woensdag 21 oktober 2015

Het Grote Missen

Ze zijn bijna voorbij, mijn twee weken alleen. Nog 42 uur en dan sluit ik degene die ik het allerliefst vind weer in mijn armen. Ik kan niet wachten!

Ik heb het goed gedaan de afgelopen twee weken. Vind ik. Ik heb het klaargespeeld om met die koters het gewone leven door te leven, ruimte te geven voor papa die ze missen en daarnaast ook nog een heleboel andere dingen te doen. Ik ben wel trots eigenlijk.

Naast het praktische gedeelte was er ook het Grote Missen. Daar was vaak niet heel veel ruimte voor en dat was misschien maar goed ook. Maar als er even ruimte was en even rust, dan kwam het soms ineens in al zijn volheid. En ook dat was goed.

Toen ik op zondagochtend om twintig over tien de kinderen naar hun eigen groep in de kerk had gebracht bijvoorbeeld. Ik zakte weer op mijn stoel en ineens was er niks. Ik zat in een zaal vol mensen en voelde me verloren. Niet meer heel. Ik vroeg me ineens af waar ik ophield en hij begon. En het wonder van getrouwd zijn en levens die zo met elkaar vervlochten zijn overviel en beangstigde me. Wie ben ik, als hij er niet is? En waarom voelt dat zo leeg en kaal? Ik huilde grote krokodillentranen die liefdevol opgevangen werden door schouders om op te huilen. En het was goed.

In de week die volgde realiseerde ik me ten volle dat ik ben. Vervlochten en verbonden maar wel ik. Er deden zich kansen en mogelijkheden voor die maakte dat ik het eigenlijk te druk had voor in deze week alleen. Maar die me ook heel erg deden beseffen dat er nog heel veel ik over is. Heel veel ik die dingen doet, ook alleen. En dat was goed.

Alle drukte vulde me echter ook met verhalen, gevoelens en indrukken. Dingen die ik wilde delen maar niet kon delen met degene met wie ik dat het liefste doe. Soms voelde ik me net een ketel die op ontploffen stond. Stoom die ik moest afblazen vond niet de ruimte die het nodig had. En dus vloeide het soms als tranen naar buiten. Na de drukte, in de stilte. En dat was goed.

Mijn lief werd ziek. Daar ver ver weg. En ik werd gek. Gek van bezorgdheid. Van niet weten. Van niet kunnen communiceren. Het bleek mee te vallen. Pillen en slapen en dan komt hij waarschijnlijk weer gezond thuis. Maar wat is het leven kwetsbaar.

En wat is je leven delen kwetsbaar. En mooi. En wat is het goed om dat af en toe weer te beseffen. Nog twee nachten. Ik kan niet wachten!

2 opmerkingen:

  1. Twee weken is best lang! Knap van je hoor! En hoe leuk is het dan om elkaar weer te zien, maak er een feestje van!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat mooi dat je dat schrijft over het vervlochten en verbonden met elkaar. Wat kun je elkaar missen als je een tijdje van elkaar weg bent. Mijn man is met een groepje vrijwilligers van onze gemeente naar Ecuador om een verdieping te bouwen op een Bijbel school. Ik ben alleen thuis en realiseer me ook dat gevoel van: er is een stukje van mij weg. De dagelijkse dingen niet kunnen delen. En er ook bij stil staan dat het gelukkig maar tijdelijk is, dat we het er samen voor over hadden. Terwijl je weet dat er zoveel mensen zijn die definitief afscheid van elkaar moeten nemen. Fijn dat je elkaar gauw weer ziet, ik moet nog ruim een week wachten maar kijk er nu al weer naar uit. Lisa

    BeantwoordenVerwijderen