Ik paste het een ietsiepietsie aan en heb het nu al regelmatig aan mensen voorgeschoteld. Resultaat: blije gezichten en veelvuldig de vraag om het hoe ik dit maakte. En omdat het goed is om je vreugde te delen, bij deze ook voor jullie het recept:




















Men neme:
- 150-180 gram zoeter aardappel, in blokjes en gekookt (omdat een zoete aardappel natuurlijk nooit exact dat gewicht heeft, vries ik de rest altijd in tot ik weer een portie bij elkaar heb)
- 50 gram tarwebloem
- 25 gram havermeel
- 40 gram cacaopoeder
- 1,5 theelepel bakpoeder
- 2-3 eetlepels honing
- 6 dadels (minuut of tien laten weken in warm water en ontpitten)
- 1 theelepel vanille-extract
- 35-40 gram kokosolie
- 70 ml melk
- 2 theelepels oploskoffie of oploscappucinno
- snufje zout





















Gooi dit alles in een kom en maak er met de staafmixer een smeuiige egale massa van. Giet die in een ingevette overnschaal en zet die 50 minuten (of iets langer of korter, afhankelijk van je oven) in het midden van een op 200 graden verwarmde oven. Laten afkoelen en genieten maar! Wij aten ze vanavond als toetje en morgen serveer ik ze een lief vriendinnetje bij de koffie.





















Het originele recept nalezen? Klikkerdeklik hier.

Laat je me weten of je het geprobeerd hebt én wat je er van vond?

zaterdag 27 juni 2015

De hoepel


















De halve wereldbevolking Nederlandse bevolking heeft het al gepresteerd, ik weet het. En toch bewonder ik haar alsof ze een prestatie van wereldniveau geleverd heeft. Mijn hart zwelt op van trots als ik naar haar kijk en ook alle andere clichés werden vanmiddag waarheid in mij want, hou je vast: mijn dochter heeft haar zwemdiploma.

En hoewel ze werkelijk niet kon wachten tot ze mocht beginnen met lessen, werd het uiteindelijk best een dingetje, die hele zwemles. Waar ze de eerste lessen nog vol overtuiging riep dat ze al lang kon zwemmen (om vervolgens met een soort van hondjesslag het zwembad te doorkruisen) nam naar het einde toe de eetlust af en de buikpijn toe. Grote boosdoener: De hoepel. De grote gemene hoepel die door een (verder uiterst vriendelijke) badmeester tegen de bodem van het zwembad geduwd werd. Een bodem die voelde als de bodem van de oceaan waar ze met al haar kracht haar kleine lijfje naar toe probeerde te bewegen. Wat heel lang maar matig en in elk geval niet zelfstandig lukte.

Die hoepel leerde haar grote levenslessen. Dat ze niet altijd alles kan bijvoorbeeld. Of in elk geval niet in een keer. Dat oefenen helpt. Ook als het de eerste tien keer lijkt of het geen effect heeft. En dat het niet altijd alleen maar leuk is als je iets wilt bereiken. Hij leerde haar over doorzetten, ook als je met buikpijn het zwembad binnenloopt. En dat bidden helpt en dat dat altijd mag. Gewoon in de bakfiets naar zwemles en bij hoge spanning in de kleedkamer nog een keer.

Ik vind het wel goed, dat het zo ging. Ookal brak mijn hart van haar schokkende schouders die ik door de deur zag verdwijnen, ik geloof dat het goed voor haar was. Want hoewel de meeste dingen haar nu (gelukkig) nog makkelijk af gaan: dit is het leven. Een leven waarin niet alles je komt aanwaaien, je soms dingen moet doen die je niet leuk vindt, dingen soms niet lukken en waarin doorzetten loont.

En daarom ben ik trots. Niet alleen omdat ze vanmiddag keurig haar baantjes zwom èn door de hoepel ging (ook dat hoor, absoluut. Want dat is echt extreem knap, dat snap je) maar ook en misschien vooral omdat ze er hard voor gewerkt heeft. Toen ze heel veel zin had in haar zwemles en toen ze liever thuis wilde blijven. Toen ze lachend en toen ze huilend in het zwembad sprong.

Dat diploma, dat lijsten we in en hangen we op. En ik denk dat ik er een hoepel naast hang.

donderdag 25 juni 2015

Het mag wat kosten

Schrijven over geld is een beetje een ding. Terwijl ik geld echt interessant vind. En er mee puzzelen leuk. Net als mijn wederhelft. Mijn zusje die vaak bij ons achterin de auto zit, merkte laatst fijntjes op dat we eigenlijk altijd wel een excelsheetachtig begrotingsgesprek hebben. En, noem ons maar bijzonder (of saai of vreemd), dat vinden we leuk.

Die gesprekken gaan niet over het nieuws of over casussen uit een boekje. Die gaan over ons eigen finacien en de daarbij behorende inkomsten, uitgaven, geldstromen en spaarpotjes. En dat is niet omdat het perse altijd fijn is om over elke euro na te moeten denken maar omdat we een droom hebben. Een grote. En als gevolg daarvan een gat. Dat ook nogal groot is.

Ruim zes jaar terug kochten we een huis. Herstel, een appartement. Met de geruststellende woorden van de hypotheekadviseur dat we dat over een paar jaar met winst konden verkopen en dan door konden stromen naar een gezinswoning (raar woord, in een appartement bleek je ook prima te kunnen wonen met een gezin) leek het aangaan van de ons voorgestelde hypotheek een prima plan. En dus tekenden we.

En we hebben er echt met heel veel plezier gewoond, in dat appartement van ons. Het was alleen een beetje jammer dat een paar maanden na die dure handtekening, de hele huizenmarkt in elkaar donderde. Op dat 'verkopen met winst en dan doorstromen' zouden we kunnen wachten tot sint juttemis. Toch verkochten we afgelopen winter ons appartement. Gat: 50.000 euro. Das niet niks. Maar het is ook niet erg. Want we willen wat.

Dat wat is een groot huis, om meer kinderen dan alleen die van onszelf in op te kunnen voeden. En dan ook nog op een plek waar we met meerdere mensen ons leven kunnen delen.

En die droom, die mag wat kosten. Die kost ons dat elke financiele meevaller in een rechstreekse lijn naar de spaarrekening verdwijnt. En dat we, ookal zijn onze inkomsten aanzienlijk gestegen de afgelopen jaren, nog steeds rondkomen van hetzelfde geld als toen ik net stopte met werken. 'Voor het grote gat en de grote droom', zoals we steeds roepen.

Waarom deel ik dit? Niet omdat ik ons zielig vind. Of omdat we het zo slecht hebben. Of omdat we slachtoffer zijn (van de regering, de crisis, de hypotheekadviseur of wat dan ook). Maar omdat ik vind en in elke vezel voel dat het ook wat mag kosten. Dat het wat mag kosten als je iets wilt. Dat een droom najagen niet gratis is. En omdat ik vind dat ik geen recht heb op alles wat ik wil. Op én een luxe leven én een groot huis.

En omdat ik geloof dat als ik straks in dat huis zit, ik echt heel blij ben. En dat het het dan dubbel en dwars waard was. En daar denk ik dan nu maar vast heel vaak aan. En ondertussen geniet ik van het genoeg van vandaag.

vrijdag 12 juni 2015

Theeleuten: Ik ben het spuugzat



















Elkedagmama appte me 8 maanden geleden of ze eens langs mocht komen. Via via had ze begrepen dat ik thuis was bij de kinderen en niet werkte en dáár wilde ze wel eens meer over weten. Inmiddels is ze zelf thuisblijfmoeder en heeft ze haar eigen toffe blog Elkedagmama. Appen en thee drinken doen we nog steeds maar omdat we allebei bloggen leek het ons leuk om ook hier onze ervaringen uit te wisselen. Lees je mee?

Brief van Enjoypes


Hey Elkedagmama!

Bah, ik ben het zat! Spuugzat! Lekker motiverend he? Zit je dan als kersverse thuisblijfmoeder. Maar ik kan er niks aan doen: ik ben het zat. Ik ben het zat om elke dag de vaatwasser in te ruimen. Om elke morgen ruzie te maken om broodbeleg, om steeds dezelfde duploblokjes in de bak te mikken, om vier keer op een dag dezelfde route te fietsen (heen en weer!), om verantwoordelijk te zijn voor iets dat ik niet eens leuk vind (schoonmaken… bleegh) en om de hele dag gesprekken te voeren over carsauto’s  en prinsessenkastelen.

En nu ook mijn zoon naar school is, lijkt het soms helemaal zinloos om thuis te zijn. Toch ben ik echt nog steeds blij en dankbaar dat het kan en dat dat is wat ik doe. Maar ik ben wel toe aan een nieuwe uitdaging en iets wat ik leuk vind. Hoe doe jij dat? Heb je een beetje een ritme gevonden in je week? En doe je nog wat leuks voor jezelf? Als je tips hebt voor deze vastgeroeste moeder, hoor ik het graag!

Liefs!


Antwoord van Elkedagmama


Beste Enjoypes,

Jij bent echt de eerlijkste thuisblijfmoeder die ik ken. Nu ken ik er niet zoveel, maar toch. Die jongste zoon van jou is naar school. Wat een heerlijkheid! Of niet? Als ik je brief zo lees...

Klik hier voor de rest

woensdag 3 juni 2015

Wonder



Ik vertelde hem het verhaal van vier jaar geleden. Over de moeder met de hele dikke buik en de baby die zo schopte. Dat hij wel een voetballer moest zijn en dat ik hem stiekem al bij zijn naam noemde als niemand het hoorde. Ik vertelde hoe we uit eten gingen en daarna nietsvermoedend naar huis. Over hoe hij toen liet weten dat hij nu toch echt zou komen en over hoe zijn vader daarvan door de woonkamer sprong en over hoe hij er de volgende morgen toen 'ineens' was. Over hoe mooi hij was en hoe zwart zijn haren en hoe zijn zus vol verwondering naar hem keek.

Hij keek me aan alsof er een wonder gebeurde en eigenlijk heeft hij daar groot gelijk in. Dat hij in ons leven kwam is een groot wonder dat tot op de dag van vandaag duurt. En morgen vieren we zijn bestaan. Zijn bestaan de afgelopen vier jaar en zijn bestaan in alle jaren die voor ons liggen. Want wat is het fijn dat hij er is!

Ik legde zijn deken recht, zong voor hem en kuste en zegende hem. Ik vertelde hem hoeveel ik van hem hou en wenste hem welterusten. Hij deed een beetje chagrijnig omdat ik wel weet wat hij krijgt en hij niet. Gelukkig heeft hij er niet wakker van gelegen.

Mijn stoere voetballer. Vier. Tjonge..

donderdag 21 mei 2015

Home alone



















De middag strekt zich voor me uit. Lang en leeg. En alleen! Ik kan van alles doen, natuurlijk. Dat ik in de schoolvakanties alleen het hoognodige schoomaak is nog best wel zichtbaar bijvoorbeeld. En ik zou ook best de ramen weer eens kunnen wassen (Alweer! Serieus, hoe vaak moet dat? Ik geniet van mijn huis met tuin hoor maar het heeft ook zo zijn nadelen). De keuken kunnen poetsen. Vast aan het eten kunnen beginnen. Maar ik doe het niet.

Mijn medethuisblijfmoeder pukte wat verse munt uit haar tuin, gaf me toestemming om chocola te kopen (fijn als iemand tegen mn lijn en portemonnee in zegt dat dat best een keertje mag) en dat ik maar eens moest genieten van mijn welverdiende vrije tijd. Bij deze.

Want wat doet hij het goed, die kleine grote kleuter van me! Dat gillen bij het afscheid lijkt een eenmalig verhaal  want na vier goede dagen begin ik te geloven dat het wel goed komt met hem op school. Dat gelooft hij zelf trouwens ook. Hij vindt het leuk en weet me zelfs een redelijk helder verslag van de dag te geven. Heel veel blijer kan je me niet maken.

Nu is het dus voorbij; de spanning van het afscheid. Het gaat goed en dat is fijn. En nu zit ik thuis. Alleen. En dat is niet erg en zelfs best lekker maar ook een heel klein beetje vreemd. Lege nestsyndroom fase 1 noemde iemand het. Ik denk dat het klopt.

En daar is dan die extra tijd. Tijd waarin ik inderdaad meer of beter zou kunnen schoonmaken. Of waarin ik een boek zou kunnen lezen. Maar ik wil meer dan dat. Na bijna twee jaar bijna fulltime op kinderniveau gefunctioneerd te hebben wil ik meer. Wil ik iets waar IK blij van word. Wat me uitdaagt. Waar ik mijn hersens voor nodig heb. Wat dat is, dat weet ik nog niet. Dat ik buiten schooltijd nog steeds fulltime beschikbaar wil zijn voor mijn kinderen weet ik wel. En dat het borrelt, dat weet ik ook. Maar hoe en wat, dat moet nog komen. Dus als je nog wat leuks weet; let me know!

zondag 17 mei 2015

Drie en bijna vier




















Vanavond slaap ik naast een bierblik vol met carsauto´s. Niet heel comfortabel maar het is slechts dat wat me scheidt van de man met wie ik de afgelopen jaren veruit het grootste gedeelte van mijn tijd heb doorgebracht. Zijn groene gipsarm omklemt zijn allerlievelingsknuffel en af en toe maakt hij met zijn lippen dezelfde beweging (en het zelfde geluid) als toen er ooit lang geleden nog een speen tussen zat. Vannacht slaapt hij bij mij, als afsluiting van de vakantie. En stiekem denk ik ook omdat het voor mij de afsluiting is van nog veel meer.

Morgen breng ik hem voor het eerst naar school. Dan hangt hij zijn jas aan de kapstok van groep 1b en als om half negen de tweede bel gaat laat ik hem achter in zijn klasje. Het klasje dat gelukkig niet zo groot is en waarvan de kindjes niet al vijf zijn en waar ook zijn vriendje zit. Maar toch..

Toch vind ik het een beetje spannend. Want die stoer ogende knul van mij is zijn zus niet. Die riep toen ze drie werd; 'nu ben ik bijna vier en dan mag ik naar de basisschool'. Zo niet deze. Deze blijft het liefst zo dicht mogelijk bij papa of mama en liet ik tot de allerlaatste keer op de peuterspeelzaal huilend achter. De eerste oefendag op de basisschool nam hij afscheid met een grote stralende glimlach maar de tweede keer ging mijn vertrek met zoveel gegil gepaard dat de juf (nog net niet zuchtend) concludeerde dat 'er wel een kop op zat'. Klopt juf. Leren ze goed zelfstandig mee denken.

Dus als dat afscheid een beetje redelijk verloopt, ben ik een blij mens. Maar dan begint het tweede spannende gedeelte. Dan ben ik ineens een thuisblijfmoeder met twee kinderen op school. En zeeën van tijd. Dat vind ik best een dingetje. En nou niet roepen dat ik wel mag komen dweilen of op je kinderen mag passen of iets anders wat ik de hele week wel doe. Want wat ik met die nieuw verworven tijd kan maar vooral wil doen, daar ga ik de komende periode eens goed over nadenken. Na dat afscheid dan hè.

maandag 11 mei 2015

Mijn vreugde en jouw pijn

Ik kreeg echt prachtige cadeautjes. Zelfgemaakte freubels werden me met gepaste trots en ongeremd enthousiasme in mijn handen gedrukt waarbij ik kon nog net de ruzie om welk cadeautje ik als eerst open zou maken kon voorkomen.

Ik heb genoten van de hele dag samen zijn met de knapste kinderen van deze aardbol en me trots en dankbaar gevoeld omdat ik hun moeder ben. Ze deden soms hun best om extra lief te doen maar het grootste gedeelte van de tijd waren ze hun eigen gewone zelf. Ik koesterde elke kus, zoals ik dat eigenlijk altijd doe en ´s avonds ging ik met een stukje zeep van de peuterspeelzaal moe maar voldaan in bad.

Het was een heerlijke dag!

Maar ik voelde me ook ongemakkelijk. In de kerk bijvoorbeeld toen alle moeders op mochten staan en er voor hen (voor mij) geklapt en gebeden werd. Dat vond ik best fijn want ik vind dat ik het goed doe maar vind het ook best pittig, dat hele moeder zijn. Maar ik wilde ook door de grond zakken om iedereen die graag had willen mogen staan. En om iedereen die zijn moeder ingewikkeld vindt. Of moederdag omdat hij geen moeder meer heeft. Of wat dan ook. En ik wilde er tegelijk niet aan denken want ik wilde genieten van het moment.

Ik vind het ingewikkeld; zo'n dag. Zo'n dag waarop ik mag vieren wat ik heb. Mag vieren waar ik van geniet. Maar waarop mijn vreugde zo duidelijk jouw verdriet is. Waar het benadrukken van mijn geluk direct jouw gemis uitvergroot.

Dat besef maakt me extra dankbaar maar daarmee is het verhaal niet rond. En ik krijg het ook niet rond. En misschien is dat maar goed ook. Maar als je me kan vertellen wat je helpt, zullen we het daar dan eens over hebben?

maandag 27 april 2015

Eshet Chayil!

Ik heb een nieuw woord geleerd. Eigenlijk weet ik niet precies hoe je het uitspreekt, maar wel hoe je het schrijft: Eshet Chayil. En gelukkig weet ik ook wat het betekent, ook niet onbelangrijk. Ik zal het je vertellen.

Afgelopen weken las ik een boek dat al heeeeel lang op me lag te wachten maar waar ik op de een of andere manier nog nooit aan begonnen was (en dat terwijl de verhalen erover heel positief waren). Maar goed, toen het warm genoeg was om buiten te zitten, las ik in mijn ligstoel in de tuin (onze tuin!) en aan de picknicktafel in de speeltuin 'De deugdzame huisvrouw'. Een titel die doet denken dat je een handboek voor de perfecte vrouw of iets in die strekking in je handen hebt. Niet helemaal waar.




















Geinspireerd door de vraag waarom christenen (in het algemeen en binnen sommige stromingen in het bijzonder) de ene bijbeltekts over vrouwen zo letterlijk nemen en de andere compleet links laten liggen, besluit Rachel Held Evans (Blogger, schrijver, scepticus, volgeling van Jezus Christus en vrouw) zich een jaar lang te houden aan alle bijbelse instructies voor vrouwen. Sommige eenmalig, sommige een maand en anderen het hele jaar lang.

Dat wordt lachen dacht ik. En hoorde ik van diegenen die het boek al gelezen had. En het was ook wat ik zei als ik iemand antwoord gaf op de vraag wat ik van het boek vond. 'Het is hilarisch! Ze noemt haar man 'heer', kampeert in de tuin als ze ongesteld is en gaat een minuut op het dak zitten voor elke keer dat ze gemopperd heeft. En dat allemaal bijbels onderbouwd.' En ik heb me inderdaad bescheurt om sommige situaties. Maar ik heb ook heel veel geleerd en dat maakt het boek nog veel toffer dan ik het al vond. Ik leerde over culturele achtergronden van sommige bijbelteksten. Over contexten en interpretaties. Over Joodse gebruiken. En ik leerde dat sommige gebruiken die misschien vreemd lijken een hele mooie diepgaande achtergrond kennen. Ik leerde door Rachel welke vreugde vormen van dienstaarheid die je bij jezelf nooit voor mogelijk had gehouden kunnen brengen.

En ik leerde over de vrouw uit spreuken 31. Je weet wel: 'Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Ze zoekt wol en linnen uit. Ze staat op als het nog donker is. Ze waakt over haar huishouding. Nietsdoen is haar onbekend...' Zomaar een greep uit de opsomming van wat ik dacht dat de perfecte bijbelse vrouw was. Eerlijk is eerlijk: werd ik niet direct blij van.
Maar wat blijkt: Spreuken 31 is niet geschreven als eisenlijstje. Als checklist voor de ideale huwelijkskandidaat. Het is een lofzang van de man aan de vrouw en de enige opdracht die er in te vinden is, is gericht aan mannen. Die worden aangemoedigt om dankbaar te zijn en hun vrouwen te bejubelen om hun 'krachtige daden'.

En dat is een leuk weetje (geruststellend ook; weg met dat weefgetouw) maar vooral ook een voorbeeld hoe teksten door de tijd en door interpretatie veranderd zijn en wellicht hun doel wel voorbij schieten. Aangevuld met verhalen over vrouwen in de bijbel die vaak onderbelicht worden maar duidelijke een grote rol speelden.

Ik heb gelachen en ik heb geleerd maar ik ben bovenal mijzelf als vrouw nog meer op waarde gaan schatten.

En Eshet Chayil, een heldhaftige vrouw, dat ben ik! En jij ook!



De Deugdzame huisvrouw
Hoe ik een jaar lang precies volgens de bijbel leefde
Rachel Held Evans
Uitgeverij Medema

maandag 30 maart 2015

Gast zijn

´Een gastheer of gastvrouw toont grote liefde op zijn eigen terrein. Wie te gast is, geeft zich over. Geen groter liefde dan dat.´

We zijn vaak zo vol van het idee: gastvrij zijn en ons huis openstellen voor anderen. Met we bedoel ik dan mijn man en ik. Maar misschien geldt het wel voor het bredere algemeen. Wij willen in elk geval graag dat mensen zich welkom weten en op hun gemak voelen. Dat er geen drempel is om bij ons binnen te stappen. Zulk soort dingen.

En toen las ik bovenstaande tekst. Bam, aan het begin van de week. En hoewel ik de rest van de stukjes gelezen heb, bleef vooral dit de hele week rondspoken in mijn hoofd. Wellicht als voorbereiding op de zaterdag die komen ging. Toen had een praktijkoefeningetje.

Ik ging naar Amsterdam. De hele dag. Op bezoek bij de uitgeprocedeerde asielzoekers waar ik me soms druk voor en soms druk over maak. En hoewel ik dat inmiddels een jaar of twee doe, was ik er nog nooit geweest. Want dat vond ik spannend. Ik ben niet goed in social talk en niet goed in Engels, En ik houd niet van nieuwe onbekende situaties. Kortom: ik ben een beetje een poeperd. Maar nu ging ik.

Rond elf uur kwamen we binnen bij de eerste groep. We waren welkom. Kregen thee. Niet iedereen was goed in social talk of engels maar het bleek dat samen in stilte thee drinken ook prima is. Toen het lunchtijd was, kwam er een heerlijk ruikend gerecht op tafel. Nieuwsgierig vroeg ik wat het was en ik werd uitgenodigd om mee te komen eten. Er stond iemand op uit zijn stoel, die was voor mij. Ik vond het ingewikkeld. Wie was ik om hun lunch op te eten. Hadden ze nu zelf wel genoeg? Ik bood mijn boterhammen met pindakaas aan maar dat viel natuurlijk een beetje in het niet. En terwijl ik voor het eerst van mijn leven injera at (jumjum), gaf ik me over. Over aan het moment en aan de verbinding. We praten over eten en de smaak van thuis en hoe het is om die te moeten missen. De grote dingen, die nog veel erger zijn om te moeten missen, bespraken we niet maar dat was prima. We ontmoetten elkaar, spraken samen, deelden samen. En ik zag iets van Gods koninkrijk.

Na een lange dag kwamen we 's avonds aan bij de vluchtgarage. Van buiten een troosteloze uitgestorven bende. Maar binnen wonen 120 mannen, soms met zijn 18-en in een kamer. Niet uitgestorven, soms wel troosteloos. Maar ook daar werden we warm welkom geheten, rondgeleid en kregen we thee en de beste plek. En ik leerde opnieuw te gast te zijn. Buiten mijn eigen comfortzone. En dat was vele malen mooier dan erin.

Rogier Pelgrim (oa winnaar Grote Prijs van Nederland) bracht vandaag zijn nieuwe single uit. De clip is opgenomen in, en met de bewoners van, de vluchtgarage. De moeite waard om eens te bekijken en te luisteren.

 


zondag 15 maart 2015

Verbonden























Als je ons nieuwe huis via de voordeur binnenkomt en even de moeite neemt om om je heen te kijken, zie je dit. Een erfenis van de vorige bewoners die ik heb ´ingelijst´. Niet het enige dat ik aan ze heb overgehouden overigens. De tekst staat voor hoe ik me door hen verbonden ben gaan voelen met de uitgeprocedeerde asielzoekers die we in Nederland hebben. Die hier gekomen zijn op zoek naar veiligheid, maar dat maar beperkt gekregen hebben. Die hier misschien niet zomaar door hun hoofd geschoten worden maar voor wie ook niet gezorgd wordt. Die niet mogen blijven maar ook niet terug kunnen en die hier dus op straat of in een oude garage leven.

Deze week leerde ik met Ruth, door Ruth, naast Ruth over verbinden. De eerste dag hakte er direct goed in. Ruth haar schoonfamilie vlucht voor de extreme honger. Dat zou ik ook doen toch? Alles doen om mijn familie te beschermen? Ja, dat zou ik ook doen. Ik denk terug aan de afleveringen van 'Rot op naar je eigen land' die ik zag (aanrader!) en hoe ik hier ontvangen zou zijn. Mensen zouden me niet willen. Zeggen dat ik mijn problemen maar in mijn eigen land zou moeten oplossen. Me niet geloven als ik mijn heftige levensverhaal zou vertellen en me in een cel stoppen. Waar ik dan in onzekerheid zou mogen wachten of ik uberhaupt zou mogen blijven.

Ruth haar schoonfamilie mag blijven. Ze vinden een huis en de jongens een vrouw. En als de hongersnood voorbij is en haar schoonmoeder nog alleen over is, besluit ze terug te gaan naar huis. Ruth besluit haar land achter zich te laten en met haar mee te gaan. 'Zij verbindt zich aan Noömi, een kansloze, bittere, oude weduwe'. In voor en tegenspoed. Niet alleen verbonden als het makkelijk of vanzelfsprekend is maar ook als het ongemakkelijk of zelfs ronduit vervelend wordt.

Het verhaal gaat verder en ik leerde van Ruth en haar levensverhaal. En ik besloot de verbindingen in mijn leven meer ruimte te geven. Om te leven en aandacht te geven met meer aandacht. Met meer rust. Zodat verbindingen echter en hechter worden. Dat is niet deze week gebeurd maar wel een bewustwording en een oefening die alle dagen door mag gaan.

En misschien schrijf ik nog eens ergens de quote op de muur die ik met driedubbel roze onderstreepte:

'Als ik God ken als de bron van al het goede, dan is mijn overvloed jouw overvloed. Dan is wat jij mist mijn missie.'



 
Het liedje bij de tekst op de muur: Kamp Zeist - Lydia van Maurik

zondag 8 maart 2015

Sudderen

Een lekker woord vind ik het; sudderen. Sudderen is wat vlees doet als het langaam maar heerlijk gaar wordt. En dat het dan bijna uit elkaar valt als je het aan je vork probeert te prikken. Suddervlees zoals mijn oma het maakte; lekker!

Of uitsudderen. Het zal geen officiele term zijn maar het is wel het woord dat wij gebruiken als we 's ochtends langzaam wakker kunnen worden. Als de wekker niet gaat of we er niet perse naar hoeven luisteren. Als de kinderen naast ons zijn gekropen en onze telefoons misbruiken om filmpjes te kijken. Dat we nog ergens tussen slapen en ontwaken kunnen blijven genieten van een zacht en warm bed; lekker.

Deze week sudderde het ook in mij. Het sudderde van ontvangen en genade. Ik skypte met mijn vriendinnetje die aan de andere kant van de wereld met dezelfde thema's bezig bleek te zijn. Had momenten op de fiets van bewust stil zijn en proberen aan Zijn voeten te zitten fietsen. Las de woorden van Jezus die mij vertelt over Zijn tafel die overvloedig voor mij gedekt is. Werd geprikkeld en weer stil gezet. Las voor het eerst sinds tijden weer in mijn bijbel (in gewone taal, ik ben fan!)

Het voelde steeds als even omroeren en het deksel er weer op. En dan gewoon weer verder sudderen. Langzaam bewust en stil worden; lekker. Dank U Heer!

zondag 1 maart 2015

Martha

Ik heb een Elly en Rikkert opvoeding gehad. We hadden platen, cassettebandjes en op het laatst zelfs een cd. En we gingen naar concerten. Ik zie me nog zitten toen ´Hups zei de Rups´ op ons uitgeprobeerd werd. Wildenthousiast was ik!

En ik ben dankbaar voor die opvoeding. Mijn bijbelkennis is niet denderend maar sommige teksten kan ik zo opdreunen. De vruchten van de Geest? Geen enkel probleem, ik hoef ze alleen maar te zingen. En mijn kinderen leren dezelfde oude vertrouwde teksten terwijl ik zachtjes meeneurie of keihard meezing.

Een van de nummers kwam de afgelopen week weer regelmatig in mijn hoofd op. Wie Elly en Rikkert kent, kent het. Wie het niet kent, kan het hier luisteren.

 



Het liedje gaat over Martha. Martha is een beetje dom. Die heeft het duidelijk niet helemaal begrepen. Die zwiept maar met haar bezem in het rond terwijl haar zus lui aan Jezus voeten hangt. Bloedirritant vindt ze het. Maar dan blijkt dat Jezus liever heeft dat zij ook bij Hem komt zitten. Nou jaaaah zeg! Ze werkt zich toch voor Hem uit de naad.

Ik ben een Martha. Ik wil het niet maar ik ben het wel. Ik kan niet zo goed aan Jezus voeten zitten en luisteren. Ik doe liever iets voor Hem. Niet dat ik denk dat dat nodig is om mijn redding veilig te stellen maar ik doe het gewoon liever. En eigenlijk vind ik zo'n Maria-Martha verhaal best ingewikkeld. Want als ik iets voor God doe, ervaar ik ook meer van Hem. Ik voel Hem in contact met mensen, in dienen, in doen. Veel meer dan bij het luisteren naar een preek of het lezen in mijn bijbel (wat ik dus heel ingewikkeld vind, terwijl ik best van lezen houd). Maar dat is dus niet wat Hij het liefste heeft. Ik mag zitten en luisteren. Maar omdat ik dus niet weet hoe, voelt het als een ongemakkelijk mogen.

Het thema van deze week was 'ontvangen' en daarover ben ik nog niet uitgedacht. Want dat vind ik lastig; 'ontvangen'. Geven is makkelijker dan daadwerkelijk toestaan dat iemand mij iets geeft, voor mij iets doet. En misschien is daarom dat zitten en luisteren ook wel zo moeilijk. Omdat het ontvangen is van Hem die alles gegeven heeft. Omdat het overgeven is.

Geen punt aan het eind van dit verhaal. Ik heb geen conclusie. Ik denk nog wat, ik doe nog wat. Ik bid nog wat, ik vraag nog wat. Ik stil nog wat, ik lees nog wat. En hopelijk leer ik ontvangen. Echt en diep van binnen..
 

donderdag 26 februari 2015

Zegenen

Ik sprak grote woorden over gerechtigheid. En over de veertig dagen tijd. Over hoe me dat aan het denken zet en over hoe ik in die tijd stil wil staan bij Gods offer en hoe hij recht komt doen.

Ik zal er niet om liegen; toen de veertig dagen tijd startte, was ik eigenlijk niet met een van die dingen bezig. En de week daarna ook niet. Ik zat voornamelijk met mijn hoofd in de dozen. Met wat er in moest en hoe en wanneer. En een paar dagen later met dat het er allemaal weer uit moest en waar ik het moest laten. Om daarna te concluderen dat verhuizen tijd- en energierovender is dan ik dacht en ik het nog niet direct toe voeg aan mijn lijst met lievelingshobbies. En zo gingen de eerste dagen van de veertig voorbij zoals ik het eigenlijk niet wil: onopgemerkt.

Omdat het nooit te laat is om te beginnen, pakte ik gisteren mijn kalender uit de kast (ik wist nog waar ik hem gelaten had, hoezee!) en las een weekje bij. En ik glimlachte. Ik glimlachte omdat ik met niks bezig was geweest met het thema van deze week, zegenen, maar het me wel in alles had overladen. Hoe ik gezegend was met mensen om me heen die voor ons wilden koken zodat ik dat tussen de dozen niet zelf hoefde te doen. Gezegend met belangstelling. Gezegend met oppas. Gezegend met sterke verhuizers en een fantastische uitpakhulp. Gezegend met soep en broodjes die we niet zelf hoefden te verzorgen. Gezegend met het huis dat we zo wonderlijk hebben gekregen en met hoe fijn ik me er nu al voel.

En ik dacht terug aan de avond dat ik door de miezerregen naar huis liep en glimlachte naar de hemel. Om God te danken voor alles wat hij gaf en geeft maar ook en vooral omdat ik daarin Zijn liefde zo duidelijk zie, proef, voel, ervaar.

Ik blader even terug en lees nog eens de inleiding op week 1. ‘We starten met de wetenschap dat we enorm gezegende mensen zijn. Niet alleen omdat we het materieel goed hebben, maar ook omdat het oog van de Heer op ons rust’. Na bovenstaand verhaal zou ik bijna denken dat ik me alleen gezegend voel als de dingen voorspoedig gaan. Ik durf te zeggen dat dat niet zo is maar deze week knalde Gods liefde er op die manier wel heel hard in. Waarvoor alle eer voor Hij die zegent!

dinsdag 10 februari 2015

Over recht doen en Hij die gerechtigheid is

Soms moet ik huilen. Omdat ongelofelijk mijn kleine teen stoot bijvoorbeeld. Of de bumper van de auto rijdt. Of omdat ik ruzie heb met iemand die ik eigenlijk heel lief vind.

Eigenlijk komt het altijd weer goed. De pijn trekt weg, de bumper wordt weer vastgeschroefd en de liefde blijkt te overwinnen. En dan droog ik mijn tranen en is het weer oke. En dat is fijn.

Soms moet ik ook huilen om dingen die groter zijn dan dat. Om uitgeprocedeerde asielzoekers die in Nederland geen rechten hebben en van hot naar het zwerven. Om Ebolapatiënten die eenzaam sterven omdat beschermende kleding voor hun familie te duur is. Om verscheurde gezinnen. Om Seksslaven. Om aidswezen. Om..

Eigenlijk komt het nooit goed en misschien huil ik daarom wel het hardst. Omdat ik niet weet of het goed komt en hoe het goed komt en wat ik moet doen en omdat ik de wereld niet kan redden.
En ergens op het moment dat ik mezelf lijk te verliezen is Hij daar. En dan leer ik weer dat ik de wereld niet kan redden. En dat dat ook niet hoeft. Dat het goed is dat ik mijn best doe om iets van gerechtigheid te brengen maar dat Hij gerechtigheid is. En belooft dat Hij recht zal doen.

Volgende week begint de veertigdagentijd. De tijd voor Pasen. Een tijd waarin ik extra bezig wil zijn met gerechtigheid. Natuurlijk wil ik geïnspireerd raken in wat ik hoe kan doen. Maar ik wil vooral meer leren over Hij die gerechtigheid is. En zoveel van ons houdt dat Hij door Zijn Zoon naar deze wereld stuurde om dat recht te brengen. Zodat wij Hem daar in kunnen volgen.

En dan is de cirkel rond.

Dan is het Pasen.

In de veertigdagentijd lees ik dagelijks uit de veertigdagenkalender van Tear. De schrijvers van die kalender slagen er voor mij jaarlijks om prachtig en prikkelend maar ook bemoedigend over dit thema te schrijven. Ook bestellen? Klik dan hier.








vrijdag 16 januari 2015

Afscheid

Dag!
Ja dag.
Doei.

Ja doei!
Knuffel?
Ja, nog een knuffel.
Ik hou van je.
Ik jou ook van jou.
Heel veel!
Nog een knuffel?
Ja, nog een knuffel.
Ik ga je missen.
Ik jou ook.
Heel erg.
Ja heel erg.
Knuffel?
Knuffel!
Dag!
Ja dag.
Doei.
Ja doei.
Doei!
Doei!
Doeoei!
Doei!


Ik nam afscheid van mijn lieve vriendinnetje die nu in het vliegtuig zit naar Australie. En wat zeg je dan? Niks wat de lading dekt in elk geval..

dinsdag 13 januari 2015

Reading Challenge #26: 25 Boeken

Het afgelopen jaar zijn mijn Reading Challenge Perikelen te lezen geweest op Puur Vandaag. Vandaag mijn allerlaatste blog hierover.

Ik ben niet echt van de goede voornemens. Nee, dat is niet waar; ik vind goede voornemens een goed idee, maar ik heb niet zoveel met aan het einde van het jaar goede voornemens bedenken voor het nieuwe jaar. Dus toen ik stopte met roken was dat ergens eind augustus en met gezonder eten begon ik op een maandagmorgen in oktober (en eerlijk is eerlijk; op heel veel maandagmorgens daarna nog een keer).


Toch had ik eind 2013 een goed voornemen voor het nieuwe jaar; ik wilde weer meer gaan lezen. Het voornemen werd een doel en uiteindelijk een heuze challenge; Een Reading Challenge. Doel: 25 boeken lezen en erover bloggen. Minstens vijf non-ficties lezen en minimaal drie boeken herlezen. Met als uiteindelijk doel; mezelf stimuleren weer meer te lezen en herontdekken hoeveel plezier ik daar eigenlijk aan beleef.


En nu is het jaar bijna voorbij. Tijd voor een evaluatie dus, want dat hoort bij doelen he; terugblikken en evalueren. Dus daar gaan we:
* 25 Boeken lezen: Check
* Er over bloggen: Ai, net niet gelukt. Score van 23 uit 25.
* Vijf non-ficties lezen: Ik kom niet verder dan drie. En dat vind ik wel echt jammer van mezelf want ik heb een aardig stapeltje boeken dat me heel interessant lijkt maar wat ik dus toch snel laat liggen voor een goeie roman.
* Drie boeken herlezen: Het bleef er bij een. Maar eigenlijk vind ik dat niet zo heel erg. Want hoe bijzonder is het dat ik de beschikking had over genoeg nieuwe boeken zodat ik niet aan iets herlezen toekwam?


Belangrijkste doel: meer lezen: bereikt! Wat heb ik genoten van uren lezen! Op de bank, onder m’n warme dekbed, in de zon in Frankrijk, op een lange autorit! Ik hou er van! En dat wist ik wel maar het weer echt ervaren was fijn. Vooral het feit dat ik mijn grote stapel ‘Te lezen boeken’ niet liet liggen voor in de vakantie maar in al die weken er voor en er na regelmatig een boek pakte.


En nu is mijn Reading Challenge dus voorbij. Ook wel lekker. Maar dat lezen blijf ik doen. En er van genieten ook. En af en toe schrijf ik er ook nog over!


Wat las jij het afgelopen jaar? En welk boek is je het meeste bijgebleven?

Wat las ik allemaal ookalweer precies? Hier een lijstje.

dinsdag 6 januari 2015

Het huis dat God ons gaf

Note to self: Nooit meer zeggen wanneer ik iets online plaats. Want dan komt er altijd iets tussen. Altijd! Ziekte, vakantie, feestdagen, geen zin, wel iets beters te doen. Maar goed: hier istie dan. Het beloofde vervolg op 'Het huis dat te koop stond'.

Toen we ons huis te koop zetten, en helemaal toen we het verkochtten, vroegen er veel mensen waar we dan nu naartoe wilden. Meer dan ik verwacht had en om heel eerlijk te zijn had ik daar niet zo'n rekening mee gehouden. Niet dat het een geheim is waar we naartoe willen maar het antwoord is nog niet heel concreet. Er is wel een concrete droom en een concreet plan maar nog geen huis. En zo lang dingen nog niet concreet zijn, vertrouw ik ze niet zo snel toe aan het wereld wijde web. Zo wist ik bijvoorbeeld al weken dat ons huis verkocht was maar durfde ik het pas te delen toen de voorlopige koopovereenkomst getekend was.

De vraag is of het erg is om dromen te delen. Eigenlijk vind ik helemaal van niet. Dromen delen is tof en faca to face word ik er dan ook altijd erg enthousiast van. Dus vooruit: dat wat wij dromen en plannen krijgt hier een plek.

Wij willen graag een groter huis. Niet omdat we dat met ons vieren nou zo hard nodig hebben (ik schreef er al eerder over) maar omdat we graag ruimte willen bieden aan meer mensen dan wij alleen. Die langs willen komen, willen blijven slapen. Maar ook om bij ons te wonen. Concreet: we willen graag kinderen of tieners opvangen. Nog concreter: we willen graag een gezinshuis.

Daarnaast is er een ontzettend tof initatief waar we graag bij aan willen sluiten. De droom is met elkaar op een plek te gaan wonen waar we voor elkaar en de andere mensen om ons heen een goede buur kunnen en mogen zijn. De plannen hiervoor zijn concreet en er wordt gesproken met de gemeente over een pand.

En we willen graag een tuin. Daar zitten geen wereldverbeterende intenties achter. Dat lijkt ons gewoon fijn. Geen kinderen meer uitlaten maar gewoon door de achterdeur naar buiten trappen. En barbecuen. Fijnheid!

Maar nou weten jullie nog steeds niet waar we nu gaan wonen. Ik heb overwogen het antwoord op die vraag nog een weekje (relatief begrip hier he) uit te stellen maar dat zou flauw zijn he?

We hebben ons huis te koop gezet met het idee dat dat wel even kon duren. En omdat we erg graag mee willen naar dat ene mooie pand waar we met elkaar kunnen wonen, dachten we 'laten we maar vast beginnen', Dat zou namelijk over twee jaar klaar moeten zijn. Dat het binnen zes dagen verkocht was, was dan ook op zijn zachts gezegd 'een beetje schrikken'. Want tijdelijk huren hadden we wel verwacht... maar dat dat voor twee jaar zou zijn dan weer niet.

Ik begon mijn zoektocht op Funda nog positief maar per telefoontje dat ik pleegde naar makelaars werd ik pessimistischer. Ik leerde dat huren duur is. En dat betaalbare huurwoningen kaler dan kaal worden opgeleverd en je dus nog een vermogen kwijt bent aan vloeren en al die ongein. En dat zo'n investering behoorlijk is als je na twee jaar weer weg is. Ik leerde ook dat tijdelijke verhuurd wel erg tijdelijk is en dat mensen die hun huis te koop hebben staan maar huurcontracten afsluiten voor een half jaar (wat ik snap maar niet heel handig is voor ons).

En toen ik bijna de wanhoop nabij was en me afvroeg waar we toch in vredesnaam moesten gaan wonen, bleek dat bekenden heel erg met hun huis omhoog zaten. Want zij hebben ook een droom. Die te maken heeft met wonen en samenleven. En hun huis verkopen was geen optie. En net toen ze dachten dat ze het rond hadden, bleek te buurman het niet eens te zijn met hun huurders. En hij kreeg gelijk.

Zij zaten met hun huis omhoog, wij zochten een huis. Ongeveer vanaf dezelfde periode. En nu kunnen we elkaar fantastisch tot zegen zijn! Dat ging echt niet zonder slag of stoot. Het is een stuk verder van school en praktisch was dat best een dingetje. En mijn man was echt niet overtuigd. Er zijn wat tranen overheen gegaan. Gek eigenlijk, want nu de knoop eenmaal is doorgehakt zijn we er heel blij mee. En heel enthousiast over en dankbaar voor hoe God dingen leidt en geeft wat we nodig hebben. Want dat geloof ik echt!

Dus.. over acht weken verhuizen we! Naar een huis met een tuin. Kunnen we die vast afstrepen van ons lijstje!