Scrappiemaand: Wat eten we vandaag?

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Zooooo... het is alweer bijna vrijdag. Hier dus nog even de bonnetjes van de afgelopen 1,5 week.

 

Deze horen nog bij week 1. Totaalbedrag van die week: 44,74 + 8,92 + 11,02 = 64,68. Net binnen de geplande 65,- dus. Joehoe!

En dit is de schade van week 2: 36,16 + 5,60 + 9,83 +8,53 = 60,12. Weer gehaald dus zou je zeggen. Ware het niet dat er een bonnetje van 8,83 mist van boodschappen voor de pannenkoekenparty. Maar dat was dan weer voor het goede doel dus die overschrijding van het budget met 3,95 vind ik niet zo erg. We halen de schade wel weer in vind ik zo.

Maar goed, deze post heet 'Wat eten we vandaag?' Dat heeft alles te maken met het feit dat ik meerdere keren de vraag kreeg wat we nou precies aten in deze zuinige maand. En ook een beetje omdat posts met weekmenu's heel populair zijn in blogland natuurlijk. Bij deze: (Ik had trouwens heel blogbekwaam elke dag een foto van mijn bord eten willen maken. Niet gelukt natuurlijk. Jullie moeten het doen met een lijstje.)

Vrijdag - Spinaziemacaroni
Zaterdag - Burendag! We deden een American Party met de buurt en namen een stapel pannekoeken mee. Zonder spek en kaas :-). We aten overigens ook een heleboel lekkere andere dingen die gemaakt waren door buren die iets minder zuinig deden.
Zondag - Pastasalade
Maandag - Pasta broccoli
Dinsdag - Pizza (De allerallergoedkoopste) en voor de viezemientjes een komkommertje
Woensdag - Hutspot (Toch maar zonder spekjes)
Donderdag - Vispasta met sla
Vrijdag - Mijn zusje en ik waren niet thuis. Man en kids aten pasta rode saus. Met wederom een komkommertje.
Zaterdag - Een zoete pannenkoek met een bitter randje, betaald uit een ander potje dan het gewone huishoudgeld
Zondag - Op een verjaardag waar je ook mocht blijven eten. Graag natuurlijk :-). Zusjelief redde zich met een magnetronmaaltijd uit de voorraad
Maandag - Pompoensoep met brood
Dinsdag - Pastasalade
Woensdag - Andijviestampot (Met de spekjes die vorige week niet door de hutspot gingen)
Donderdag - Rijst met bruine bonen en groentesaus. Leuk om te vermelden: dit aten wij altijd op Josp-dag. Maar wat bedoeld was als karige maaltijd, groeide uit tot lievelingskostje. En ook mijn kinderen smullen ervan!

Een behoorlijk groot gedeelte van de ingrediënten ga je niet terugvinden op mijn bonnetjes. Die haalde ik uit de voorraad. Een beetje flauw natuurlijk want daardoor geeft dit overzicht niet een heel realistisch beeld van wat je kan eten van 65,- in de week. Gelukkig was dat ook niet het doel. En dat mijn voorraad een beetje uitgeput raakt, neem ik ook maar voor lief.

Oh, kijk, ik had toch een paar foto's van eten gemaakt! Die willen jullie zien he? Om het helemaal compleet te maken.

 

Scrappiemaand: Het zijn de kleine dingen die het hem doen

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Ik vind het wel leuk deze scrappiemaand. Er is werkelijk elke dag wel een moment dat ik me op de een of andere manier bewust ben van wat ik wel of niet koop, er een gesprek over ontstaat of ik mezelf moet uitdagen om creatief te zijn. En soms zijn er leuke verassingen!

 

Gisteren en vandaag kreeg ik leuke visite. Ik mag geen luxeproducten kopen van mezelf maar vind het wel fijn om mensen wat lekkers voor te schotelen. Nou wilde het leuke geval dat ik nog een tas appels van iemands eigen boom had staan. Plus wat bloem en suiker uit de voorraad en tadaaaa: appeltaart! Wat nou scrappie?

Mijn leuke visite van vandaag nam chocola mee. Voor in mijn zuinige maand. Zo lief! Ik hou echt heel veel van chocola. En hoewel ik nu natuurlijk niet voel om zonder te moeten doen geniet ik wel driedubbel van dit cadeautje. Nu nog mijn best doen om de voorraad over de komende drie weken te spreiden.

Hier moest ik zelf heel hard om grinniken. Het fruit ging harder dan verwacht en daarom wilde ik toen ik toch bij de Appie was voor brood nog een zak appels meenemen. Maar ik moest er daar veel meer voor betalen dan ik een paar dagen eerder bij de Lidl gedaan had. En dat ging ik dus mooi niet doen. Thuis heb ik precies uitgeteld hoeveel fruit wie wanneer nog kon eten. Zie je de verschillende rijtjes? Mijn huisgenoten kregen strikte instructies :-).

Morgen is het weer boodschappendag. En dan zal ik jullie ook vertellen wat we eten in deze zuinige weken.

Covermodel

 

 

Ik zal maar eerlijk zijn, dat duurt het langst. Ik liep rechtstreeks naar de boekentafel. Er gebeurde inhoudelijk vast allerlei interessante dingen maar ik wilde het eerst zien. En ik heb misschien een klein beetje mijn ellebogen gebruikt, maar goed, ik was dan ook erg nieuwsgierig. En ik heb foto´s gemaakt van die grote stapel die er lag. Want het is toch wel een tikkie stoer: met je hoofd op de voorkant van een boek.

 

Niet alleen met m'n hoofd trouwens maar gewoon helemaal. En niet alleen mijn helemaal maar ook dat van mijn lieftallige wederhelft en mijn coole kids. En we staan er best heel leuk op, al zeg ik het zelf.

 

Het ging zo: Een bekende zocht een gezin voor een nieuw uit te brengen vertaling van een opvoedboek. Hij benaderde ons en zei dat hij op zoek was naar een hip maar toegankelijk gezin voor op de cover. Ik was gevleid. Door dat hip maar vooral door dat toegankelijk. En, eerlijk is eerlijk, ik dacht ook: relaxt, dan krijgen we een gratis fotoshoot.

 

En zo togen we op een vrije vrijdagmorgen in mei naar Dordrecht voor wat mooie hippe toegankelijke plaatjes. Dat de arm van mijn zoon in het gips hing was niet erg, dat maakte ons nog toegankelijker (Zo van: hé, die mensen falen ook wel eens en toch mogen ze op een boek. Dat moet ik lezen). De temperatuur die 7 graden lager was dan gepland en prachtige plaatjes in de haven kindermishandeling zou maken, was ook niet erg; we vonden wel een ander plekje.

 

Maar toen was daar mijn zoon. Mijn zoon van wie ik zielsveel houdt die ergens op de Wijnstraat besloot dat hij er geen zin in had. Dat we hem veel konden vertellen maar dat hij niet op de foto ging. Dat het hem geen ene zier kon schelen dat iedereen op zijn vrije dag heel vroeg in de auto was gestapt om dit te doen. Dat het best belangrijk is dat hij nu even mee zou werken.

 

Ik heb de foto's niet terug gezien maar dit is ongeveer de lijn van het verhaal: Op alle foto's staat mijn dochter. In verschillende posities als en volleerd fotomodel. Zij zit daar op. Op de achtergrond eerst man en zoon. Als je er geluid bij zou hebben, zou je horen hoe zoon boos wordt toegesproken. Dat hij mee moet werken, moet luisteren, dat iedereen op hem wacht. Even later zie je mij. Tekst erbij: 'Kom maar lieverd, we zijn erbij. Het is niet spannend. We houden je vast'. Op de volgende foto's staan we met z'n vieren. Heb niet de illusie dat dit de goede plaatjes zijn want er kijken slechts drie gezichten in de camera. Van de laatste persoon zie je slechts een achterhoofd en een gebroken arm.

 

T'is toch gelukt, dat kan je zien. Het zijn prachtige foto's maar ik had wel klotsende oksels, schaamde me kapot tegenover de fotograaf en moest nog uren bijkomen. Ik vind dat dat als bijschrift op de cover moet. Voor al die mensen die denken: gatsie, weer zo'n perfect modelgezin op een opvoedboek. Schijn bedriegt mensen, schijn bedriegt..

 

Het is wel een tof boek trouwens. En of het nou voor de inhoud of de mooie coverfoto is, bestellen doe je hier: 





Scrappie maand: de eerste weekboodschappen

Een wattes? Een scrappie maand. Klikkerdeklik.

Versgestort salaris en een lege koelkast; de ultieme ingrediënten om mijn boodschappenkar vol te laden bij de plaatselijke supermarkt. Oh ja, en het feit dat het vrijdagochtend is natuurlijk. Dan doe ik altijd boodschappen.

Ik heb me deze maand een duidelijk financieel doel gesteld: ik wil de hele financiële bijdrage die mijn zusje doet (we wonen in een huis) niet uitgeven deze maand. Dat betekent dat ik in plaats van 445,- nog 'maar' 325,- heb voor de boodschappen. Met een snel sommetje heb ik dus 65,- per week te besteden. Het grootste gedeelte van mijn budget geef ik op vrijdag uit bij de Lidl, in de loop van de week komen daar nog wat uitgaven voor brood en zuivel bij.

Hoewel pannenkoeken en brood met regelmaat genoemd werden als goedkope maaltijd (ik heb er even een Facebookvraagje aan gewijd, zo leuk hoe mensen meedenken en een inkijkje geven in hoe zij dingen doen) heb ik twee dingen met mezelf afgesproken: 1. We gaan niet ongezonder eten. Nog steeds evenveel groente en fruit dus. 2. Ik doe geen concessies in de biologische en Fair Trade producten die ik koop.

Goed, op naar de Lidl dus. Boodschappen voor een compleet weekmenu en voldoende broodbeleg liggen weer in de kast. En daarna nog even naar de Jumbo voor twee vergeten pakken melk. Check hier mijn bonnetjes.

 

 

Totale schade: 44,74. Over voor de rest van de week: 20,26. Niet slecht gedaan dus.

 

Toch heb ik mijn bonnetjes nog even kritisch bekeken. Zie je de rode strepen? Dat zijn de dingen die ik eigenlijk best had kunnen laten liggen. Omdat je sla ook best kan eten zonder augurken en mais. Omdat het al luxe genoeg is dat er worst bij je hutspot zit en spekjes dan echt to much zijn (maar wel lekker) en omdat niemand natuurlijk echt chips nodig heeft (chocola daarentegen... en dat heb ik dan weer wel laten liggen).

 

Zoals verwacht was het dus best een ingewikkeld en bewust rondje boodschappen vanmorgen.Wat bovenstaande bonnetjes natuurlijk niet laten zien is wat ik allemaal wel heb laten liggen (chocola, witte kaas voor door de sla, chocola, die heerlijke Franse worst met walnoten die maar tijdelijk in het assortiment is, chocola) maar ik wil niet te snel roepen dat ik het wel goed gedaan heb.  En ik blijf gewoon lekker rode streepjes zetten. Een van mijn meedenkende Facebookvrienden doet boodschappen voor 60,-  in de maand. Er is nog meer winst te behalen denk ik zo..

 

Oh, en die spekjes.. die gaan toch maar niet door de hutspot. Die vinden hun weg wel naar een stampotje volgende week. 



Scrappie maand

Vroeger (ruim 20 jaar geleden, dat is wel vroeger toch) begon ik mijn woensdagochtend altijd met een bruine boterham. De andere ochtenden ook trouwens maar het grote verschil was dat er op woensdagochtend niks op zat. Als ik geluk had, was het brood vers en dus best weg te krijgen. In de slechte weken was het van gister of eergister en dus. Nah ja..

Ik deed dat niet perse voor mijn lol, die boterham met niks. Maar wel voor het goede doel. Woensdag was onze Josp-dag. Josp bestaat niet meer maar was het jongerenspaarplan van (de nog steeds bestaande en het steunen overwegende waard organisatie) Tear. En door ons ontbijt en lunch te beginnen met een boterham met niks en 's avonds karig te eten, werden we drie keer per dag herinnerd aan de mensen die het een stuk minder hebben dan wij. En daarnaast ging het geld dat we zogenaamd uitspaarden (twee hele kwartjes per kind per dag) in ons Josp-potje waarvan we de inhoud eens per kwartaal naar de bank brachten. Zoals gezegd, ik deed dat echt niet altijd voor mijn lol. Maar ik vind het wel goed dat we het deden; misschien nu nog wel meer dan twintig jaar geleden.

Komende maand doen we hier in huis een Josp-maand. Karig aan voor het goede doel. Niet perse door het eten van boterhammen met niks maar wel door heel zuinig aan boodschappen te doen. Geen luxe maar basis en dan de goedkope vorm. Het goede doel? Mijn eigenste zusje die als het goed is eind november af hoopt te reizen naar een van de plekken waar Stichting Bootvluchteling actief is.

Natuurlijk heb ik overwogen om gewoon geld over te maken wat toch ergens op een spaarrekening staat maar de vraag bleef knagen of het ook echt wat mocht kosten. Of ik het op kon brengen om het daadwerkelijk een poosje te voelen dat ik wilde geven. En dus gaan we het doen. Een scrappie maand zoals wij het noemen. Karig boodschappen doen waarbij elke cent die we uitsparen naar het goede doel gaat.

Nog twee dagen, dan beginnen we. Ik vind het best een beetje spannend. Ik doe de boodschappen en dus maak ik de keuzes. En met mijn zelf opgelegde spaarplan kies ik dus heel vaak in de week voor mijn belang of dat van de ander. Voor wel of geen vlees bij mijn eten en dus wel of niet een paar euro extra kunnen geven. Zulke dingen. Niet perse comfortabel, wel goed. Net als een oude boterham met niks op woensdagochtend.

Welkom thuis

Vanavond is een vreemde avond. Het is donderdagavond en ik zit thuis op de bank. En dat is gek want de afgelopen twee jaar reed ik elke donderdagavond met een auto vol vieze was rond. Was van uitgeprocedeerde asielzoekers. ´Mensen zonder wasmachine´, zei ik tegen mijn dochter. Maar het is veel meer dan dat. Ze hebben niet alleen geen wasmachine maar ook geen zekerheid over of ze te eten hebben en waar ze mogen slapen. Eigenlijk hebben ze nergens zekerheid over. Niet eens over het feit of ze eigenlijk wel mogen bestaan. Illegaal worden ze genoemd. En illegaal mag niet.

Maar goed, dat rondrijden met wassen doe ik dus niet meer. We wonen niet heel dicht bij Amsterdam en diegenen die de was altijd daarvandaan meenamen zijn verhuisd. Dat het überhaupt niet heel logisch is dat het twee jaar lang van Amsterdam naar hier vervoerd werd, is weer een ander verhaal.

Ik zal niet net doen of ik het altijd leuk vond, die donderdagavondbesteding. En ik zit best chill vanavond. Maar ik mis het ook. Want het feit dat ik elke week 20 wassen in mijn handen had, maakte ook dat er 20 namen voorbij kwamen. En dat ik me verbonden voelde met de eigenaren van de tassen. En ik vind het beschamend om te merken hoe snel die betrokkenheid wegzakt. Hoe het gemis van een plastic tas maakt dat ik snel vergeet.

Ondertussen stromen de berichten over vluchtelingen binnen. Over de mensen in Amsterdam, die uit hun tijdelijk onderkomen gezet worden en niet weten waar ze nu heen moeten. Over duizenden vluchtelingen die een bizarre tocht over water maken in de hoop dan veilig te zijn en over de honderden die daarbij verdronken zijn. Of mensen die hun redding zoeken bij een vrachtwagenchauffeur. Een chauffeur die vervolgens met een bak vol in staat van ontbinding verkerende lichamen de grens over rijdt.

Nou ben ik geen politicus en heb ik ook geen verstand van ingewikkelde internationale vraagstukken. Maar ik ben wel een mens. En alles in mijn menszijn schreeuwt en huilt dat dit niet goed kan zijn. Dat zij niet meer of minder mens zijn dan ik en dat het zo verschrikkelijk oneerlijk is dat zij mee moeten maken wat ze mee maken.

Ik weet het ook niet mensen, ik weet het ook niet. Maar niet zo.

En ondertussen doe ik niks. Schrijf slechts een blog waarbij ik slecht uit mijn woorden kom. En luister liedjes waarvan ik hoop dat ze steeds meer waarheid worden. Niet alleen in de kerk.

Mijn allerlievelingscamping

Het zit erop, die mooie zomer. Vanmorgen bracht ik op het tijdstip dat ik de afgelopen weken pas aan de ontbijttafel schoof, twee kinderen in hun nieuwe klaslokaal en vanmiddag stortte de eerste regenbui zich net niet uit over mijn hoofd. Het zit erop. Zomervakantie 2015. Ik kan er nog niet helemaal aan wennen.

Wat was het goed om vakantie te vieren! Wat was het lekker om even heel weinig te moeten en heel veel te mogen. Wat was het fijn om zes weken samen te zijn, te beleven en te ondernemen. En wat het weer fantastisch op onze allerlievelingscamping in Frankrijk!

De camping die we vonden via via (waarvoor eeuwige dank!). Waar het uitzicht en de omgeving prachtig zijn. Waar de campingeigenaren je ook na een jaar nog bij naam kennen (en als ze het niet meer wisten, daarop geoefend hebben). Waar genoeg te spelen is maar waar kinderen altijd de weg naar huis weer weten. Waar er op woensdagmiddag voor de hele kinderschare crêpjes gebakken worden. Waar het entertainment bestaat uit een stuk landbouwzeil met zeepsop. Waar je uit eten gaat bij de boer aan tafel. Waar je op zwijnen kan jagen en je eigen circus organiseert. Waar het kampvuur lang brandt. Waar de zon schijnt en de oude eik schaduw biedt. En dikke takken voor de schommels. Waar op vrijdag verse pizza bij je tent bezorgd wordt. Waar je tot rust komt maar wel genoeg te doen is. Waar je twee keer per dag de lammetjes mag voeren. Waar het leven goed is..

 

 

 

Ik word daar echt wel ultiem gelukkig van!

En volgend jaar, dan gaan we gewoon weer. De vouwwagen staat er nog en wij komen weer terug. Want dat kan daar. Ik zie er nu al naar uit!

Nieuwsgierig naar het waar en hoe van dit uberchille plekje? Check de site!