zaterdag 27 juni 2015

De hoepel


















De halve wereldbevolking Nederlandse bevolking heeft het al gepresteerd, ik weet het. En toch bewonder ik haar alsof ze een prestatie van wereldniveau geleverd heeft. Mijn hart zwelt op van trots als ik naar haar kijk en ook alle andere clichés werden vanmiddag waarheid in mij want, hou je vast: mijn dochter heeft haar zwemdiploma.

En hoewel ze werkelijk niet kon wachten tot ze mocht beginnen met lessen, werd het uiteindelijk best een dingetje, die hele zwemles. Waar ze de eerste lessen nog vol overtuiging riep dat ze al lang kon zwemmen (om vervolgens met een soort van hondjesslag het zwembad te doorkruisen) nam naar het einde toe de eetlust af en de buikpijn toe. Grote boosdoener: De hoepel. De grote gemene hoepel die door een (verder uiterst vriendelijke) badmeester tegen de bodem van het zwembad geduwd werd. Een bodem die voelde als de bodem van de oceaan waar ze met al haar kracht haar kleine lijfje naar toe probeerde te bewegen. Wat heel lang maar matig en in elk geval niet zelfstandig lukte.

Die hoepel leerde haar grote levenslessen. Dat ze niet altijd alles kan bijvoorbeeld. Of in elk geval niet in een keer. Dat oefenen helpt. Ook als het de eerste tien keer lijkt of het geen effect heeft. En dat het niet altijd alleen maar leuk is als je iets wilt bereiken. Hij leerde haar over doorzetten, ook als je met buikpijn het zwembad binnenloopt. En dat bidden helpt en dat dat altijd mag. Gewoon in de bakfiets naar zwemles en bij hoge spanning in de kleedkamer nog een keer.

Ik vind het wel goed, dat het zo ging. Ookal brak mijn hart van haar schokkende schouders die ik door de deur zag verdwijnen, ik geloof dat het goed voor haar was. Want hoewel de meeste dingen haar nu (gelukkig) nog makkelijk af gaan: dit is het leven. Een leven waarin niet alles je komt aanwaaien, je soms dingen moet doen die je niet leuk vindt, dingen soms niet lukken en waarin doorzetten loont.

En daarom ben ik trots. Niet alleen omdat ze vanmiddag keurig haar baantjes zwom èn door de hoepel ging (ook dat hoor, absoluut. Want dat is echt extreem knap, dat snap je) maar ook en misschien vooral omdat ze er hard voor gewerkt heeft. Toen ze heel veel zin had in haar zwemles en toen ze liever thuis wilde blijven. Toen ze lachend en toen ze huilend in het zwembad sprong.

Dat diploma, dat lijsten we in en hangen we op. En ik denk dat ik er een hoepel naast hang.

donderdag 25 juni 2015

Het mag wat kosten

Schrijven over geld is een beetje een ding. Terwijl ik geld echt interessant vind. En er mee puzzelen leuk. Net als mijn wederhelft. Mijn zusje die vaak bij ons achterin de auto zit, merkte laatst fijntjes op dat we eigenlijk altijd wel een excelsheetachtig begrotingsgesprek hebben. En, noem ons maar bijzonder (of saai of vreemd), dat vinden we leuk.

Die gesprekken gaan niet over het nieuws of over casussen uit een boekje. Die gaan over ons eigen finacien en de daarbij behorende inkomsten, uitgaven, geldstromen en spaarpotjes. En dat is niet omdat het perse altijd fijn is om over elke euro na te moeten denken maar omdat we een droom hebben. Een grote. En als gevolg daarvan een gat. Dat ook nogal groot is.

Ruim zes jaar terug kochten we een huis. Herstel, een appartement. Met de geruststellende woorden van de hypotheekadviseur dat we dat over een paar jaar met winst konden verkopen en dan door konden stromen naar een gezinswoning (raar woord, in een appartement bleek je ook prima te kunnen wonen met een gezin) leek het aangaan van de ons voorgestelde hypotheek een prima plan. En dus tekenden we.

En we hebben er echt met heel veel plezier gewoond, in dat appartement van ons. Het was alleen een beetje jammer dat een paar maanden na die dure handtekening, de hele huizenmarkt in elkaar donderde. Op dat 'verkopen met winst en dan doorstromen' zouden we kunnen wachten tot sint juttemis. Toch verkochten we afgelopen winter ons appartement. Gat: 50.000 euro. Das niet niks. Maar het is ook niet erg. Want we willen wat.

Dat wat is een groot huis, om meer kinderen dan alleen die van onszelf in op te kunnen voeden. En dan ook nog op een plek waar we met meerdere mensen ons leven kunnen delen.

En die droom, die mag wat kosten. Die kost ons dat elke financiele meevaller in een rechstreekse lijn naar de spaarrekening verdwijnt. En dat we, ookal zijn onze inkomsten aanzienlijk gestegen de afgelopen jaren, nog steeds rondkomen van hetzelfde geld als toen ik net stopte met werken. 'Voor het grote gat en de grote droom', zoals we steeds roepen.

Waarom deel ik dit? Niet omdat ik ons zielig vind. Of omdat we het zo slecht hebben. Of omdat we slachtoffer zijn (van de regering, de crisis, de hypotheekadviseur of wat dan ook). Maar omdat ik vind en in elke vezel voel dat het ook wat mag kosten. Dat het wat mag kosten als je iets wilt. Dat een droom najagen niet gratis is. En omdat ik vind dat ik geen recht heb op alles wat ik wil. Op én een luxe leven én een groot huis.

En omdat ik geloof dat als ik straks in dat huis zit, ik echt heel blij ben. En dat het het dan dubbel en dwars waard was. En daar denk ik dan nu maar vast heel vaak aan. En ondertussen geniet ik van het genoeg van vandaag.

vrijdag 12 juni 2015

Theeleuten: Ik ben het spuugzat



















Elkedagmama appte me 8 maanden geleden of ze eens langs mocht komen. Via via had ze begrepen dat ik thuis was bij de kinderen en niet werkte en dáár wilde ze wel eens meer over weten. Inmiddels is ze zelf thuisblijfmoeder en heeft ze haar eigen toffe blog Elkedagmama. Appen en thee drinken doen we nog steeds maar omdat we allebei bloggen leek het ons leuk om ook hier onze ervaringen uit te wisselen. Lees je mee?

Brief van Enjoypes


Hey Elkedagmama!

Bah, ik ben het zat! Spuugzat! Lekker motiverend he? Zit je dan als kersverse thuisblijfmoeder. Maar ik kan er niks aan doen: ik ben het zat. Ik ben het zat om elke dag de vaatwasser in te ruimen. Om elke morgen ruzie te maken om broodbeleg, om steeds dezelfde duploblokjes in de bak te mikken, om vier keer op een dag dezelfde route te fietsen (heen en weer!), om verantwoordelijk te zijn voor iets dat ik niet eens leuk vind (schoonmaken… bleegh) en om de hele dag gesprekken te voeren over carsauto’s  en prinsessenkastelen.

En nu ook mijn zoon naar school is, lijkt het soms helemaal zinloos om thuis te zijn. Toch ben ik echt nog steeds blij en dankbaar dat het kan en dat dat is wat ik doe. Maar ik ben wel toe aan een nieuwe uitdaging en iets wat ik leuk vind. Hoe doe jij dat? Heb je een beetje een ritme gevonden in je week? En doe je nog wat leuks voor jezelf? Als je tips hebt voor deze vastgeroeste moeder, hoor ik het graag!

Liefs!


Antwoord van Elkedagmama


Beste Enjoypes,

Jij bent echt de eerlijkste thuisblijfmoeder die ik ken. Nu ken ik er niet zoveel, maar toch. Die jongste zoon van jou is naar school. Wat een heerlijkheid! Of niet? Als ik je brief zo lees...

Klik hier voor de rest

woensdag 3 juni 2015

Wonder



Ik vertelde hem het verhaal van vier jaar geleden. Over de moeder met de hele dikke buik en de baby die zo schopte. Dat hij wel een voetballer moest zijn en dat ik hem stiekem al bij zijn naam noemde als niemand het hoorde. Ik vertelde hoe we uit eten gingen en daarna nietsvermoedend naar huis. Over hoe hij toen liet weten dat hij nu toch echt zou komen en over hoe zijn vader daarvan door de woonkamer sprong en over hoe hij er de volgende morgen toen 'ineens' was. Over hoe mooi hij was en hoe zwart zijn haren en hoe zijn zus vol verwondering naar hem keek.

Hij keek me aan alsof er een wonder gebeurde en eigenlijk heeft hij daar groot gelijk in. Dat hij in ons leven kwam is een groot wonder dat tot op de dag van vandaag duurt. En morgen vieren we zijn bestaan. Zijn bestaan de afgelopen vier jaar en zijn bestaan in alle jaren die voor ons liggen. Want wat is het fijn dat hij er is!

Ik legde zijn deken recht, zong voor hem en kuste en zegende hem. Ik vertelde hem hoeveel ik van hem hou en wenste hem welterusten. Hij deed een beetje chagrijnig omdat ik wel weet wat hij krijgt en hij niet. Gelukkig heeft hij er niet wakker van gelegen.

Mijn stoere voetballer. Vier. Tjonge..