vrijdag 12 september 2014

Vakantieherinnering #1: De week alleen

Mijn zomervakantie begon met een week alleen. Nou ja, soort van dan. Want de week alleen was ik helemaal niet alleen. Maar ik was wel ver van huis. Helemaal in Roemeniƫ. Alleen. Zonder man en zonder kinderen (mijn man was overigens ook zonder kinderen want die had hij een weekje weggebracht, de slimmerd).

Maar ik was dus alleen in Roemenie niet alleen aan het zijn. Ik was bij mijn zwager en schoonzusje, met lieve medeleiding en vooral met een groep ontzetten toffe tieners. Want dat zijn ze, tieners: tof. Heel tof! En leuk en lief en geweldig! Vol dwarsigheid en openheid en struggles maar ook de kracht om daar mee om te gaan, het aan te gaan en er doorheen te komen!

Er heeft niemand mijn verhaal over mijn week in Roemenie echt gehoord. En dat kan ook niet. Het was er een uit de categorie: ‘Je moet er bij geweest zijn.’ Je moet bij de gesprekken gezeten hebben om te horen waarom het soms moeilijk is om in God te geloven en het kippenvel gevoeld  hebben als tieners stappen zetten naar diezelfde God. Je moet je armen gevoeld hebben bij het verven van het zoveelste hekwerk en het voldane gevoel hebben ervaren toen het eindelijk afwas. De tranen hebben voelen stromen toen harten elkaar ontmoeten. Je moet meegezongen hebben in het Nederlands of het Roemeens, maar dan wel het zelfde lied. Je moet vijf uur te lang op een vliegveld gehangen hebben om echt te weten wat vertraging is en hoe leuk dat kan zijn met onze tieners. Je moet mijn kussen gevoeld hebben en de armen van mijn man om te weten hoe blij ik was dat ik weer thuis was.

Ik ben blij dat ik daar was; alleen. Dat de mogelijkheden er waren om te gaan en dat mijn schatje me liet gaan. Dat ik mocht ervaren, voelen, beleven en genieten. Dat ik gezegend mocht worden door de Allerhoogste Heer en iedereen met wie ik op reis was.

Een goeie start van mijn vakantie, dat was het!

1 opmerking: