woensdag 25 september 2013

Dag in, dag uit

Woordeloze woensdag


Kindertheologie

Kleutermeisje: Mama, heeft de Here God
ook een hartje in zijn buik?

Ik: Dat weet ik eigenlijk niet,
misschien wel

Kleutermeisje: Maar daar zit de
Here God dan niet in.
Die zit al in mijn hartje.

zaterdag 21 september 2013

Kleutermeisje

Ze feliciteerde me met vier jaar moederschap. En ze vroeg of ik wel geëvalueerd had. En ja, dat had ik. Niet bewust maar dat gaat altijd een beetje vanzelf in de aanloop van haar verjaardag.

Ik denk terug aan de laatste dagen van mijn zwangerschap. Aan hoe ik mijn logge lijf voortsleepte en hoopte en bad dat mijn baby geen twee weken te laat zou komen. Ik denk aan mijn schoonmoeder die op zondagochtend voorspelde dat het wel niet lang meer zou duren omdat de baby zo gezakt was en aan hoe ze gelijk kreeg toen 's nachts mijn vliezen braken. Ik denk terug aan pijnlijke rugweeën en uren onder de douche maar ook aan hoe bijzonder ik het vond om dat met zijn tweeën mee te maken. Ik denk terug aan een afschuwelijke rit naar het ziekenhuis waarbij ik schreeuwend in de auto mijn persweeën wegpufte en  aan het moment dat ze eindelijk op mijn buik werd gelegd. We huilden en verwonderden ons. Een meisje! Met rood haar! Van ons! Wauw!

De verwondering is gebleven en blijft groeien. Er is weer een jaar voorbij. Mijn peuter is uitgegroeid tot een echte kleuter. Haar haren zijn alleen maar roder geworden en ze heeft zelf een duidelijke mening over wat daar 's ochtends mee moet gebeuren. Zoals ze overal een duidelijke mening over heeft. Ze weet ze wil. En ook wat ze niet wil. Meestal dan. Soms weet ze het niet meer. Dan ligt ze gillend op de gang om uiteindelijk uit te snikken in mijn armen. Tegelijk is ze zo gevoelig. Slaat ze in haar nieuwe kleuterklas regelmatig haar handen voor haar ogen omdat het rumoer haar teveel wordt. Ze lijkt veel op haar tante en soms een beetje op mij. Gelukkig.

Vanmorgen stond ze om 6.15 naast ons bed. Haar feestmuts had ze al op. Vandaag werd ze vier en dat vierden we. Met versierde cupcakes, al haar vriendjes en vriendinnetjes en pannenkoeken met ijs toe. Precies zoals zij het wilde.

Lang leve het leven van mijn lieve lieve vierjarige prachtige, eigenwijze, grappige, gevoelige, slimme kleutermeisje!

Hieperdepiep... Hoera!!

maandag 16 september 2013

29

Vandaag ben ik jarig. Op de een of andere manier raak ik in de stress van überhaupt nadenken over hoe ik dat moet vieren dus ben ik daar mee gestopt. In elk geval in de vorm van een groot feest. Want ik heb zeker wat te vieren. En dat doe ik dan ook

Ik vier het afgelopen jaar en denk terug aan wat geweest is.
Ik vier de overwinning op moeilijke situaties en ik vier nog een keer de leuke momenten.
Ik vier goedgelukte appel-kaneel cupcakes.
Ik vier fijne vriendschappen en leuke contacten en vier elk lief berichtje, kaartje, telefoontje en bezoekje dat ik krijg.
Ik vier kindertekeningen die ik niet zelf uit mag pakken en ik vier mijn gezin.
Ik vier een leven onder de genade van de allerhoogste Heer.
Ik vier liefde en ik vier het jaar dat voor mij ligt.

Op naar de 30!

zondag 15 september 2013

Met de stofdoek en de dweil

Ik heb deze week het huis gestofzuigd. Echt waar. Helemaal. En ik zal maar eerlijk zijn: dat was jaren geleden.

Niet dat ons huis jaren niet gestofzuigd is maar toen de manlief en ik zes jaar geleden trouwden, werd al snel iets duidelijk: het huishouden is niet aan ons besteed. We vinden het niet leuk en we geven er ook niet heel veel om. We maakten dus al vlot een taakverdeling en een schemaatje. Dat schemaatje heeft nooit gewerkt, de taakverdeling is tot twee weken geleden in stand gebleven. Concreet betekent dat dat ik jaren amper een stofzuiger heb aangeraakt en niet zo heel goed meer weet hoe je een badkamer moet schoonmaken.

Maar nu, het nieuwe leven! Inclusief nieuwe taakverdeling. Hij werkt en ik ben thuis. Wat betekent dat ook het huishouden nu op mij neerkomt. Ik zal er niet om liegen: ik zie er als een berg tegenop! Ik vind huishoudelijke taken gewoon heel heel heel stom. Ik hou niet van stoffen, ik hou niet van dweilen. Maar het moet, ik weet het. En ik zal er niet meer over zeuren want dat heeft ook geen zin. Maar ik ga wel jullie hulp inroepen, dat mag toch? En nee, niet om voor me te komen poetsen. Al mag dat natuurlijk ook.

Ik ben gewoon benieuwd: wat werkt voor jullie? Wel een schema, of geen schema? Alles op een dag of verspreid over de week? Kom maar op met die tips! Inclusief die over de beste stofdoek, dweil en allesreiniger. Ik zie er naar uit. En misschien (heel misschien) ga ik het ooit nog leuk vinden.

donderdag 12 september 2013

Afspraken

Soms, als dingen. niet gaan zoals ze zouden moeten gaan, is de tijd daar om nieuwe/opnieuw/hernieuwde afspraken te maken. Dit is zo'n moment. Dus open uw ogen en spits uw oren want hier komen ze:

- Pepernoten, chocoladeletters, taaitaapoppen en zelfs gevuld speculaas worden pas verkocht als sinterklaas ook daadwerkelijk zijn intrede heeft gedaan.
- Kerstversiering hang je pas op vanaf de eerste advent. En eigenlijk pas als sinterklaas vertrokken is. Datzelfde geldt voor het kopen van kerstkransjes, kerstsokken, kerstbrood, kerstalles
- Oliebollen eten we tussen kerst en oud en nieuw. En na 1 januari de restjes als blijkt dat onze ogen weer eens groter waren dan onze maag.

En dan, dan houden we even rust, vieren we even niks. Tot de start van de 40-dagentijd, dan gaan we ons voorbereiden op pasen.

Dank u voor de aandacht en de medewerking. Want zoals het nu gaat, daar raak ik van in de war. En ik word er dik van.

dinsdag 10 september 2013

Vakantieherinnering

In de warme Roemeense avondzon dalen we de berg af. De smalle treden van de stenen trap brengen ons bij de buurtsupermarkt. We kloppen op de meloenen en vinden een rijpe zonder schimmel. Nog een zak zonnebloempitten en we kunnen afrekenen. In een mix van talen communiceren we met de winkelmedewerker en impulsief besluiten we nog een ijsje te nemen. De kinderen liggen al op bed en hé, het is toch vakantie!

Het is druk op straat. Een vrouw leunt met een stok in haar hand tegen de muur en drie oudere mannen zitten op een door pitten omringd houten bankje. Het is rood geschilderd, wat ik leuk vind staan.

We besluiten ons ijsje hier op te eten, veel leuker dan binnen. Net als we ons op de onderste tree van de stenen willen laten zakken, staan de oude mannen op. Ze lijken niet van plan terug te keren en dus nemen we hun plekje in.

Ik geniet net van drie lagen chocola als ik de bellen hoor. De oude mannen komen in beweging en de vrouw met de stok loopt richting de weg. En daar komen ze: de koeien van het dorp. Op hun dooie gemak sukkelen ze de berg af. Koe 7 slaat rechtsaf. Een van de oude mannen hobbelt er achteraan; zijn koe is thuis. Een volgende koe neemt de afslag naar links. We lachen en verbazen ons over het feit dat de koeien de weg naar huis zo goed kennen. Tot we de linkse koe resoluut de weg weer opgejaagd zien worden, verkeerde afslag blijkbaar.

De vrouw met de stok moet lang wachten maar uiteindelijk vindt ook zij haar drie koeien in de achterhoede. Binnen een kwartier is het hele spektakel voorbij en ons ijsje op. De koeien hebben hun stal gevonden en wij sjokken ons trapje weer op. Dit is vakantie!

woensdag 4 september 2013

maandag 2 september 2013

Maandagmorgenhuwelijk

Vanmorgen was ik getuige van en op een gratis maandagochtendhuwelijk. De grote dag is zaterdag maar vandaag was vast de zakelijke afhandeling. Tenminste, ik dacht dat dat het was.

De hele happening duurde vijf minuten. We zaten in een kamertje met nogal afzichtelijke vloerbedekking en lelijke lamellen. De ambtenaar van de burgerlijke stand had nog een bloemetje van de balie meegeplukt. Ook lelijk maar het was nog iets. We maakten een grap en een halve grol en toen begon het echt.

En wauw, het maakt dus allemaal niet uit! Het maakt niet uit of er veel of  weinig publiek is. Het maakt niet uit of de ruimte monumentaal of aftands is. Het maakt niet of de bloemen nep zijn of van een dure bloemist. Het maakt niet uit of de ceremonie drie kwartier duurt of vijf minuten.

Waar het om gaat is dit: 'Verklaart u aan te nemen tot u wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden?

En dan mijn lieve vriendinnetje en haar fantastische aanstaande die elkaar stralend aankijken, volmondig ja zeggen en de bevestiging van de ambtenaar bijna niet af kunnen wachten tot ze elkaar feliciteren. Die weten: ik hoor bij jou en jij bij mij en ik laat je nooit meer gaan. Bij jou ben ik thuis, bij jou blijf ik.

Ik hou het dan niet droog hoor, ook niet in zo'n lelijk kamertje. Dat wordt wat zaterdag..


















Mijn getuigepen was overigens wel mooi ;-)