dinsdag 30 september 2014

Reading Challenge #19: De lessen van Hadassah

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: Een triologie van Francine Rivers.

Klik hier en lees er alles over!

 
 
 

 
 


vrijdag 26 september 2014

Feestweek

Het is voorbij, de feestweek in huize Pes. Ik moet zo nog even de slingers weghalen en wat balonnen lekprikken (onaardig van mij, ik weet het, maar ik hou niet van balonnen, ze liggen in de weg, er wordt ruzie om gemaakt en ik ben bang dat ze knappen. Dus als er niemand kijkt, prik ik er zoveel mogelijk lek) en dan is er niks meer te zien van al het feestgedruis dat rondwaarde hier in huis.

We begonnen rustig, ik werd dertig. Dat is heel wat als ik mijn omgeving moet geloven en dus besloot ik het voor de verandering eens precies te vieren zoals ik dat graag wilde: niet. Nee, dat is niet waar; een beetje. 's Ochtends kreeg ik vals gezang, lief geknuffel en mooie cadeaus op bed, er was de hele dag een lief vriendinnetje, we gourmetten met wat mensen en 's avonds keken we een serie op de bank. Met chocola. Klein en fijn, precies waar ik van hou.

Daarna werd kleutermeisje vijf. Die houdt niet van klein en fijn. Die wil groot en fijn. En dat mag, ze hoeft mij niet te zijn. Maar wat kwam ik mezelf tegen zeg, de afgelopen week. Want als ik iets doe, moet het dus wel goed. En wil ik het zelf maken en niet kopen. En moet het af zijn. En.. en..

En dus bakte ik cakejes die ik ook nog versierde. Ook voor mensen met een allergie. En knipte ik 27 koekiemonsters, bakte ik 27 koekjes en knutselde ik 12 bakjes voor de traktaties. Zat ik om 21.30 nog druk aan de onmogelijke puzzel die 'prinsessenkasteel' heet. En creeerde ik op de ochtend van het kinderfeestje nog voor alle kinderen een kroon omdat dat zo leuk in het thema pastte. Niet dat je minder, beter of slechter bent als je dat allemaal niet doet maar iets in mij wil dat graag (de andere helft snapt dat ook niet, het kost ook nogal wat vanmezelf namelijk) en dus doe ik het.




















En nu is het voorbij. Ze heeft genoten, dat meisje van vijf van mij. Van haar 'grotemensenfeestje'(met ook heel veel kinderen), van het trakteren op school en van haar prinsen- en prinsessenfeestje met haar klasgenootjes. En ik heb genoten van haar. Dat doe ik al vijf jaar maar de afgelopen week genoot ik van hoe ze viert. Hoe ze geniet van alles wat mooi en lekker is maar ook van iedereen die ze lief vindt. Hoe ze dat intens doet, net zoals ze alles intens doet.
















Het was een feest, het was het waard! En nu haal ik de slingers weg, zodat het feestje de volgende keer weer opnieuw kan beginnen.

dinsdag 23 september 2014

Reading Challenge #18: De jurk!

Tijdens mijn zomerreces, schreef ik wel gewoon door voor Puur vandaag. Met wat vertraging plaats ik hier de komende weken de linkjes naar wat ik daar schreef.

Klik hier voor het boek dat ik las in Roemenië: 'De bruidsjurk'van Rachel Hauck.



 
 

dinsdag 16 september 2014

Reading Challenge #17: Zomer van hoop

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'Zomer van hoop' van Karen Kingsbury.

Klik hier en lees er alles over!


















vrijdag 12 september 2014

Vakantieherinnering #1: De week alleen

Mijn zomervakantie begon met een week alleen. Nou ja, soort van dan. Want de week alleen was ik helemaal niet alleen. Maar ik was wel ver van huis. Helemaal in Roemenië. Alleen. Zonder man en zonder kinderen (mijn man was overigens ook zonder kinderen want die had hij een weekje weggebracht, de slimmerd).

Maar ik was dus alleen in Roemenie niet alleen aan het zijn. Ik was bij mijn zwager en schoonzusje, met lieve medeleiding en vooral met een groep ontzetten toffe tieners. Want dat zijn ze, tieners: tof. Heel tof! En leuk en lief en geweldig! Vol dwarsigheid en openheid en struggles maar ook de kracht om daar mee om te gaan, het aan te gaan en er doorheen te komen!

Er heeft niemand mijn verhaal over mijn week in Roemenie echt gehoord. En dat kan ook niet. Het was er een uit de categorie: ‘Je moet er bij geweest zijn.’ Je moet bij de gesprekken gezeten hebben om te horen waarom het soms moeilijk is om in God te geloven en het kippenvel gevoeld  hebben als tieners stappen zetten naar diezelfde God. Je moet je armen gevoeld hebben bij het verven van het zoveelste hekwerk en het voldane gevoel hebben ervaren toen het eindelijk afwas. De tranen hebben voelen stromen toen harten elkaar ontmoeten. Je moet meegezongen hebben in het Nederlands of het Roemeens, maar dan wel het zelfde lied. Je moet vijf uur te lang op een vliegveld gehangen hebben om echt te weten wat vertraging is en hoe leuk dat kan zijn met onze tieners. Je moet mijn kussen gevoeld hebben en de armen van mijn man om te weten hoe blij ik was dat ik weer thuis was.

Ik ben blij dat ik daar was; alleen. Dat de mogelijkheden er waren om te gaan en dat mijn schatje me liet gaan. Dat ik mocht ervaren, voelen, beleven en genieten. Dat ik gezegend mocht worden door de Allerhoogste Heer en iedereen met wie ik op reis was.

Een goeie start van mijn vakantie, dat was het!

dinsdag 9 september 2014

Reading Challenge #16: Lenteregen

Tijdens mijn zomerreces, schreef ik wel gewoon door voor Puur vandaag. Met wat vertraging plaats ik hier de komende weken de linkjes naar wat ik daar schreef.

Klik hier voor de start van mijn zomer en wat ik schreef over ´Lenteregen´ van Marianne Grandia.

vrijdag 5 september 2014

Offday

Of ik er wel eens van baal dat ik mijn baan heb opgezegd? Of ik het wel eens minder leuk vind dat ik alle dagen thuis ben? Of ik het wel eens mis om buiten de deur te werken? Ja, absoluut! Vandaag bijvoorbeeld. Vandaag wilde ik heel heel graag de deur achter me dicht trekken om ergens anders te gaan werken. Vandaag had ik liever zeven ingewikkelde pubers gehad dan een dag hier thuis. Mannemanneman... ik ben blij dat het zeven uur geweest is.

Vandaag was mijn peuterjongetje ziek. Of niet zo fit in elk geval. Ik vind dat bij kinderen altijd een beetje ingewikkeld; die kunnen het ene moment lamlendig op de bank hangen om vijf minuten later weer schreeuwend met een zwaard in het rond te slaan (of iets minder geweldadigs). Maar goed, peuterjongetje was dus niet zo fit en ik denk dat hij daar zelf ook niet zo goed raad mij wist. Het 'hang op de bank gedeelte' ging nog wel. Maar de speelmomenten van vandaag waren ingewikkeld. Erg ingewikkeld. We hebben het allemaal gehad; hij heeft gillend op de grond gelegen, mijn haren uit mijn hoofd getrokken en me in mijn gezicht gespuugd. Hij is op zijn sokken de deur uit gestormd om boven aan de brandtrap te gaan zitten mokken (en zijn sokken naar beneden te gooien) en hij heeft grote hoeveelheden speelgoed door de kamer gesmeten. En ik had ook nog een baby om op te passen, mijn eigen kleutermeisje en een vriendje dat kwam spelen waarvoor ik het gezellig wilde maken.

Ik ben op, kapot, totaal versleten. Vandaag wilde ik een baan buiten de deur. En dan om vijf uur de daar de deur achter me dichttrekken en juichen omdat het weekend begonnen is.

Je hoort me niet klagen hoor maar als je me nou vraagt of er ook mindere kanten zijn aan niet werken.. Jup!

dinsdag 2 september 2014

Reading Challenge #15: Zij zijn hier

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over het laatste boek dat ik las: 'De laatste vluchtelinge' van Tracy Chevalier.

Klik hier en lees er alles over!


Twee september

Twee september

Het is dinsdag twee september. Een jaar geleden was twee september op een maandag. Ik weet het nog precies. Ik bracht mijn dochter voor de allereerste keer naar de basisschool en reed toen snel naar Zeist om een hele belangrijke handtekening te zetten (Gefeliciteerd lievies!). Twee september 2013. De dag dat mijn leven als thuisblijfmoeder begon.

Na een maand en na een half jaar heb ik geëvalueerd. Na een jaar is dan wel weer een goed moment he? En dan houd ik er mee op. Nu is het inmiddels wel gewoon.

Alhoewel, gewoon… Ik ben nog steeds heel heel blij dat ik deze keuze heb kunnen maken. Dat ik en wij niet hoeven stressen over wie en wat en wanneer en hoe en waarom met de kinderen. Dat ik niet meer ’s avonds laat thuis kom uit mijn werk en de volgende dag überbrak ben. Dat ik niet meer de helft van de weekenden mis. Dat er ruimte is om tijd met elkaar als gezin door te brengen. Dat er tijd is om met anderen door te brengen. Dat mijn man zich kan focussen op zijn werk en studie en zich verder om niet zoveel dingen druk hoeft te maken.

En daar gaat het om. Om al die dingen die het ons gebracht heeft. Want dat is waar we op hoopten. Rust en stabiliteit. En die is er nu. Al is die rust betrekkelijk. Want zonder vooropgezet plan werd ik ineens een drukbezette gastouder. Zo drukbezet dat een schoonmaakster ons huishouden doet. Je hoort mij niet klagen. En verder blijk ik er een ster in mijn vrije tijd vol te plannen met alles wat ik leuk en belangrijk vind. Dat hoort blijkbaar bij mij. En ook daarover hoor je me niet klagen want ik heb tenminste weer tijd en ruimte in mijn hoofd om vol te plannen.

Tot zover. Thuisblijfmoeder naar volle tevredenschap. Jaarcontract omgezet in een vaste aanstelling. Waar vind je dat nog he?

Oh ja, en we gingen ook nog op vakantie. Daarover later meer. Want er was genoeg te beleven. Ik ben er in elk geval weer. Best fijn.