donderdag 21 mei 2015

Home alone



















De middag strekt zich voor me uit. Lang en leeg. En alleen! Ik kan van alles doen, natuurlijk. Dat ik in de schoolvakanties alleen het hoognodige schoomaak is nog best wel zichtbaar bijvoorbeeld. En ik zou ook best de ramen weer eens kunnen wassen (Alweer! Serieus, hoe vaak moet dat? Ik geniet van mijn huis met tuin hoor maar het heeft ook zo zijn nadelen). De keuken kunnen poetsen. Vast aan het eten kunnen beginnen. Maar ik doe het niet.

Mijn medethuisblijfmoeder pukte wat verse munt uit haar tuin, gaf me toestemming om chocola te kopen (fijn als iemand tegen mn lijn en portemonnee in zegt dat dat best een keertje mag) en dat ik maar eens moest genieten van mijn welverdiende vrije tijd. Bij deze.

Want wat doet hij het goed, die kleine grote kleuter van me! Dat gillen bij het afscheid lijkt een eenmalig verhaal  want na vier goede dagen begin ik te geloven dat het wel goed komt met hem op school. Dat gelooft hij zelf trouwens ook. Hij vindt het leuk en weet me zelfs een redelijk helder verslag van de dag te geven. Heel veel blijer kan je me niet maken.

Nu is het dus voorbij; de spanning van het afscheid. Het gaat goed en dat is fijn. En nu zit ik thuis. Alleen. En dat is niet erg en zelfs best lekker maar ook een heel klein beetje vreemd. Lege nestsyndroom fase 1 noemde iemand het. Ik denk dat het klopt.

En daar is dan die extra tijd. Tijd waarin ik inderdaad meer of beter zou kunnen schoonmaken. Of waarin ik een boek zou kunnen lezen. Maar ik wil meer dan dat. Na bijna twee jaar bijna fulltime op kinderniveau gefunctioneerd te hebben wil ik meer. Wil ik iets waar IK blij van word. Wat me uitdaagt. Waar ik mijn hersens voor nodig heb. Wat dat is, dat weet ik nog niet. Dat ik buiten schooltijd nog steeds fulltime beschikbaar wil zijn voor mijn kinderen weet ik wel. En dat het borrelt, dat weet ik ook. Maar hoe en wat, dat moet nog komen. Dus als je nog wat leuks weet; let me know!

zondag 17 mei 2015

Drie en bijna vier




















Vanavond slaap ik naast een bierblik vol met carsauto´s. Niet heel comfortabel maar het is slechts dat wat me scheidt van de man met wie ik de afgelopen jaren veruit het grootste gedeelte van mijn tijd heb doorgebracht. Zijn groene gipsarm omklemt zijn allerlievelingsknuffel en af en toe maakt hij met zijn lippen dezelfde beweging (en het zelfde geluid) als toen er ooit lang geleden nog een speen tussen zat. Vannacht slaapt hij bij mij, als afsluiting van de vakantie. En stiekem denk ik ook omdat het voor mij de afsluiting is van nog veel meer.

Morgen breng ik hem voor het eerst naar school. Dan hangt hij zijn jas aan de kapstok van groep 1b en als om half negen de tweede bel gaat laat ik hem achter in zijn klasje. Het klasje dat gelukkig niet zo groot is en waarvan de kindjes niet al vijf zijn en waar ook zijn vriendje zit. Maar toch..

Toch vind ik het een beetje spannend. Want die stoer ogende knul van mij is zijn zus niet. Die riep toen ze drie werd; 'nu ben ik bijna vier en dan mag ik naar de basisschool'. Zo niet deze. Deze blijft het liefst zo dicht mogelijk bij papa of mama en liet ik tot de allerlaatste keer op de peuterspeelzaal huilend achter. De eerste oefendag op de basisschool nam hij afscheid met een grote stralende glimlach maar de tweede keer ging mijn vertrek met zoveel gegil gepaard dat de juf (nog net niet zuchtend) concludeerde dat 'er wel een kop op zat'. Klopt juf. Leren ze goed zelfstandig mee denken.

Dus als dat afscheid een beetje redelijk verloopt, ben ik een blij mens. Maar dan begint het tweede spannende gedeelte. Dan ben ik ineens een thuisblijfmoeder met twee kinderen op school. En zeeën van tijd. Dat vind ik best een dingetje. En nou niet roepen dat ik wel mag komen dweilen of op je kinderen mag passen of iets anders wat ik de hele week wel doe. Want wat ik met die nieuw verworven tijd kan maar vooral wil doen, daar ga ik de komende periode eens goed over nadenken. Na dat afscheid dan hè.

maandag 11 mei 2015

Mijn vreugde en jouw pijn

Ik kreeg echt prachtige cadeautjes. Zelfgemaakte freubels werden me met gepaste trots en ongeremd enthousiasme in mijn handen gedrukt waarbij ik kon nog net de ruzie om welk cadeautje ik als eerst open zou maken kon voorkomen.

Ik heb genoten van de hele dag samen zijn met de knapste kinderen van deze aardbol en me trots en dankbaar gevoeld omdat ik hun moeder ben. Ze deden soms hun best om extra lief te doen maar het grootste gedeelte van de tijd waren ze hun eigen gewone zelf. Ik koesterde elke kus, zoals ik dat eigenlijk altijd doe en ´s avonds ging ik met een stukje zeep van de peuterspeelzaal moe maar voldaan in bad.

Het was een heerlijke dag!

Maar ik voelde me ook ongemakkelijk. In de kerk bijvoorbeeld toen alle moeders op mochten staan en er voor hen (voor mij) geklapt en gebeden werd. Dat vond ik best fijn want ik vind dat ik het goed doe maar vind het ook best pittig, dat hele moeder zijn. Maar ik wilde ook door de grond zakken om iedereen die graag had willen mogen staan. En om iedereen die zijn moeder ingewikkeld vindt. Of moederdag omdat hij geen moeder meer heeft. Of wat dan ook. En ik wilde er tegelijk niet aan denken want ik wilde genieten van het moment.

Ik vind het ingewikkeld; zo'n dag. Zo'n dag waarop ik mag vieren wat ik heb. Mag vieren waar ik van geniet. Maar waarop mijn vreugde zo duidelijk jouw verdriet is. Waar het benadrukken van mijn geluk direct jouw gemis uitvergroot.

Dat besef maakt me extra dankbaar maar daarmee is het verhaal niet rond. En ik krijg het ook niet rond. En misschien is dat maar goed ook. Maar als je me kan vertellen wat je helpt, zullen we het daar dan eens over hebben?