woensdag 21 oktober 2015

Het Grote Missen

Ze zijn bijna voorbij, mijn twee weken alleen. Nog 42 uur en dan sluit ik degene die ik het allerliefst vind weer in mijn armen. Ik kan niet wachten!

Ik heb het goed gedaan de afgelopen twee weken. Vind ik. Ik heb het klaargespeeld om met die koters het gewone leven door te leven, ruimte te geven voor papa die ze missen en daarnaast ook nog een heleboel andere dingen te doen. Ik ben wel trots eigenlijk.

Naast het praktische gedeelte was er ook het Grote Missen. Daar was vaak niet heel veel ruimte voor en dat was misschien maar goed ook. Maar als er even ruimte was en even rust, dan kwam het soms ineens in al zijn volheid. En ook dat was goed.

Toen ik op zondagochtend om twintig over tien de kinderen naar hun eigen groep in de kerk had gebracht bijvoorbeeld. Ik zakte weer op mijn stoel en ineens was er niks. Ik zat in een zaal vol mensen en voelde me verloren. Niet meer heel. Ik vroeg me ineens af waar ik ophield en hij begon. En het wonder van getrouwd zijn en levens die zo met elkaar vervlochten zijn overviel en beangstigde me. Wie ben ik, als hij er niet is? En waarom voelt dat zo leeg en kaal? Ik huilde grote krokodillentranen die liefdevol opgevangen werden door schouders om op te huilen. En het was goed.

In de week die volgde realiseerde ik me ten volle dat ik ben. Vervlochten en verbonden maar wel ik. Er deden zich kansen en mogelijkheden voor die maakte dat ik het eigenlijk te druk had voor in deze week alleen. Maar die me ook heel erg deden beseffen dat er nog heel veel ik over is. Heel veel ik die dingen doet, ook alleen. En dat was goed.

Alle drukte vulde me echter ook met verhalen, gevoelens en indrukken. Dingen die ik wilde delen maar niet kon delen met degene met wie ik dat het liefste doe. Soms voelde ik me net een ketel die op ontploffen stond. Stoom die ik moest afblazen vond niet de ruimte die het nodig had. En dus vloeide het soms als tranen naar buiten. Na de drukte, in de stilte. En dat was goed.

Mijn lief werd ziek. Daar ver ver weg. En ik werd gek. Gek van bezorgdheid. Van niet weten. Van niet kunnen communiceren. Het bleek mee te vallen. Pillen en slapen en dan komt hij waarschijnlijk weer gezond thuis. Maar wat is het leven kwetsbaar.

En wat is je leven delen kwetsbaar. En mooi. En wat is het goed om dat af en toe weer te beseffen. Nog twee nachten. Ik kan niet wachten!

dinsdag 13 oktober 2015

Alleen

Ik zat er helemaal klaar voor vanavond: Villa Single Mama. Nee, dat is niet waar. Ik riep vanuit de keuken naar mijn zusje of ze de tv op pauze kon zetten omdat ik nog 20 pannenkoeken moest bakken voor het pannenkoekenfeest op school morgen. En toen ze dat wilde doen bleek er voetbal te zijn. Ik hou niet van voetbal. En al helemaal niet als het komt in plaats van het programma waar ik de hele week naar uit heb gekeken. Maar goed, dat terzijde allemaal.

Villa single mama dus. Dat kijk ik. Graag zelfs. Ik vind het boeiend om te zien hoe deze moeders elk op hun eigen wijze in staat zijn om alleen hun kinderen op te voeden. En hoe ze daarin van elkaar verschillen maar elkaar ook verrassend vaak vinden. Er is een hoop over te zeggen. Een hele hele hoop. Want ik verbaas en verwonder me heel vaak. Maar ik doe het niet. Want ten eerste is het niet fair om hier maar iets te roepen over mensen die ik niet ken en ten tweede: meeeeeen, zij moeten het helemaal alleen doen!

Mijn man is voor twee weken in het buitenland. Zaterdag vertrokken. En meeeeeen, ik moet het helemaal alleen doen! Ik vind dat zwaar. Ik vind dat pittig .Ik vind dat gedoe Ik vind dat saai. Ik vind daar geen zak aan.



Ik vind het zwaar om in de ochtend twee slaperige kinderen op tijd klaar te krijgen om naar school te gaan (want in principe kan je strijd maken om opstaan èn om aankleden èn om eten èn om drinken èn om schoenen èn om je plaats in de bakfiets. Op een dag).
Ik vind het pittig om aan het eind van de dag het hele ritueel in omgekeerde volgorde ook weer alleen uit te moeten voeren. Gezeik over eten, gezeik over pyjama's, gezeik over in het bed gaan liggen waar je vanmorgen niet uitwilde (goed, in principe doe ik dat ook maar ik hou het voor mezelf en doe het toch).
Ik vind het gedoe om een onverwachte belangrijke afspraak te hebben en dan stel op sprong nog oppas te moeten regelen waarvan het nog heel spannend is of dat lukt. En om pannenkoeken te moeten bakken voor het pannenkoekenfeest op school terwijl ik hier in huis al jaren geen pannenkoeken meer bak.
En ik vind het saai dat alles niet te kunnen delen met de vader van mijn kinderen. Van wie ik in mijn geval ook nog eens heel veel hou.

En dat zijn dan twee weken. Twee weken waarin iedereen begrijpt dat ik het zwaar en gedoe vind en me eten, een logeerplek voor de kinderen en een schouder om op te huilen aanbiedt. Ik kan me zo voorstellen dat dat allemaal een beetje afzwakt als je niet twee weken maar altijd alleen bent.

Daarom, lieve stoere dappere single mama's: dikke buiging voor jullie! Want wat ik nu ervaar is slechts een heel slap aftreksel van hoe het soms moet zijn. Respect! Ik zal niet meer zeuren.

woensdag 7 oktober 2015

Scrappiemaand: Wat eten we vandaag?

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Zooooo... het is alweer bijna vrijdag. Hier dus nog even de bonnetjes van de afgelopen 1,5 week.

 
Deze horen nog bij week 1. Totaalbedrag van die week: 44,74 + 8,92 + 11,02 = 64,68. Net binnen de geplande 65,- dus. Joehoe!



En dit is de schade van week 2: 36,16 + 5,60 + 9,83 +8,53 = 60,12. Weer gehaald dus zou je zeggen. Ware het niet dat er een bonnetje van 8,83 mist van boodschappen voor de pannenkoekenparty. Maar dat was dan weer voor het goede doel dus die overschrijding van het budget met 3,95 vind ik niet zo erg. We halen de schade wel weer in vind ik zo.

Maar goed, deze post heet 'Wat eten we vandaag?' Dat heeft alles te maken met het feit dat ik meerdere keren de vraag kreeg wat we nou precies aten in deze zuinige maand. En ook een beetje omdat posts met weekmenu's heel populair zijn in blogland natuurlijk. Bij deze: (Ik had trouwens heel blogbekwaam elke dag een foto van mijn bord eten willen maken. Niet gelukt natuurlijk. Jullie moeten het doen met een lijstje.)

Vrijdag - Spinaziemacaroni
Zaterdag - Burendag! We deden een American Party met de buurt en namen een stapel pannekoeken mee. Zonder spek en kaas :-). We aten overigens ook een heleboel lekkere andere dingen die gemaakt waren door buren die iets minder zuinig deden.
Zondag - Pastasalade
Maandag - Pasta broccoli
Dinsdag - Pizza (De allerallergoedkoopste) en voor de viezemientjes een komkommertje
Woensdag - Hutspot (Toch maar zonder spekjes)
Donderdag - Vispasta met sla
Vrijdag - Mijn zusje en ik waren niet thuis. Man en kids aten pasta rode saus. Met wederom een komkommertje.
Zaterdag - Een zoete pannenkoek met een bitter randje, betaald uit een ander potje dan het gewone huishoudgeld
Zondag - Op een verjaardag waar je ook mocht blijven eten. Graag natuurlijk :-). Zusjelief redde zich met een magnetronmaaltijd uit de voorraad
Maandag - Pompoensoep met brood
Dinsdag - Pastasalade
Woensdag - Andijviestampot (Met de spekjes die vorige week niet door de hutspot gingen)
Donderdag - Rijst met bruine bonen en groentesaus. Leuk om te vermelden: dit aten wij altijd op Josp-dag. Maar wat bedoeld was als karige maaltijd, groeide uit tot lievelingskostje. En ook mijn kinderen smullen ervan!

Een behoorlijk groot gedeelte van de ingrediënten ga je niet terugvinden op mijn bonnetjes. Die haalde ik uit de voorraad. Een beetje flauw natuurlijk want daardoor geeft dit overzicht niet een heel realistisch beeld van wat je kan eten van 65,- in de week. Gelukkig was dat ook niet het doel. En dat mijn voorraad een beetje uitgeput raakt, neem ik ook maar voor lief.

Oh, kijk, ik had toch een paar foto's van eten gemaakt! Die willen jullie zien he? Om het helemaal compleet te maken.

 

donderdag 1 oktober 2015

Scrappiemaand: Het zijn de kleine dingen die het hem doen

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Ik vind het wel leuk deze scrappiemaand. Er is werkelijk elke dag wel een moment dat ik me op de een of andere manier bewust ben van wat ik wel of niet koop, er een gesprek over ontstaat of ik mezelf moet uitdagen om creatief te zijn. En soms zijn er leuke verassingen!

 
Gisteren en vandaag kreeg ik leuke visite. Ik mag geen luxeproducten kopen van mezelf maar vind het wel fijn om mensen wat lekkers voor te schotelen. Nou wilde het leuke geval dat ik nog een tas appels van iemands eigen boom had staan. Plus wat bloem en suiker uit de voorraad en tadaaaa: appeltaart! Wat nou scrappie?


Mijn leuke visite van vandaag nam chocola mee. Voor in mijn zuinige maand. Zo lief! Ik hou echt heel veel van chocola. En hoewel ik nu natuurlijk niet voel om zonder te moeten doen geniet ik wel driedubbel van dit cadeautje. Nu nog mijn best doen om de voorraad over de komende drie weken te spreiden.


Hier moest ik zelf heel hard om grinniken. Het fruit ging harder dan verwacht en daarom wilde ik toen ik toch bij de Appie was voor brood nog een zak appels meenemen. Maar ik moest er daar veel meer voor betalen dan ik een paar dagen eerder bij de Lidl gedaan had. En dat ging ik dus mooi niet doen. Thuis heb ik precies uitgeteld hoeveel fruit wie wanneer nog kon eten. Zie je de verschillende rijtjes? Mijn huisgenoten kregen strikte instructies :-).

Morgen is het weer boodschappendag. En dan zal ik jullie ook vertellen wat we eten in deze zuinige weken.