dinsdag 13 oktober 2015

Alleen

Ik zat er helemaal klaar voor vanavond: Villa Single Mama. Nee, dat is niet waar. Ik riep vanuit de keuken naar mijn zusje of ze de tv op pauze kon zetten omdat ik nog 20 pannenkoeken moest bakken voor het pannenkoekenfeest op school morgen. En toen ze dat wilde doen bleek er voetbal te zijn. Ik hou niet van voetbal. En al helemaal niet als het komt in plaats van het programma waar ik de hele week naar uit heb gekeken. Maar goed, dat terzijde allemaal.

Villa single mama dus. Dat kijk ik. Graag zelfs. Ik vind het boeiend om te zien hoe deze moeders elk op hun eigen wijze in staat zijn om alleen hun kinderen op te voeden. En hoe ze daarin van elkaar verschillen maar elkaar ook verrassend vaak vinden. Er is een hoop over te zeggen. Een hele hele hoop. Want ik verbaas en verwonder me heel vaak. Maar ik doe het niet. Want ten eerste is het niet fair om hier maar iets te roepen over mensen die ik niet ken en ten tweede: meeeeeen, zij moeten het helemaal alleen doen!

Mijn man is voor twee weken in het buitenland. Zaterdag vertrokken. En meeeeeen, ik moet het helemaal alleen doen! Ik vind dat zwaar. Ik vind dat pittig .Ik vind dat gedoe Ik vind dat saai. Ik vind daar geen zak aan.



Ik vind het zwaar om in de ochtend twee slaperige kinderen op tijd klaar te krijgen om naar school te gaan (want in principe kan je strijd maken om opstaan èn om aankleden èn om eten èn om drinken èn om schoenen èn om je plaats in de bakfiets. Op een dag).
Ik vind het pittig om aan het eind van de dag het hele ritueel in omgekeerde volgorde ook weer alleen uit te moeten voeren. Gezeik over eten, gezeik over pyjama's, gezeik over in het bed gaan liggen waar je vanmorgen niet uitwilde (goed, in principe doe ik dat ook maar ik hou het voor mezelf en doe het toch).
Ik vind het gedoe om een onverwachte belangrijke afspraak te hebben en dan stel op sprong nog oppas te moeten regelen waarvan het nog heel spannend is of dat lukt. En om pannenkoeken te moeten bakken voor het pannenkoekenfeest op school terwijl ik hier in huis al jaren geen pannenkoeken meer bak.
En ik vind het saai dat alles niet te kunnen delen met de vader van mijn kinderen. Van wie ik in mijn geval ook nog eens heel veel hou.

En dat zijn dan twee weken. Twee weken waarin iedereen begrijpt dat ik het zwaar en gedoe vind en me eten, een logeerplek voor de kinderen en een schouder om op te huilen aanbiedt. Ik kan me zo voorstellen dat dat allemaal een beetje afzwakt als je niet twee weken maar altijd alleen bent.

Daarom, lieve stoere dappere single mama's: dikke buiging voor jullie! Want wat ik nu ervaar is slechts een heel slap aftreksel van hoe het soms moet zijn. Respect! Ik zal niet meer zeuren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten