Tien minuten

Zeven uur zaten we in de auto, mijn knappe kleine man en ik. Nog niet ontbeten want dat zouden we onderweg doen. Hoe cool is dat? We zagen er prachtig uit en roken heerlijk. De bloemen lagen achterin nog een klein beetje meer tot bloei te komen (hoopte ik) en ik vertelde peuterjongetje nog een keer wie er op hem zou passen in de tien minuten dat ik weg was.

Ik zou gaan tekenen. Tekenen voor de liefde. Voor de liefde van mijn lieve vriendinnetje die haar liefde vond. Ik mocht er getuige van zijn dat zij trouwden en elkaar daarmee eeuwig trouw beloofden. Wauw! Ik hou van het huwelijk en was en ben vereerd dat ik die rol mocht vervullen.

Het was druk op de weg maar hé, ik had het dubbele van de aangegeven tijd genomen, dat moest genoeg zijn toch? We rolden voort en even dacht ik dat ik zelfs nog tijd had om bij het bruidspaar thuis koffie te drinken. Tot het rollen stopte en ik stil stond. Ik hoopte nog even dat het kwam door het knooppunt waar ik volgens de TomTom net langs kwam en dat ik zo weer kon optrekken maar toen schalde de verkeersinfomatie door mijn boxen (iemand een idee waarom het volume dan altijd verdubbelt? Ik schrik me steeds de blubber.). Ongeluk. Eén rijbaan. Vertraging: drie kwartier.

Blik op de TomTom.
Blik op de klok.
Paniek!

Dat
Ging ik
NIET
Redden

Ik belde met de bruid. En met een hulplijn. En met mijn man. En ik huilde. Van de spanning die ik al opgebouwd had. En van teleurstelling. En de tijd verstreek.

Opeens, zoals de file kwam, verdween hij weer. Ik reed en ik reed behoorlijk door. En ik hoopte en ik bad. En ik zorgde dat mijn paspoort klaarlag en dat iemand mijn auto zou parkeren.

Tien minuten te laat kwakte ik mijn auto op de stoep. Daar hadden we nog grapjes over gemaakt, dat ik dat desnoods zou doen. Ik rende naar binnen, een beetje zoals in de film. Paspoort in de hand, verwilderde blik (en ik denk ook verwilderd haar). Het eindigde alleen niet zoals in de film. Ze stonden alweer buiten. Waren al getrouwd. En ik had het gemist.

Ik had niet meer kunnen doen.
Echt niet.
Nog eerder van huis misschien.
Toch met de trein.
Of wel de route waarvan ik sowieso wist dat ik vast kwam te staan.

Nee, ik had niet meer kunnen doen.
Het was domme stomme pech. Maar dan ook echt.

Ik huilde nog meer. Wat was ik er graag bij geweest!

Maar hé, gelukkig draaide het niet om mij. Zijn ze gewoon getrouwd. Blijven ze voor altijd bij elkaar. En mocht ik daarna nog twee uur naar hun stralende gezichten kijken. Het huwelijk mensen, dat is een mooi iets!

Oh, en ik heb het even gecheckt. Ze vindt me nog steeds haar getuige. Pfieuw..