woensdag 29 mei 2013

Bijna jarig

Woordeloze Woensdag

 

dinsdag 28 mei 2013

Over de streep

Ze kuchelt, kucht en huilt. Even troosten helpt maar niet veel later kuchelt en kucht ze weer. En huilt. Steeds naar boven lopen begint te vervelen en in het kader van de goede nachtrust mag peutermeisje bij mij in bed. Papa kruipt op haar plekje.

Door mijn troosttaak lig ik ook vroeg in mijn mandje. Nachtmens als ik ben, besluit ik nog even te uitzendingemisten. Terwijl ik door de haren van mijn kuchende dochter kriebel, kijk ik Over de streep. De combinatie van deze twee maakt dat wat ik zie extra binnenkomt.

Een blond meisje met een open blik vertelt dat ze gepest wordt met haar lengte. Ik kijk naar de rode krullen van mijn dochter en hoop dat die geen reden worden voor nare opmerkingen.

Een grote stoere jongen gaat over de streep bij het horen van gebeurtenissen waar hij op zijn leeftijd nog geen weet van moet hebben. Ik luister naar de rustgevende ademhaling van mijn inmiddels slapende meisje en wens dat ze nog lang zo vredig mag slapen.

Een derde tiener vertelt met ingezakte schouders dat het nu wat beter met haar gaat. Aan alles is te zien en horen dat de jarenlange buitensluiting en vernedering diepe sporen hebben nagelaten. Eigenlijk vertrouwt ze dan ook niemand. Ik bid dat de peuter naast me goede vriendinnen mag krijgen en altijd mensen om zich heen die ze kan vertrouwen.

Soms zou ik willen dat mn pukkies altijd klein blijven en de wereld een grote speeltuin. Dat de oudste niet in september al start op de basisschool en dat de puberteit nooit aanbreekt. Dat ik ze altijd kan beschermen voor de grote boze wereld en dat pijn ze vreemd zal zijn.

En als dat dan niet kan, dan hoop ik dat ze op een school terechtkomen waar ze meedoen aan programma's als over de streep. Zodat ze leren om echte verbindingen aan te gaan en verder te kijken dan naar de buitenkant.

Later dan he? Nu houd ik ze nog even klein.


zaterdag 25 mei 2013

Consuminderen... 3. Als het echt moet

Afgelopen vrijdag werd ons salaris gestort. En ik kan niet ontkennen dat ik altijd nogal uitzie naar dat moment. Het geld is altijd wel ongveer op tegen die tijd en daarnaast voelt het ook gewoon lekker om aan een nieuw fris excelbestandje te beginnen. Ik weet het; ieder zijn hobby.

De afgelopen maanden schreef ik een paar 'consuminderblogs'. Positief, vol enthousiasme en tips. En daar sta ik achter. Echt. Nog steeds. Maar er is wel iets veranderd in de tussentijd: toen mocht het, nu moet het.

Met mijn keuze om minder te gaan werken, kelderde ook onze inkomsten nogal drastisch. Daar waren we theoretisch gezien op berekend, maar die praktijk moet je natuurlijk altijd even voelen. De vaste lasten kunnen we nog prima betalen gelukkig. We eten in de laatste week van de maand soms wat kariger om uit te komen met ons boodschappenbudget. En soms tank ik stiekem vast van het geld van de volgende maand om op m'n werk te komen maar hé, we komen rond!

Wat ik mis? Spontaan naar de Mac Donalds, koffie drinken in het dorp, een boek kopen zodra het uit is. Kunnen betalen voor twee als ik ergens gaan eten, spontaan een cadeautje meenemen en meer ijsjes bij Bernardo's. Luxes uiteraard, maar ik was er stiekem toch wel aan gewend geraakt.

Nu is het dus wennen aan de nieuwe standaard. En de verassend leuke alternatieven. Lekker lunchen kan ook thuis; papa bakt poffertjes. Waarom naar de dierentuin; de speeltuin bij de kinderboerderij biedt uren vermaak. En natuurlijk gaat er niks boven Bernardo's maar dat houden we lekker speciaal; met een ijsje uit de vriezer kunnen we ook prima een zomergevoel creëren op het marktplein.

En ondertussen reken ik lekker door; waar kan het wat minder, waar kan ik schuiven? En natuurlijk: waar hou ik wat over; kunnen we misschien weer een keer naar de Mac Donalds..


Deze blog is geschreven nav mijn eerdere consuminderblogs. Je leest ze hier:
Consuminderen
Consuminderen... 1. Bepaal je budget
Consuminderen... 2. Kijk waarop je kan besparen

zondag 19 mei 2013

Pinksteren

Lieve God

Vandaag is het Pinksteren. Dat wist U denk ik al, maar voor de mensen die meelezen zet ik het er even bij. Om het niet al te ingewikkeld te maken, vertellen we onze oudste dat we vieren dat Jezus nu niet meer alleen in de hemel maar ook in ons hartje woont. Dat klopt wel aardig toch?

En ik ben blij dat U in mijn hartje woont. Ik heb U nodig daar. Maar om heel eerlijk te zijn zou ik het ook niet erg vinden als U weer uit de hemel komt. Niet meer zoals vroeger maar als in 'op een nieuwe volmaakte aarde'

Want weet U, ja natuurlijk weet U dat, het is niet altijd even tof hier. Op deze pinksterdag hoorde een moeder het afschuwelijke nieuws dat haar kinderen er niet meer zijn. Mijn maag keert zich om en mijn hart huilt. Ik denk aan mijn eigen schatjes en word bijna gek. Van mij mag het wel klaar zijn met die ellende hier, U bent welkom.

De kans is groot dat we nog even moeten wachten tot U terugkomt. Dat is oke; U woont in mijn hartje, dat helpt. Dank U voor Uw troost vandaag. En bedankt voor Pinksteren.


Liefs

vrijdag 17 mei 2013

Een kind voor erbij

Mijn moeder belde, mijn schoonmoeder smste en een vriendin tweette: Ik moest kijken naar Debat op 2. 'Helaas' zat ik me vol te eten in een tapasrestaurant dus dat werd hem even niet. Gisteravond met een goede reep chocola voor de herhaling gegaan.

Laten we zeggen dat er een hoop te zeggen valt over de hele uitzending. Er werden veertien verschillende discussies aangeboord. Moet je financieel onafhankelijk zijn? Moeten man en vrouw de zorg eerlijk verdelen? Moet de overheid meebetalen aan kinderopvang? En zo kunnen we nog even door.

Ik heb mijn zegje aardig gedaan in mijn Brief aan Bussemaker. En uiteindelijk gaat het me er ook niet om hoe je het doet, maar vooral om het feit dat je als gezin de vrijheid moet hebben om met elkaar een goede balans te vinden waarin ruimte is voor elkaar, voor genieten, voor rust.

Wat ik me wel afvraag is wat de reden is dat sommige mensen kinderen willen. En hoe ze denken dat hun leven er dan vervolgens uit gaat zien. Als je graag kinderen wilt dan neem ik aan dat je ook tijd met ze door wilt brengen? Dat je wilt meemaken hoe ze zich ontwikkelen en opgroeien. Dat je niet alleen een lopende dreumes wilt zien maar ook het vallen en opstaan er naar toe? Dat je niet alleen toetscijfers wilt horen maar ook mee wilt lijden als ze tot stand komen? Je doet je kind en jezelf tekort als je je eigen leven doorleeft zoals je gewend was en de zorg en opvoeding grotendeels overlaat aan een ander. Als je denkt dat het hebben van kinderen niet meer betekent dan af en toe een gezellig uurtje met ze  doorbrengen. Als je je oppas vaardiger acht dan jezelf als het gaat om het aanhoren dan de problemen van je kind. Neem dan een oppasneefje ofzo.

Een aan de mevrouw met het rode jasje: Ik heb ook de haat aan strijken. Maar de was ophangen is heel gezellig mèt mijn kinderen. We oefenen van wie welk kledingstuk is, mijn dochter glimt als ze de was heeft afgehaald en mijn zoon hangt vol trots zijn eigen sokken aan de waslijn. En ondertussen kletsen we over de belangrijke dingen des levens. Natuurlijk, dat kan de oppas ook. Maar ik vind het wel zo leuk om het zelf te doen.

Dus hoe je het doet, doe je het. Maar zorg wel dat je geen carrieretijger (man of vrouw!) wordt met een kind voor erbij! Want daar word ik dan best wel weer pissig van.

zondag 12 mei 2013

Re: Teveel vrouwen teren op hun man

Beste mevrouw Bussemaker

Dat was hem dan, moederdag 2013. Ik hoop dat u er van genoten hebt. Ik wel. Vanmorgen ontbijt op bed en kinderen die niet konden wachten om hun zelfgemaakte cadeautjes te geven. Gewoon ruzies gesust en snotneuzen afgeveegd maar ook genoten van een beetje extra aandacht en pannenkoeken voor het avondeten.

Morgen ga ik gewoon weer aan het werk, ik hoop dat u dat geruststelt. Al moet ik zeggen dat dat nog maar voor een paar maanden is. De kinderopvang is goed geregeld hoor. De kinderen hebben het er naar hun zin en wij zijn tevreden. En qua kosten kunnen we het ook prima dragen. We worden alleen niet zo gelukkig van de hele constructie. Het geren en gevlieg maakte van ons oververmoeide minder blije ouders. Ik hoop dat de kinderen er niet onder geleden hebben de afgelopen tijd, maar ik wilde het ook maar niet te lang uitproberen.

Nu ga ik dus teren op de zak van mijn man en vol overtuiging financieel afhankelijk van hem worden. Nauwelijks inkomsten meer genereren en vooral veel tijd doorbrengen thuis. Bij mijn gezin. En dat maakt mijn man andersom weer afhankelijk van mij. Nu ik de zorg voor huis en kinderen een stuk meer op me neem en zorg dat er elke avond een warme prak is, kan hij zorgeloos werken en rustig thuiskomen. En ik geloof er wel in; een huwelijk dat zo werkt. Elkaar aanvullen, allebei wat doen en samen een zijn.

Of ik me niet schuldig voel over die dure studie die u voor me betaald heeft? Sorry, nee. Ik heb er een hoop van geleerd, het heeft me laten groeien als mens en ik heb de opgedane kennis een aantal jaar met veel plezier op de werkvloer in praktijk mogen brengen. Maar het komt me ongetwijfeld op andere plekken ook van pas. In de opvoeding van mijn kinderen, als vrijwilliger op school die ze ongetwijfeld nodig hebben. En natuurlijk later, als ik als mantelzorger mijn ouders mag gaan verzorgen.

En met die baan van mij komt het ook wel goed. Er zijn genoeg hele gemotiveerde, duur afgestudeerde jonge mensen die momenteel noodgedwongen teren op wie dan ook zijn zak maar graag de werkvloer op willen. Het zij ze gegund.

Als laatste wil ik het nog even hebben over de vrouwenemancipatie die u weer op de kaart wil zetten. Dat lijkt me een goed idee. Maar wellicht moeten we het dan eerst even hebben over de betekenis die we aan het woord emancipatie toekennen. Gelijkheid heeft volgens mij vooral te maken met keuzevrijheid. Of dat nou voor een carierre of het aanrecht is.

Ik wens u een goede nacht. En werkse morgen!

Met vriendelijke groet,

EnJoyPes


Geschreven nav het volgende artikel



donderdag 2 mei 2013

Het is een kasteel!

Ik probeer een goede, pedagogisch verantwoorde, weloverwogen, consequente moeder te zijn. Met enige regelmaat lukt dat maar soms ben ik te moe. Of heb ik geen zin. Of weet ik niet hoe. En af wil ik het gewoon niet.

Vanmorgen, toen ik een uurtje had mogen uitslapen, kwamen de kids me op vriendelijk doch dringend  verzoek van hun vader, wakker maken. Waar ik elke keer hoop dat dat met liefdevol gefluister, een dikke kus en eventueel een ontbijtje kan, gaat het vaak anders. Bam, het licht gaat aan. Das een. 'Mamaaaa, wakker worden!!'. Das twee. En wat daarna komt is een verassing. Vanmorgen bleek dat de schatjes op hun voertuigen binnenkwamen. Peutermeisje stalde haar loopfiets en dreumesjongetje parkeerde zijn driewieler naast mijn bed. Vervolgens verlieten ze de kamer, mij in verbazing achterlatend. Die werd alleen nog maar vergroot toen ze even later de kinderwagen en een tweede loopfiets aan hun wagenpark toevoegden. Het wakker worden was inmiddels gelukt dus ik bromde: 'Zeg, willen jullie die fietsen even naar de woonkamer brengen? Peutermeisje keek me verbaasd aan en zei: 'Ja maar mama, dit is de kelder!'. Weg consequentie. Ik kwam niet verder dan: 'Kan je even doen alsof je broer zijn kamer de kelder is, babyboy moet hier straks slapen'. En zo geschiedde.

Na een dag vol avonturen bracht ik, al struikelend over loopfietsen en kinderwagens, dreumesjongetje naar zijn bed. Toen ik na een verhaaltje en twee liedjes terugliep de badkamer in was peutermeisje daar druk in de weer. Ze liep af een aan met spullen die ze op de grond uitstalde. Ik vroeg haar, toegeven: enigzins geirriteerd, of ze wist dat het bedtijd was en dus niet de bedoeling, herstel uberhaupt niet de bedoeling, om haar speelgoed in de badkamer neer te zetten. Ze keek me aan, weer met die blik van haar, en zei 'Ja, maar mama, dit is een kasteel!' Tja, en dan heb je me. Moet je pop ook in het kasteel? Dekentje erover? En wil je er ook nog een foto van maken?