maandag 28 september 2015

Covermodel

 
 
Ik zal maar eerlijk zijn, dat duurt het langst. Ik liep rechtstreeks naar de boekentafel. Er gebeurde inhoudelijk vast allerlei interessante dingen maar ik wilde het eerst zien. En ik heb misschien een klein beetje mijn ellebogen gebruikt, maar goed, ik was dan ook erg nieuwsgierig. En ik heb foto´s gemaakt van die grote stapel die er lag. Want het is toch wel een tikkie stoer: met je hoofd op de voorkant van een boek.
 
Niet alleen met m'n hoofd trouwens maar gewoon helemaal. En niet alleen mijn helemaal maar ook dat van mijn lieftallige wederhelft en mijn coole kids. En we staan er best heel leuk op, al zeg ik het zelf.
 
Het ging zo: Een bekende zocht een gezin voor een nieuw uit te brengen vertaling van een opvoedboek. Hij benaderde ons en zei dat hij op zoek was naar een hip maar toegankelijk gezin voor op de cover. Ik was gevleid. Door dat hip maar vooral door dat toegankelijk. En, eerlijk is eerlijk, ik dacht ook: relaxt, dan krijgen we een gratis fotoshoot.
 
En zo togen we op een vrije vrijdagmorgen in mei naar Dordrecht voor wat mooie hippe toegankelijke plaatjes. Dat de arm van mijn zoon in het gips hing was niet erg, dat maakte ons nog toegankelijker (Zo van: hé, die mensen falen ook wel eens en toch mogen ze op een boek. Dat moet ik lezen). De temperatuur die 7 graden lager was dan gepland en prachtige plaatjes in de haven kindermishandeling zou maken, was ook niet erg; we vonden wel een ander plekje.
 
Maar toen was daar mijn zoon. Mijn zoon van wie ik zielsveel houdt die ergens op de Wijnstraat besloot dat hij er geen zin in had. Dat we hem veel konden vertellen maar dat hij niet op de foto ging. Dat het hem geen ene zier kon schelen dat iedereen op zijn vrije dag heel vroeg in de auto was gestapt om dit te doen. Dat het best belangrijk is dat hij nu even mee zou werken.
 
Ik heb de foto's niet terug gezien maar dit is ongeveer de lijn van het verhaal: Op alle foto's staat mijn dochter. In verschillende posities als en volleerd fotomodel. Zij zit daar op. Op de achtergrond eerst man en zoon. Als je er geluid bij zou hebben, zou je horen hoe zoon boos wordt toegesproken. Dat hij mee moet werken, moet luisteren, dat iedereen op hem wacht. Even later zie je mij. Tekst erbij: 'Kom maar lieverd, we zijn erbij. Het is niet spannend. We houden je vast'. Op de volgende foto's staan we met z'n vieren. Heb niet de illusie dat dit de goede plaatjes zijn want er kijken slechts drie gezichten in de camera. Van de laatste persoon zie je slechts een achterhoofd en een gebroken arm.
 
T'is toch gelukt, dat kan je zien. Het zijn prachtige foto's maar ik had wel klotsende oksels, schaamde me kapot tegenover de fotograaf en moest nog uren bijkomen. Ik vind dat dat als bijschrift op de cover moet. Voor al die mensen die denken: gatsie, weer zo'n perfect modelgezin op een opvoedboek. Schijn bedriegt mensen, schijn bedriegt..
 
Het is wel een tof boek trouwens. En of het nou voor de inhoud of de mooie coverfoto is, bestellen doe je hier: 



vrijdag 25 september 2015

Scrappie maand: de eerste weekboodschappen

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Versgestort salaris en een lege koelkast; de ultieme ingrediënten om mijn boodschappenkar vol te laden bij de plaatselijke supermarkt. Oh ja, en het feit dat het vrijdagochtend is natuurlijk. Dan doe ik altijd boodschappen.

Ik heb me deze maand een duidelijk financieel doel gesteld: ik wil de hele financiële bijdrage die mijn zusje doet (we wonen in een huis) niet uitgeven deze maand. Dat betekent dat ik in plaats van 445,- nog 'maar' 325,- heb voor de boodschappen. Met een snel sommetje heb ik dus 65,- per week te besteden. Het grootste gedeelte van mijn budget geef ik op vrijdag uit bij de Lidl, in de loop van de week komen daar nog wat uitgaven voor brood en zuivel bij.

Hoewel pannenkoeken en brood met regelmaat genoemd werden als goedkope maaltijd (ik heb er even een Facebookvraagje aan gewijd, zo leuk hoe mensen meedenken en een inkijkje geven in hoe zij dingen doen) heb ik twee dingen met mezelf afgesproken: 1. We gaan niet ongezonder eten. Nog steeds evenveel groente en fruit dus. 2. Ik doe geen concessies in de biologische en Fair Trade producten die ik koop.

Goed, op naar de Lidl dus. Boodschappen voor een compleet weekmenu en voldoende broodbeleg liggen weer in de kast. En daarna nog even naar de Jumbo voor twee vergeten pakken melk. Check hier mijn bonnetjes.

 
 
Totale schade: 44,74. Over voor de rest van de week: 20,26. Niet slecht gedaan dus.
 
Toch heb ik mijn bonnetjes nog even kritisch bekeken. Zie je de rode strepen? Dat zijn de dingen die ik eigenlijk best had kunnen laten liggen. Omdat je sla ook best kan eten zonder augurken en mais. Omdat het al luxe genoeg is dat er worst bij je hutspot zit en spekjes dan echt to much zijn (maar wel lekker) en omdat niemand natuurlijk echt chips nodig heeft (chocola daarentegen... en dat heb ik dan weer wel laten liggen).
 
Zoals verwacht was het dus best een ingewikkeld en bewust rondje boodschappen vanmorgen.Wat bovenstaande bonnetjes natuurlijk niet laten zien is wat ik allemaal wel heb laten liggen (chocola, witte kaas voor door de sla, chocola, die heerlijke Franse worst met walnoten die maar tijdelijk in het assortiment is, chocola) maar ik wil niet te snel roepen dat ik het wel goed gedaan heb.  En ik blijf gewoon lekker rode streepjes zetten. Een van mijn meedenkende Facebookvrienden doet boodschappen voor 60,-  in de maand. Er is nog meer winst te behalen denk ik zo..
 
Oh, en die spekjes.. die gaan toch maar niet door de hutspot. Die vinden hun weg wel naar een stampotje volgende week. 


woensdag 23 september 2015

Scrappie maand



Vroeger (ruim 20 jaar geleden, dat is wel vroeger toch) begon ik mijn woensdagochtend altijd met een bruine boterham. De andere ochtenden ook trouwens maar het grote verschil was dat er op woensdagochtend niks op zat. Als ik geluk had, was het brood vers en dus best weg te krijgen. In de slechte weken was het van gister of eergister en dus. Nah ja..

Ik deed dat niet perse voor mijn lol, die boterham met niks. Maar wel voor het goede doel. Woensdag was onze Josp-dag. Josp bestaat niet meer maar was het jongerenspaarplan van (de nog steeds bestaande en het steunen overwegende waard organisatie) Tear. En door ons ontbijt en lunch te beginnen met een boterham met niks en 's avonds karig te eten, werden we drie keer per dag herinnerd aan de mensen die het een stuk minder hebben dan wij. En daarnaast ging het geld dat we zogenaamd uitspaarden (twee hele kwartjes per kind per dag) in ons Josp-potje waarvan we de inhoud eens per kwartaal naar de bank brachten. Zoals gezegd, ik deed dat echt niet altijd voor mijn lol. Maar ik vind het wel goed dat we het deden; misschien nu nog wel meer dan twintig jaar geleden.

Komende maand doen we hier in huis een Josp-maand. Karig aan voor het goede doel. Niet perse door het eten van boterhammen met niks maar wel door heel zuinig aan boodschappen te doen. Geen luxe maar basis en dan de goedkope vorm. Het goede doel? Mijn eigenste zusje die als het goed is eind november af hoopt te reizen naar een van de plekken waar Stichting Bootvluchteling actief is.

Natuurlijk heb ik overwogen om gewoon geld over te maken wat toch ergens op een spaarrekening staat maar de vraag bleef knagen of het ook echt wat mocht kosten. Of ik het op kon brengen om het daadwerkelijk een poosje te voelen dat ik wilde geven. En dus gaan we het doen. Een scrappie maand zoals wij het noemen. Karig boodschappen doen waarbij elke cent die we uitsparen naar het goede doel gaat.

Nog twee dagen, dan beginnen we. Ik vind het best een beetje spannend. Ik doe de boodschappen en dus maak ik de keuzes. En met mijn zelf opgelegde spaarplan kies ik dus heel vaak in de week voor mijn belang of dat van de ander. Voor wel of geen vlees bij mijn eten en dus wel of niet een paar euro extra kunnen geven. Zulke dingen. Niet perse comfortabel, wel goed. Net als een oude boterham met niks op woensdagochtend.