Zes mensen die vandaag de dag in de gevangenis zitten. Niet omdat ze iets verkeerds hebben gedaan maar omdat ze hier zijn. En dat mag niet. En nu zitten ze vast* en wachten ze. Waarop? Dat weet niemand.
Kleutermeisje heeft de kaarten gemaakt. Ze zei 'Mama, schrijf er maar op: 'Wees maar niet bang, de mensen vinden jou nog wel lief.' En even later: 'En mama, schrijf ook maar: 'Wees maar niet bang, God helpt jou'. Ik moest even slikken. Kon ik dat schrijven? Puurder dan uit de mond van een vierjarige kan het niet komen. Maar als je ergens om hulpt vraagt en je wordt opgesloten, zou je dan nog het idee hebben dat de mensen je aardig vinden of dat God je helpt?
In mijn gebrekkige Engels schreef ik ze hoe erg ik het voor ze vind. Dat ik aan ze denk en vind dat ze een betere toekomst verdienen. Zoiets. Maar ik wist het niet zo goed meer. Wat ik nou moest zeggen en wat ik nou moet doen. Ik heb gezegd dat ik ze nog aardig vind. Over God durfde ik niet zo goed te beginnen, het zijn allemaal moslims. Hopelijk zien ze iets van Hem door de kaart van een vierjarige.
Over een paar dagen is het kerst. Een feest van licht en hoop. Vol samenzijn en lekker eten. En ik vraag me af: hoe zorgen we voor onze gasten? Hoe zorg ik voor onze gasten? Hoe vier ik kerst? Ik heb (nog) geen antwoord. Wel een innerlijk conflict. En een hart vol tranen.
Over een paar dagen is het kerst. Kleutermeisje vroeg of Jezus dan weer geboren wordt. Ik zei van niet maar vertelde dat Jezus wel een keer terug komt. Deze kerst is een goede optie wat mij betreft.
*Deze mensen mogen 2 uur per week bezoek ontvangen en worden 16 uur per dag opgesloten in hun cel. Zij mogen niet (zoals Nederlandse gedetineerden die wel een strafbaar feit hebben gepleegd) werken binnen de gevangenis. Ze mogen 1 uur per dag sporten en ze mogen naar de moskee, that's it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten