Niet naar school

´Wil je appel of banaan mee naar school?'
'Ik wil niet naar school!'
'Dat weet ik, maar we gaan toch. Wat wil je nou mee?'
'Ik wil niet naar school!!'
'Lieverd, als je er geweest bent, zeg je altijd dat je het heel leuk vond'
'Ik wil niet naar school!!!'

Ik besluit dat het een appel wordt. Snij hem in stukjes en stop ze in zijn bakje. Zijn carsbeker vul ik met ranja. Ik rep geen woord meer over school.

Kleren aan. 'Kom we gaan'. Hij ziet dat ik zijn carstas til en weet weer wat hij even vergat. 'Ik wil niet naar schoo-ool, dat zei ik toch al!' Hij laat zich op de grond zakken. Ik probeer hem te knuffelen. Hij is boos. Het is tijd, we moeten echt gaan. Geen beweging. Wel gegil: 'IK! 'WIL!'NIET! NAAR! SCHOOL!' We moeten nog een gallerij, een lift, de kelder door en op de fiets. Het zweet breekt me uit. Ik hijs hem op mijn arm. Hij is boos en huilt. Dwarsigheid of echt verdriet? Op de fiets schopt hij mijn rug aan gort. Nee, dat mag niet maar tijd voor een megaconflict op de stoep heb ik niet. Ondertussen herhaalt hij zichzelf: 'Ik wil niet naar school. Ik wil niet naar school. Ik wil niet...'

Dochter in de klas, focus op mijn zoon. Kies ik lief of kies ik boos. Dat laatste werkt niet dus ik til hem op en knuffel hem, zonder me iets aan te trekken van wat hij maar blijft mompelen. Bakje appel, beker ranja op de goede plek, carstas aan de haak. Hij rent naar buiten, gelukkig zit het hek goed dicht. Ik heb hem snel en heel voorzichtig, wil hij toch wel mee naar binnen. Kijken naar de kaarten, Puk gaat voetballen vandaag. Hij houdt van voetballen. De zoon van de juf zit ook op voetbal. Hij wil later voetballer worden. De juf helpt goed. Ik laat hem bij haar achter.

Door het raam een sip gezicht, zwaaien wil hij niet. Ik vraag me af wat het toch is want echt; als ik hem straks ophaal heeft hij het hartstikke leuk gehad.

Tis kwart voor twaalf een door het hek steekt zijn stralende gezicht. 'Mamaaaaa!'. 'Heb je het leuk gehad schat?' Hij knikt van ja en dat is fijn.

Ik praat nog even met de juf die zegt dat ze er niks van snapt. Dat hij heerlijk speelt, zich niet verveelt. Maar wat het dan is. Zij weet het niet, ik weet het niet.

En dus doe ik maar wat en hoop ik maar dat het allemaal weer overgaat. En zucht ik af en toe omdat ik moeder zijn soms best wel ingewikkeld vind.