Ik kreeg echt prachtige cadeautjes. Zelfgemaakte freubels werden me met gepaste trots en ongeremd enthousiasme in mijn handen gedrukt waarbij ik kon nog net de ruzie om welk cadeautje ik als eerst open zou maken kon voorkomen.
Ik heb genoten van de hele dag samen zijn met de knapste kinderen van deze aardbol en me trots en dankbaar gevoeld omdat ik hun moeder ben. Ze deden soms hun best om extra lief te doen maar het grootste gedeelte van de tijd waren ze hun eigen gewone zelf. Ik koesterde elke kus, zoals ik dat eigenlijk altijd doe en ´s avonds ging ik met een stukje zeep van de peuterspeelzaal moe maar voldaan in bad.
Het was een heerlijke dag!
Maar ik voelde me ook ongemakkelijk. In de kerk bijvoorbeeld toen alle moeders op mochten staan en er voor hen (voor mij) geklapt en gebeden werd. Dat vond ik best fijn want ik vind dat ik het goed doe maar vind het ook best pittig, dat hele moeder zijn. Maar ik wilde ook door de grond zakken om iedereen die graag had willen mogen staan. En om iedereen die zijn moeder ingewikkeld vindt. Of moederdag omdat hij geen moeder meer heeft. Of wat dan ook. En ik wilde er tegelijk niet aan denken want ik wilde genieten van het moment.
Ik vind het ingewikkeld; zo'n dag. Zo'n dag waarop ik mag vieren wat ik heb. Mag vieren waar ik van geniet. Maar waarop mijn vreugde zo duidelijk jouw verdriet is. Waar het benadrukken van mijn geluk direct jouw gemis uitvergroot.
Dat besef maakt me extra dankbaar maar daarmee is het verhaal niet rond. En ik krijg het ook niet rond. En misschien is dat maar goed ook. Maar als je me kan vertellen wat je helpt, zullen we het daar dan eens over hebben?
Ik loop precies met hetzelfde gevoel rond!! Daarom schreef ik gister op mijn blog ook niet over moederdag.... Gewoon omdat ik het pijnlijk vind dat ik andere mensen er pijn mee doe
BeantwoordenVerwijderenIngewikkeld he! Want tegelijk vind ik ook dat we blij mogen zijn met wat we hebben. Maar hoe je daar nou een goede balans in vind.. Dat weet ik nog niet.
Verwijderen