Biecht

Ik heb het gedaan. gewoon echt gedaan. Waar ik al van droomde sinds ik bijna zeven jaar geleden trouwde, wat zeg ik, sinds ik twaalf jaar leden het huis uit ging. Waar ik soms naar smachte maar wat ik nooit vond kunnen: ik heb het gedaan.

Ik heb een schoonmaakster genomen.

Zo, het hoge woord is eruit. Nu ga ik me in een hoekje zitten schamen. Want ik schaam me kapot. Echt waar. Ik bedoel; elke zichzelf respecterende vrouw kan toch haar eigen huis op orde houden? Vrouwen poetsen toch al eeuwen gewoon zelf? Ook toen er nog geen stofzuigers bestonden? En ik heb niet eens een baan dus voor mij is dat toch appeltje eitje?

Niet dus.

Ik haat schoonmaken. Stom vind ik het en het kost me bergen energie (in mijn hoofd vooral dan; voor ik begonnen ben, ben ik al bekaf). En eigenlijk heb ik er ook steeds minder tijd voor. Het aantal gastkindjes groeit gestaag (want ookal heb ik dan geen baan, ik werk wel een beetje vanuit huis) en met drie babies/peuters/kleuters is het echt niet relaxt schoonmaken. En met de nieuwste aanmelding werd het definitief: er zou een schoonmaakster komen. Gavengericht werken noemt manlief dat. De schat.

Een decadente luxe. Ik consuminder me een slag in de rondte en nu doe ik dit. Rare keuzes kan een mens soms maken. Maar blij dat ik er van word! Blij! Ik bedoel: zij komt en maakt in een paar uurtjes het hele huis schoon. En dan hoef ik er NIET meer over na te denken. En kan ik fijn andere, ook belangrijke (en soms ook gewoon leuke) dingen doen in de tijd dat ik anders met een stofzuiger door het huis sjouwde. Mensen; ik ben blij!