Ik zal maar eerlijk zijn, dat duurt het langst. Ik liep rechtstreeks naar de boekentafel. Er gebeurde inhoudelijk vast allerlei interessante dingen maar ik wilde het eerst zien. En ik heb misschien een klein beetje mijn ellebogen gebruikt, maar goed, ik was dan ook erg nieuwsgierig. En ik heb foto´s gemaakt van die grote stapel die er lag. Want het is toch wel een tikkie stoer: met je hoofd op de voorkant van een boek.
Niet alleen met m'n hoofd trouwens maar gewoon helemaal. En niet alleen mijn helemaal maar ook dat van mijn lieftallige wederhelft en mijn coole kids. En we staan er best heel leuk op, al zeg ik het zelf.
Het ging zo: Een bekende zocht een gezin voor een nieuw uit te brengen vertaling van een opvoedboek. Hij benaderde ons en zei dat hij op zoek was naar een hip maar toegankelijk gezin voor op de cover. Ik was gevleid. Door dat hip maar vooral door dat toegankelijk. En, eerlijk is eerlijk, ik dacht ook: relaxt, dan krijgen we een gratis fotoshoot.
En zo togen we op een vrije vrijdagmorgen in mei naar Dordrecht voor wat mooie hippe toegankelijke plaatjes. Dat de arm van mijn zoon in het gips hing was niet erg, dat maakte ons nog toegankelijker (Zo van: hé, die mensen falen ook wel eens en toch mogen ze op een boek. Dat moet ik lezen). De temperatuur die 7 graden lager was dan gepland en prachtige plaatjes in de haven kindermishandeling zou maken, was ook niet erg; we vonden wel een ander plekje.
Maar toen was daar mijn zoon. Mijn zoon van wie ik zielsveel houdt die ergens op de Wijnstraat besloot dat hij er geen zin in had. Dat we hem veel konden vertellen maar dat hij niet op de foto ging. Dat het hem geen ene zier kon schelen dat iedereen op zijn vrije dag heel vroeg in de auto was gestapt om dit te doen. Dat het best belangrijk is dat hij nu even mee zou werken.
Ik heb de foto's niet terug gezien maar dit is ongeveer de lijn van het verhaal: Op alle foto's staat mijn dochter. In verschillende posities als en volleerd fotomodel. Zij zit daar op. Op de achtergrond eerst man en zoon. Als je er geluid bij zou hebben, zou je horen hoe zoon boos wordt toegesproken. Dat hij mee moet werken, moet luisteren, dat iedereen op hem wacht. Even later zie je mij. Tekst erbij: 'Kom maar lieverd, we zijn erbij. Het is niet spannend. We houden je vast'. Op de volgende foto's staan we met z'n vieren. Heb niet de illusie dat dit de goede plaatjes zijn want er kijken slechts drie gezichten in de camera. Van de laatste persoon zie je slechts een achterhoofd en een gebroken arm.
T'is toch gelukt, dat kan je zien. Het zijn prachtige foto's maar ik had wel klotsende oksels, schaamde me kapot tegenover de fotograaf en moest nog uren bijkomen. Ik vind dat dat als bijschrift op de cover moet. Voor al die mensen die denken: gatsie, weer zo'n perfect modelgezin op een opvoedboek. Schijn bedriegt mensen, schijn bedriegt..
Het is wel een tof boek trouwens. En of het nou voor de inhoud of de mooie coverfoto is, bestellen doe je hier: