dinsdag 31 december 2013

Oliebollenfeest

Woordeloze Woensdag

maandag 30 december 2013

Verknal het niet

Twaalfmiljoendriehondertweeduizendzevenhonderdzevenenveertig euro. Dat was het bedrag dat er dit jaar opgehaald werd met Serious Request. Best veel geld.

Ik vind Serious Request heus wel tof. Echt waar. Het levert lekkere televisie op en het saamhorigheidsgevoel doet het goed. Waarbij die saamhorigheid voor een goed doel dan ook nog weer lekkerder voelt dan die voor het natonale voetbalelftal. Ik vind het ook echt goed dat er aandacht gevraagd voor de zogenaamde stille rampen en ik vind het tof dat mensen daarvoor willen geven.

En toch he, en toch.. Toch heb ik bij dat Serious Request altijd een beetje een nare nasmaak. En dat komt door een ander getal dat niet snel na de vrijlating van de DJ´s bekend gemaakt wordt. Wat zeg ik, op nu.nl stonden de bedragen onder elkaar. Het bedrag dat Nederland gaf ter voorkoming van kindersterfte door diaree en het bedrag dat er naar verwachting uitgegeven gaat worden aan vuurwerk dit jaar. Dat laatste bedrag? Minimaal 70 miljoen.

70 Miljoen. Dat is 5,6898 keer zoveel als we gaven aan dat goede doel. Waar we zo lyrisch over deden en wat we zo fantastisch vonden van onszelf. Wat groots uitgemeten werd op radio, tv en internet. Ik kan er niks aan doen, ik vind het om te janken. We knallen in een paar uur de lucht in waar we heel heel veel levens van kunnen redden.

En natuurlijk ben ik bevooroordeeld, want ik vind vuurwerk ook gewoon eng. En er zijn mensen die het een mooie traditie vinden, dat geknal, net als ik dat vind van Sinterklaas. En natuurlijk ben ik ook niet heilig want ik koop ook wel eens (regelmatig) iets dat weinig zinvol is als je het vergelijkt met het redden van kinderlevens.

Vorig jaar was er de actie 'Verknal het niet'. Ik heb er dit jaar weinig over gehoord maar het lijkt me nog steeds een goed idee: koop geen vuurwerk, maar geef het geld dat je daaraan uitgegeven zou hebben aan een goed doel. En als we dat nou allemaal doen, willen er misschien her en der wel wat gemeentes een mooie vuurwerkshow organiseren. Een stuk mooier en een stuk minder gevaarlijk. Ik ben voor.

Fijne jaarwisseling!

vrijdag 20 december 2013

Kerstkaarten

Vandaag schreef ik zes kerstkaarten. Geen kaarten voor mijn familie of vrienden, dat doe ik al jaren niet meer. Nee, het waren zes kaarten voor mensen die ik niet ken. Mensen uit een ander land  die daar in een situatie zaten die niet veilig is. Mensen die wegvluchtten uit hun land, weg van de plek waar ze zich thuis voelden, de taal en cultuur kenden en hun geliefden hadden wonen (als die nog leven). Mensen die in Nederland aanklopten en vroegen of ze hier mochten schuilen. Of ze hier veilig mochten zijn.

Zes mensen die vandaag de dag in de gevangenis zitten. Niet omdat ze iets verkeerds hebben gedaan maar omdat ze hier zijn. En dat mag niet. En nu zitten ze vast* en wachten ze. Waarop? Dat weet niemand.

Kleutermeisje heeft de kaarten gemaakt. Ze zei 'Mama, schrijf er maar op: 'Wees maar niet bang, de mensen vinden jou nog wel lief.' En even later: 'En mama, schrijf ook maar: 'Wees maar niet bang, God helpt jou'. Ik moest even slikken. Kon ik dat schrijven? Puurder dan uit de mond van een vierjarige kan het niet komen. Maar als je ergens om hulpt vraagt en je wordt opgesloten, zou je dan nog het idee hebben dat de mensen je aardig vinden of dat God je helpt?

In mijn gebrekkige Engels schreef ik ze hoe erg ik het voor ze vind. Dat ik aan ze denk en vind dat ze een betere toekomst verdienen. Zoiets. Maar ik wist het niet zo goed meer. Wat ik nou moest zeggen en wat ik nou moet doen. Ik heb gezegd dat ik ze nog aardig vind. Over God durfde ik niet zo goed te beginnen, het zijn allemaal moslims. Hopelijk zien ze iets van Hem door de kaart van een vierjarige.

Over een paar dagen is het kerst. Een feest van licht en hoop. Vol samenzijn en lekker eten. En ik vraag me af: hoe zorgen we voor onze gasten? Hoe zorg ik voor onze gasten? Hoe vier ik kerst? Ik heb (nog) geen antwoord. Wel een innerlijk conflict. En een hart vol tranen.

Over een paar dagen is het kerst. Kleutermeisje vroeg of Jezus dan weer geboren wordt. Ik zei van niet maar vertelde dat Jezus wel een keer terug komt. Deze kerst is een goede optie wat mij betreft.


*Deze mensen mogen 2 uur per week bezoek ontvangen en worden 16 uur per dag opgesloten in hun cel. Zij mogen niet (zoals Nederlandse gedetineerden die wel een strafbaar feit hebben gepleegd) werken binnen de gevangenis. Ze mogen 1 uur per dag sporten en ze mogen naar de moskee, that's it.
















woensdag 18 december 2013

Binnenkijken #7

Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: De woonkamer met vide. Kom binnen!


Reading Challenge

Ik denk dat het inmiddels zo´n twintig jaar geleden is. Mijn zusje was zeven, ik negen. Om de twee weken stapten we, samen met mama, op het fietsje naar de bibliotheek in de wijk. Zes boeken mochten we lenen. Per persoon. En dat deden we dan ook. Ik had er nooit genoeg aan, aan die zes. Gelukkig was daar mijn zusje en na mijn eigen exemplaren las ik ook die van haar. En dan was het meestal wel ongeveer weer woensdag over twee weken.

Ik hou van lezen. Onwijs heel erg veel. En toch is er ergens iets mis gegaan. Tussen twintig jaar geleden en nu. Ik lees namelijk lang zoveel niet meer als toen. Grootste afleiders daarin zijn mijn grote vriend de Iphone en de tv. Eigen schuld hoor, daar niet van.

Maar als ik dan weer eens een boek lees (of een stuk of zeven, op een strandbedje ergens bij een zwembad) dan weet ik het weer: Ik hou van lezen. Onwijs heel erg veel.

En waar je van houdt, daar moet je tijd voor nemen. Ik werd dan ook heel blij toen ik las over de 'Reading Challenge'. Net dat extra zetje in de rug om weer lekker te gaan lezen!

De spelregels (die ik mezelf heb opgelegd):
- Ik lees 25 unieke boeken. Boeken tellen alleen als ik ze uitgelezen hebben.
- Ik lees minstens 5 non-fictie boeken
- Ik lees minstens 3 boeken die ik al eens gelezen heb maar die het herlezen waard zijn
- Ik houd op deze pagina een lijst bij van welke boeken ik wanneer gelezen heb
- Over elk gelezen boek schrijf ik een blog

Start: 1 januari 2014.

Doe je mee?

Geen blog en toch online een lijstje bijhouden? Dat kan heel goed op goodreads.com

woensdag 11 december 2013

Binnenkijken #6

Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: De keuken. Kom binnen!

dinsdag 10 december 2013

Grote woorden

Vandaag werd hij herdacht. In een groots stadion vol grote wereldleiders. Een groots man. Nelson Mandela.

Toen hij eind vorige week overleed, raakte mijn Facebook overspoeld door de woorden die hij naliet. Prachtige citaten over dromen en doen, over je angsten overwinnen en over gelijkheid en echte verbinding met elkaar. Over waardigheid en gerechtigheid.

Allemaal mooie woorden en prachtige zinnen. Dingen die me raakten en inspireerden. En toch voelde het niet helemaal lekker.

Want wat ik me dan afvraag, aan het einde van zo'n dag is: wat doen we er nu mee? Wat doen we ermee dat we vinden dat een geweldige man is overleden? Wat doen we ermee dat we vinden dat de wereld een held is kwijt geraakt? En een voorbeeld? Wat doen we met de woorden die we citeren?

Vandaag is het de dag van de mensenrechten.
Vandaag worden er nog steeds mensen achtergesteld en bespot omdat ze een andere kleur hebben. Ook in Nederland. Want wat zeg jij over Marokkanen? En als je het niet zegt, wat denk je dan?
Vandaag worden er nog steeds mensen gevangen genomen of vervolgd om hun politieke voorkeur of geloosovertuiging. Misschien niet in Nederland maar wat doen wij met de mensen die deze situatie weten te ontvluchten en in Nederland aankloppen voor onze hulp? Een groot aantal daarvan beland hier alsnog achter de tralies.
Vandaag zijn er nog steeds mensen die honger hebben en er van omkomen. En het aantal bezoekers van de voedselbank in Nederland blijft stijgen. Dank God dat die voedselbank bestaat. Doneer jij wel eens iets?

Ik hoop dat iedereen die vindt dat Mandela's dood een gat achterlaat, er aan bij zal dragen om dat gat op te vullen. Ik hoop dat ik dat doe. En ik hoop dat ik altijd zal doen wat ik zeg, ook als ik citeer. En anders in elk geval mijn stinkende best zal doen. Want dan pas krijgt het gebruik van grote woorden zin.


vrijdag 6 december 2013

Dag Sinterklaasje!

Ik hou echt van Sinterklaas. Ondanks het de discussies over al dan niet racistische karakter van Zwarte Piet, het feit dat er in september al pepernoten in de winkel liggen en de uit de hand gelopen koop- en vreetziekte: Ik hou van Sinterklaas! En alle reden daartoe uitte zich dit jaar in mijn vierjarige dochter.

Geheel volgens mijn eigen regels deed Sinterklaas pas vanaf de intocht zijn intrede in ons huis. Maar dan ook in al zijn glorie. Met een geschminkt bekkie en in vol pietenornaat wachtte kleutermeisje en haar broertje de beste man op op het station. 's Middags nog verdwaalde Pieten zoeken met papa en 's avonds voor het eerst de schoen zetten. Ik was not amused toen ze de volgende ochtend om 6:00 uur naast mijn bed stond maar haar enthousiasme maakte veel goed. (Op semi-fluistertoon:) 'Mamaaa, Piet heeft de pepernoten niet IN mijn laars gedaan maar ERNAAST gegooid!' Slimme Piet, ik denk dat hij eerst even aan die laars geroken had. Vanaf die dag was Knoeipiet een goeie bekende in huize EnJoy Pes.

2,5 Week vol Goed Heiligman volgden. Sinterklaasjournaals, schoen zetten (waarbij de inhoud beperkt bleef tot wat pepernoten en chocolademunten, je moet het niet te gek maken), een bezoek aan het pietenhuis, het hield niet op. En ik genoot. Genoot van de blije bekkies van mijn kinderen, van hun eindeloze fantasie die ik maar een klein beetje hoefde te voeren en van het aftellen ('Nog drie nachtjes mam, en dan is het morgen nog twee nachtjes, en dan nog een en dan, dan is het pakjesavond!')

Mijn eigen voorbereidingen had ik stiekem al ergens in September getroffen. Om een beetje slim te winkelen, moet je er vroeg bij zijn, dus dat was ik. Via Marktplaats, een gekregen cadeaukaart en een kraamcadeau dat nog op zolder lag, was ik voor 47,50 voor het hele gezin klaar. Ik hou daarvan!
















En toen, toen werd het 5 december. Een dag om nooit te vergeten. Aan tafel gooide dochterlief haar hele maaginhoud eruit. Kon dus echt niet naar school. Tranen met tuiten. Babyboy werd ivm kans op besmetting weer afgevoerd. Kleutermeisje leek het aardig te doen en in overleg met de juf gingen we toch even bij de aankomst op het schoolplein kijken. Daarna hangen op de bank en na een beker thee, jawel, weer de hele maaginhoud eruit. Over de bank.. Dochter verschoond, bank verschoond en weer naar school om gastkleutermeisje op te halen. En na een middag vol slapen, pepernoten bakken, filmpjes kijken en nog wat spugen was het heilig avondje dan toch gekomen!

En hoewel ik me steeds beroerder was gaan voelen en geen zelfgebakken pepernoot kon luchten of zien (laat staan proeven), was het alles wat ik had gehoopt. De grote ogen toen er op de deur werd gebonkt, de verwondering over de grote zak voor de deur en de enthousiaste uitroepen over de gekregen cadeaus ('Dit was precies wat ik wilde mam!') maakten het een fantastische avond!

En vandaag, vandaag breng ik ziek in mn bed door en geniet ik op afstand van een rondrijdende buggy en de speelgoedboor die overuren draait.

Dag Sinterklaasje, ik hou van je, tot volgend jaar!


 

 



woensdag 4 december 2013

Binnenkijken #5

Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: De kamer van kleutermeisje. Kom binnen!



















De tekst boven de deur komt uit de Bijbel en is gemaakt door mijn lieve vriendinnetje van Love Johnny

 



donderdag 28 november 2013

Binnenkijken #4

Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: Onze slaapkamer. Kom binnen!

woensdag 27 november 2013

Gastouderdagje

De wekker gaat om 6:45. Ik wil niet opstaan maar het moet. Mijn man wil ook niet opstaan maar dat moet ook. Ik trek snel mijn kleren aan en dek de tafel af. Manlief plukt de kinderen uit hun bed en om 7:00 zitten we aan het ontbijt. Ik smeer een boterham voor kleutermeisje en voor mezelf en zorg dat ik die laatste zo snel mogelijk naar binnen werk. Net op tijd want Babyboy staat op de stoep. Ik maak zijn pap en ga er eens goed voor zitten. Terwijl ik een half uur Brinta bij hem naar binnen lepel voeren mijn kinderen zichzelf en maakt mijn man zich klaar om naar zijn werk te gaan. Omdat ik anders in tijdnood kom, kleed hij ook nog 'even' de kinderen aan en besluit halverwege dat proces in plaats van met de fiets, met de auto naar zijn werk te gaan.
Als Babyboy zijn pap op heeft, of de beschikbare tijd verstreken is, zet ik snel wat spullen in de koelkast, maak ik Kleutermeisje haar schooltas klaar, hijs ik drie kinderen in hun jas en schoenen en hoppa, gelukt; om 8:10 vertrekken we naar school. Hop hop, meisje op haar stoel, een knuffel en een kus, even zwaaien en weer naar huis. Net de jassen uit en daar gaat de bel: dreumesjongetje maakt zijn entree. Hij komt nog niet zo lang dus het afscheid van mama is even moeilijk. Gelukkig helpen de auto's buiten en de aanblik van de duplobak en als snel is hij heerlijk aan het spelen.

T'is negen uur, tijd voor koffie.

In de periode van betrekkelijke rust die volgt, vouw ik de was op en voorzie ik twee jongetjes van ranja en een appel. Babyboy is onderweg naar school in slaap gevallen maar die is inmiddels ook weer wakker dus die knuffel ik en entertain ik met wat boekjes en liedjes. Daarna mag hij in de box. Dreumes- en Peuterjongetje vermaken zich ondertussen prima.Terwijl zijn ronddrentelen en spelen, groeit de chaos rondom mij. Ik verspil mijn energie er nog maar even niet aan. Om 11.15 maak ik mij op voor de volgende ronde in de spits. Babyboy krijgt fruit en daarna mag iedereen zijn jas weer aan. Drie winterjassen, drie sjaals, drie mutsen, drie paar handschoenen, drie paar schoenen, kwartier verder. Peuterjongetje schopt stennis want hij wil ook in de buggy wat uiteraard niet past. Ik doe wat ik niet wil doen en geef hem zijn speen, hij moet toch mee.
We halen het schoolplein op tijd en daar ontvouwt het volgende drama zich. Kleutermeisje wil met vriendinnetje A spelen, vriendinnetje T wil met haar spelen. Vriendinnetje A blijkt al een afspraak te hebben maar ook vriendinnetje T heeft inmiddels iets anders geregeld. Kleutermeisje blijft alleen en hartverscheurend huilend over. En ze wil ook in de buggy.
Ik gebruik al mijn motiverende gespreksvoering en 'chocopasta in plaats van smeerkaas' beloftes om het gezelschap thuis te krijgen. Dreumesjongetje valt in de buggy in slaap maar wil gelukkig nog wel even wakker worden om te eten. Ik smeer zes boterhammen en snij ze in 96 stukjes. Daarbij ben ik zo dom om peuterjongetje vruchtenhagel toe te staan.
Een half uur later liggen alle drie de jongetjes op bed. Ik maak me een kwartier kwaad en tover de chaos om tot een toonbeeld van orde en netheid. Of iets wat probeert in die richting te komen.

Tis half twee, tijd voor koffie.

Er is zelfs tijd voor dit blogje. Ondertussen keutelt kleutermeisje naast me met stiften en papier en weet ik dat de grootste drukte achter de rug is. Schatjes zijn het, alle vier!

dinsdag 26 november 2013

Vergane glorie

Vorig weekend vierden mijn zusje en ik de verjaardag van mijn vader. Zijn verjaardatum was al even geweest, maar het feestje had hij nog tegoed.

Omdat we dachten dat hij het leuk zou vinden (maar het niet zeker wisten, soms moet je een gok nemen) namen we hem mee naar een concert van Trinity, die op hun beurt weer buiten hun en/of onze comfortzone traden door op de treden op een heus poppodium (Lees: kleine donkere ruimte zonder ramen waar het naar bier ruikt).

Laten we zeggen dat we niet de enigen waren. Laten we ook zeggen dat het podium ongeveer even hoog lag als het gedeelte waar wij stonden. En laten we daaraan toevoegen dat de bandleden bepaald geen twee meter zijn. Conclusie: we zagen niks. Voor de pauze dan. Want in de pauze haalden we een trukendoos uit oude tijden naar boven die ons steeds iets verder naar voren voerde. En zowaar, in de tweede helft zag ik af en toe een halve gitaar en een kruin. Daarnaast had de organisatie ook door dat niet iedereen het even goed kon zien en verzocht de menigte zich allemaal naar voren te verplaatsen. Dat ging goed. Achter ons dan. Daar schoof iedereen gewillig naar voren. Voor ons daarentegen.. Heb je een beeld?

Goed, die tweede helft werd dus een feestje. Met veel vrolijke dansbare muziek. Beeld je er weer even in hoe we er bij stonden en hoe je dan dansen moet. Maar het ging! Als iedereen maar tegelijk naar links en tegelijk naar rechts loopt, komt het wel goed. Ik zweette me kapot. En dat de mensen voor me ook zweetten, rook ik toen we op vriendelijk doch dringend verzoek allemaal onze armen in de lucht staken.

Ik stond een beetje in dubio: vond ik het nou leuk of vond ik het een flop. En langzaam dwaalden mijn gedachten af, een jaar of 15 terug in de tijd. Toen was ik nog kleiner dan nu, maar met een stuk meer energie. Samen met mijn vriendinnetje van zelfde lengte en haarkleur was ik een diehard festivalbezoeker. Daar sliepen we niet maar zochten we tot een uur of drie 's nachts naar een tent waar nog wèl een band speelde. Als we die vervolgens gevonden hadden, observeerden we die niet van de zijlijn maar wurmden we ons door de mensenmassa naar voren totdat we de pit bereikt hadden. Daar sprongen we tussen de langharige mannen rond op onze kisten en lieten we ons liften om te crowdsurfen.

Ik ben veranderd, een soort vergane glorie. Ik verlang niet meer naar de pit of headbangen. Ik heb liever een beetje de ruimte. Maar de samengeperste mensenmassa en de muziek voerden me terug naar vroegere tijden en ik genoot. Niet alleen van vroeger maar ook van nu. Van Trinity. Van tijd met mijn zusje en mijn vader. Van het feest!

woensdag 20 november 2013

Binnenkijken #3

Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: De badkamer. Kom binnen!

dinsdag 19 november 2013

Ups & Downs

Elke woensdag en elke donderdag rijdt zijn moeder hem om 7:00 door onze voordeur naar binnen. Mijn wekker is dan net een kwartier geleden afgegaan en ik gaap nog als ik me over zijn maxi cosi buig om hem goedemorgen te wensen. Ik weet zeker dat hij mij ook een goede morgen wenst want week na week kijkt hij me stralend en lachend aan. Meestal zet dat de toon voor de rest van de dag. Babyboy is de vrolijkste baby die ik ken.

Ik kan nog zoveel meer over hem vertellen. Over hoe hij het nodig vindt om zijn spraakoefeningen te doen als hij moet eten bijvoorbeeld. Geen praktische combi, wel een hilarische. Of over het aantal keren dat hij zijn hele bed/box/kinderwagen onderspuugde. Niet tof. Over het euforische gevoel dat ik had toen hij voor het eerst bij mij zijn hele bordje fruit leeg at. Of over daarvoor, toen ik huilde omdat zijn vader smste dat hij überhaupt een hap gegeten had. Over hoe vaak hij zijn sonde eruit heeft getrokken en hoe naar het was als de (hele lieve) mensen van de thuiszorg die opnieuw inbrachten. En over hoe hij daarna gewoon weer naar me lachte.

Babyboy heeft het syndroom van down. Het was om die reden dat ik heel graag het boek 'ups & downs' van Bernard en Aukje Renooij wilde lezen. In dit boek vertellen zij hun verhaal over hoe ze, na twaalf jaar wachten op een zwangerschap, een kindje met het downsyndroom verwachtten, kregen en er nu al drie jaar mee leven.

De ouders van Babyboy wisten voor zijn geboorte niet dat hij het syndroom van down had. Als ik het boek lees ben ik blij voor wat hen bespaard is gebleven. Bernard en Aukje hebben acht (8!) keer aan de artsen uit moeten leggen dat ze hun zoon gewoon geboren wilden laten worden. Met daarbij de harde cijfers dat 90% van de kindjes waarbij het syndroom van down voor de geboorte is vastgesteld, niet geboren wordt.

Bernard en Aukje vertellen een heftig en eerlijk verhaal over het leven met hun zoon Bernd. Heftig omdat Bernd behoorlijk wat tijd in het ziekenhuis heeft doorgebracht. Heftig omdat de dagen met hem thuis zo ontzettend intensief zijn (geweest). Eerlijk omdat ze niet doen alsof het makkelijk is. Eerlijk omdat ze ook hun twijfels, angsten en verdriet beschrijven. Maar ook: vol hoop voor de toekomst en vooral boordevol liefde voor hun zoon waarover er geen twijfel was of hij wel geboren mocht worden.

Het persoonlijke verhaal van Bernard en Aukje is aangevuld met de nieuwsbrieven die ze de afgelopen jaren verstuurd hebben en met de verhalen van de mensen die om hun gezin heen staan. Familie en vrienden maar ook artsen en andere hulpverleners. Vooral dat laatste vond ik interessant om te lezen omdat zaken die ik ongeveer wist, me nu duidelijk werden uitgelegd. Waarom eten zo lastig is voor kindjes met het syndroom van down bijvoorbeeld.

Als ik niet net voor middennacht begonnen was, had ik het boek in een keer uitgelezen. Je zit van het begin tot het eind in het verhaal van Bernard en Aukje. Midden in hun angst en hoop, hun vreugde en verdriet, hun ups en downs. Maar ik sloeg het boek met een glimlach dicht want, wauw, de liefde wint!

Op de cover prijkt trouwens een prachtige foto van Bernd. Mijn peuterzoon keek er naar en zei: 'Hé, dat ben ik!'. Daar kreeg ik tranen van in mijn ogen. Waar wij als eerste zijn handicap zien, ziet hij 'gewoon' blonde stekeltjes, stralende ogen en een brede glimlach. Net als hij heeft..

Ups & Downs ook lezen? Bestellen kan hier.
Nav het boek, wordt er een mini-symposium georganiseerd over de vraag waarom we screenen op het syndroom van down. Meer info hierover en een interview met Aukje lees je hier.

woensdag 13 november 2013

Binnenkijken #2

 Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: De kamer van peuterjongetje. Kom binnen!
 
 
P.s. Mijn vriendinnetje van Love Johnny maakte de mooie poster boven het bed. De tekst is van Elly en Rikkert.
 

dinsdag 12 november 2013

Zwarte piet

Zwarte Piet. De man die het wereldnieuws beheerst deze dagen. Waar voorstanders voor pleiten en tegenstanders tegen strijden. De slaaf of de kindervriend?

Ik heb heel hard gelachen om tweets die ik voorbij zag komen. Gezucht om de VN die meenden zich er over te moeten buigen. Ik heb ongenuanceerd mijn mening gebleerd. Maar voor ik die het wereld wijde web op slingerde, heb ik me ook nog even ingelezen.

Hoewel ik dacht dat de huidskleur van zwarte piet zijn oorsprong vond in de smerige schoorsteen waar hij nachtelijks doorheen kruipt, ben ik daar niet helemaal zeker meer van. Wikipedia meldt bijvoorbeeld maar lief st zeven mogelijke herkomsten, waaronder een aantal racistische en een aantal demonische. Nou ben ik geen voorstander van racisme en ook niet van demonie maar wèl van Sinterklaas. En van zwarte Piet!

Vorig jaar rond deze tijd probeerde ik aan een Australische en een Amerikaanse in Londen uit te leggen wat het sinterklaasfeest inhoudt. Ze vonden het een raar verhaal. Net als die mevrouw van de VN zo te lezen. En ik denk dat er een essentieel onderdeel ontbreekt dat nodig is bij het vormen van je oordeel, en dat is ervaring!
De Australiër en de Amerikaan en ook de mevrouw van de VN zijn denk ik nooit tussen half november en begin december in Nederland geweest. Hebben nooit tussen duizenden kinderen in de miezerregen op de boot van Sinterklaas staan wachten. Nooit naast een zesjarige op de bank het sinterklaasjournaal gekeken en ademloos meebeleefd hoe zwarte piet de wereld redde. En ze hebben ook nooit de hand van mijn kleutermeisje vast gehad terwijl ze riep: 'kijk mama, zwarte piet!'. Wat iedereen die toen in haar ogen gekeken heeft, op die bank gezeten heeft en op die kade gestaan heeft, weet dat het sinterklaasfeest geen racistische feest is. Dat we met zwarte pieten niet uit willen beelden dat donkere mensen ondergeschikt zijn. Want wat de herkomst ook is, in 2013 is zwarte piet een held! Een grappige, lenige, vriendelijke, vrolijke man of vrouw die, oh ja, ook donker is. En voorzover ik me het herinner was dat in 1988 ook al zo.

Het spijt me echt voor mijn donkere landgenoten die uitgescholden worden voor zwarte piet. Het spijt me überhaupt dat ze uitgescholden worden en ik schaam me ervoor dat het gebeurd. Maar ik denk niet dat het zwarte pieten racistisch maakt, maar de mensen die het als scheldwoord gebruiken. En als we dan iets willen veranderen in dit land, laten het dan niet onze mooie tradities zijn maar de manier waarop we menen met onze landgenoten om te mogen gaan. Want daar valt nog wel wat winst te behalen!


maandag 11 november 2013

Ingewikkeld leven

Vandaag vind ik het leven even niet zo leuk meer.
Ik vind het ingewikkeld.
Heel ingewikkeld.

Ik vind het leven ingewikkeld omdat er mensen op straat leven en we als zorg- of participatiemaatschappij niet in staat zijn iedereen een dak en bed te bieden.

Ik vind het leven  ingewikkeld omdat mijn dochter lijstjes maakt met wie er op haar kinderfeestje mogen komen.
En er ook kinderen niet mogen komen.
En omdat ze haarfijn kan benoemen wie er nooit met iemand speelt.

Ik vind het leven ingewikkeld omdat zo'n 180 uitgeprocedeerde asielzoekers over 48 uur weer op straat staan omdat we te beroerd zijn om onze vreemdelingen op te nemen.

Ik vind het leven ingewikkeld omdat ik vandaag las dat maar liefst 95% van alle ontdekte downkindertjes niet wordt geboren.

Ik vind het leven ingewikkeld omdat er in elk geval 1770 mensen omgekomen zijn bij ene natuurramp. En omdat de vraag is wanneer de schade weer hersteld zal zijn. Als die ooit herstelt.

En ik bezoek evenementen over goed en recht doen en avonden met als thema 'dienen als levensstijl' en ik word enthousiast en denk 'ja dat wil ik!'.

Maar vandaag weet ik het ik het allemaal niet en vind ik het leven vooral heel ingewikkeld. Hier op de bank met mijn kopje koffie en mijn reep chocola.

woensdag 6 november 2013

Binnenkijken #1

Zeven weken lang op woordeloze woensdag een kijkje in ons huis. Deze week: De gang. Kom binnen!

zondag 3 november 2013

Goot 500

Afgelopen dagen was ik op Goot 500. Een groot evenement waar zogenaamde rechtbrengers van over de hele wereld bij elkaar waren om te inspireren, geïnspireerd te raken en elkaar te ontmoeten.

Sommige ervaringen zijn te groot voor mijn hoofd, laat staan voor een blog. Dan borrelt het en knaagt het, zijn de ideeën ontelbaar, de vragen even groot, groeien dromen en krijgen wensen vorm.
Goot 500 deed dat met me. Om dat het een fantastisch event was en omdat mijn hoofd er ruimte voor heeft. Heerlijk! Dat geeft me een energie die maakt dat ik ’s avonds nog een uur alleen op de bank voor me uit moet gaan zitten staren, voor ik in slaap kom.

wat ik hoorde op papier krijgen, zou een boek op leveren. Dat ga ik dus niet doen. Maar natuurlijk wil ik wel iets delen.

Zo luisterde ik bijvoorbeeld naar Inger van Nes. Zij vertelde over de begintijd van de vluchtkerk. Over hoe ze niet bewust koos om iets te doen, maar 'ja' zei toen ze gebeld werd met de vraag of ze kon komen helpen.  'Als je ogen eenmaal geopend worden', zei ze, 'dan kan je ze niet meer sluiten.'. Ik hoop dat mijn ogen altijd open zullen zijn voor wat er gebeurd. Dat ik niet bang zal zijn dat de dingen die moeten gebeuren te veel, te zwaar of te heftig voor me zullen zijn. Maar dat ik doe wat ik kan doen.

Ook bezocht ik een workshop van Roel Kuiper. Die is hoogleraar en politicus en zette daarnaast een bijzondere en inspirerende stap in zijn leven. Hij verkocht zijn huis in een chique wijk in een dorp en ging in een achterstandswijk in Amsterdam wonen. Waarom? Omdat daar christenen nodig zijn! En omdat christen zijn niet betekent dat je met je medechristenen in een kerkgebouw gaat zitten (ook dat maar niet vooral) maar dat je een gemeenschap bent met de mensen om je heen. Ook die met een andere kleur en ook die met een ander geloof.

En zo waren er nog zoveel anderen, die beschreven of bezongen wat voor hen recht doen is. Zoveel anderen die me aan het denken zetten. En nu? Concreet? Daar ga ik over nadenken. Gelukkig heb ik mezelf die tijd ook te geven. Om te denken en te dromen. Een ook om te durven en alvast wat te doen. Want kleine stappen maken ook een grote. Wordt vervolgd..

Meer weten of ook geïnspireerd raken? Kijk eens op www.goot500.nl, daar kan je vanaf komende week alle sprekers beluisteren.


dinsdag 29 oktober 2013

Vakantie zonder baan

Afgelopen week was het herfstvakantie. Dat betekende: Vakantie voor mijn kleutermeisje, die sinds september naar school gaat en vakantie voor mijn man die in het onderwijs werkt. Maar ik vroeg me ineens af: wat betekent dat voor mij? Ik heb geen baan meer, heb ik dan altijd vakantie? Of nooit? Ik heb het woordenboek er even op nageslagen, soms helpt dat.
 

va·kan·tie (de; v; meervoud: vakanties)

1 periode waarin geen lessen worden gegeven: de grote vakantie; zomervakantie, herfstvakantie, kerstvakantie, krokusvakantie, carnavalsvakantie, paasvakantie, tulpvakantie, pinkstervakantie

2 jaarlijks toegekende vrije tijd voor werkenden

3 reis naar en verblijf elders voor zijn plezier: op vakantie gaan


Punt 1 lijkt me een redelijk vastgesteld feit, bij punt 2 val ik buiten de boot en punt 3 was een klein beetje van toepassing. Een soort halve vakantie dus.

Vast staat dat ik er in elk geval even aan moest wennen. Geloof me, ik vind het echt super gezellig als we met z'n vieren bij elkaar zijn en leuke dingen doen. Maar mijn structopatische ik moest even loskomen van haar eigen ritme. Dinsdag dweildag ging niet door en alle extra klusjes die ik bedacht had kon ik ook wel vergeten. Op vakantiedag 3 besloot ik dus mijn eigen definitie van 'vakantie' te creëren. Een die van toepassing is op iedereen; baan of geen baan.


va·kan·tie (de; v; meervoud: vakanties)

1 periode waarin je vrijgesteld bent van de gangbare verplichtingen
 
2 periode om bovengemiddeld veel tijd door te brengen met familie en vrienden
 

En dus werd er deze week niet schoongemaakt in huize EnJoy Pes. En de was wachtte geduldig een week voor hij opgevouwen werd. En ik? Ik slenterde door Den Haag met mijn lief en waaide over het Scheveningse strand met mijn lief. We dineerden uitgebreid, sliepen uit, mistten onze kinderen maar genoten ook van de ongestoorde tijd samen. Ik at zweedse gehaktballen met het hele gezin en kocht een paar kleinigheden bij mijn favoriete woonwinkel. Als afsluiter overwon ik met mijn schoonfamilie de Duitse herfstbossen en de ballenbak.

Vakantie is fijn, ook zonder baan! En dan nu weer aan het werk!

 
 
 
 
 
 
 
 

Samen is leuker dan alleen

Woordeloze woensdag



zondag 13 oktober 2013

Ik en mijn cd'tje

Of het thuisblijfmoederschap alleen maar voordelen heeft? Nee, niet alleen maar. Er zijn best dingen die ik minder leuk vind of die ik mis. Dat zit hem in grote algemeenheden zoals als het missen van mijn collega's en het opnieuw vinden van een bestemming voor mijn hersencapaciteit maar ook in concrete situaties.

Afgelopen donderdag lag mijn nieuw bestelde cd in de brievenbus. Hij kwam nieuw uit en wanneer hij bezorgd werd was dus minder voorspelbaar dan bij vandaag-besteld-morgen-in-huis-bol.com. Donderdag was dus de dag: hij was er! Wat was ik blij! En toen ineens, toen miste ik het: mijn momentje in de auto.

Vroeger, lang geleden, in mijn vorige leven, toen ik nog buiten de deur werkte, zat ik nog regelmatig alleen in de auto. Drie dagen in de week tufte ik naar mijn werk. 45 Minuten heen, 45 minuten terug. Twee keer drie kwartier voor mezelf. Een stukje niks tussen twee werelden. En stukje niks speciaal voor mij, mezelf en mijn cd'tjes.

Mijn man is lief maar op muziekgebied vinden we elkaar niet echt. Dat resulteert meestal in het luisteren naar een toegankelijk radiostation op gezamenlijke ritjes. Als 'olifantje in het bos' niet door de boxen schalt tenminste. Zoals gezegd: hij is lief, dus af en toe gedoogd hij mijn cd'tjes. Maar dan een keertje, dan is de genade wel weer op.

En dus mis ik mijn ritjes. Die waarin ik mijn eigen muziek draaide. Heel hard en heel vaak. En weken achter elkaar hetzelfde. De ritjes waar ik naar uitzag als er een nieuwe cd in de brievenbus lag. Omdat ik wist dat ik hem kon luisteren zo vaak als ik wilde, de woorden kon leren en mee kon zingen, ookal kan ik dat niet.

Nu is het zondagmiddag. Kleutermeisje is uit logeren, peuterjongetje ligt op bed en is zowaar gaan slapen en manlief is in de schuur aan het knutselen. Ik zit in mijn pyjamabroek op de bank en luister mijn nieuwe cd. Heel hard en heel vaak. Sssst...

zaterdag 5 oktober 2013

De kleutermoederclub

'Ik wil een club!',  riep ik wanhopig. 'Een club voor moeder van kinderen in de kleuterklas'. Ik vind het namelijk een beetje moeilijk.

Ik bleek niet de enige, dat scheelt. Er zijn meer moeders die na de vakantie hun kleuter voor het eerst naar de basisschool hebben gebracht en wegwijs proberen te raken in deze grote boze nieuwe wereld. Die gelijkgestemden op het schoolplein, dat scheelt! Een beetje dan.

Wat er zo ingewikkeld is? Nou alles eigenlijk. Wat doet mijn kind op school? Wat is kiezen en wat een moet-werkje? Heeft ze wel kindjes om mee te spelen? En wie zijn dat dan? En oh ja, gymschoenen! Ik schnabbel mijn informatie bij elkaar. Een beetje van de juf, een beetje uit de nieuwsbrief, een beetje van de moeder die ik ken en een heel heel heel klein beetje van mijn eigen kleuter.

Naast al die ingewikkeldheden is er nog mijn eigen nieuwe rol, die van schoolpleinmoeder. Ik voel me een beetje als toen ik eind groep acht verhuisde en twee maanden voor de zomervakantie een klas binnenstapte vol kinderen die elkaar al jaren kenden. Of die keer dat ik vol goede moed een kickfunklasje binnenstapte met meiden die in elk geval níet alleen gekomen waren. In beide gevallen wist ik niet zo goed waar ik moest beginnen. Naar kickfun ben ik nooit meer geweest, in groep acht is het helemaal goed gekomen.

Nu komt het ook vast goed. Ik spreek zo af en toe een moeder en weet inmiddels wat een moet-werkje is. En toen kleutermeisje afgelopen week haar eerste afspraak met een vriendinnetje had, vroeg ik gewoon aan háár moeder wat daarin gebruikelijk was.

Maar toch, een clubje zou fijn zijn. Om af en toe even lekker onzeker te zijn en te zuchten dat het allemaal zo eenvoudig nog niet is; een kind in de kleuterklas.

dinsdag 1 oktober 2013

Thuisblijfmoeder: de eerste evaluatie

Het is 1 oktober. Dat betekent dat precies een maand geleden mijn contract ontbonden werd. En dat ik nu precies een maand thuisblijfmoeder ben. Tijd voor een evaluatie.

Ik heb me niet verveeld de afgelopen maand. Allereerst rolde ik zo vanuit de vakantie in de laatste voorbereidingen van de bruiloft van lief vriendinnetje waar ik getuige en ceremoniemeester was. Het was een fantastisch feest en meer dan dat, maar het voorbereiden en bijkomen heeft wat energie gekost. Geen rustige start van 'het nieuwe leven dus'.

Maar ik begin langzaam te wennen. Te wennen aan een het leven met een meisje in de kleuterklas. Ik heb al snel geleerd dat ik beter kan gaan fietsen dan lopen en de overblijf voor de dag dat Babyboy er is, is aangevraagd. Ik heb mijn huishouden ingepland en houdt me meestal ongeveer aan mijn eigen schema. Peuterjongetje en ik ontwikkelen ons eigen routine en ik geniet van de tijd met hem samen. Twee keer in de week komt er een meisje uit Kleutermeisje haar klas mee en de tijd die zij er is, brengen we vooral al knutselend aan. Ik zit niet bepaald stil dus van verveling is geen sprake. Gelukkig.

We worden er ook heel blij van, mijn manlief en ik. Hij wordt er blij van dat hij zich naast zijn drukke baan en studie, nergens meer druk om hoeft te maken. Dat zijn prakkie gekookt is als hij thuiskomt en zijn sokken gewassen. Ik word er blij van dat hij daar blij van wordt. Maar ook van het feit dat ik energie heb voor wat extra's. Een extra klusje maar ook een extra uitje met de kids. En ik word er vooral heel blij van dat ik weer zoveel meer van ze kan genieten.

Of ik mijn werk niet mis? Nee, niet echt. Mijn collega's wel. En ik merk dat er ruimte over is in mijn hoofd. Dat ik tijd heb om mee te denken over dingen en mee te werken in bestaande of nieuwe initiatieven. En dat is niet iets wat ik eventueel zou kunnen doen maar wat ik ook moet doen. Ik word heel blij van rust, regelmaat en tijd voor mijn gezin maar ik heb het ook nodig om daarbuiten uitgedaagd te worden. Dus dat is de zoektocht voor de komende tijd. Waar wil ik de tijd, energie en hersencapaciteit die ik over heb aan besteden? Extra uitdaging daarin: niet op elk verzoek ingaan maar uitzoeken wat ik echt wil! Wordt vervolgd. .

woensdag 25 september 2013

Dag in, dag uit

Woordeloze woensdag


Kindertheologie

Kleutermeisje: Mama, heeft de Here God
ook een hartje in zijn buik?

Ik: Dat weet ik eigenlijk niet,
misschien wel

Kleutermeisje: Maar daar zit de
Here God dan niet in.
Die zit al in mijn hartje.

zaterdag 21 september 2013

Kleutermeisje

Ze feliciteerde me met vier jaar moederschap. En ze vroeg of ik wel geëvalueerd had. En ja, dat had ik. Niet bewust maar dat gaat altijd een beetje vanzelf in de aanloop van haar verjaardag.

Ik denk terug aan de laatste dagen van mijn zwangerschap. Aan hoe ik mijn logge lijf voortsleepte en hoopte en bad dat mijn baby geen twee weken te laat zou komen. Ik denk aan mijn schoonmoeder die op zondagochtend voorspelde dat het wel niet lang meer zou duren omdat de baby zo gezakt was en aan hoe ze gelijk kreeg toen 's nachts mijn vliezen braken. Ik denk terug aan pijnlijke rugweeën en uren onder de douche maar ook aan hoe bijzonder ik het vond om dat met zijn tweeën mee te maken. Ik denk terug aan een afschuwelijke rit naar het ziekenhuis waarbij ik schreeuwend in de auto mijn persweeën wegpufte en  aan het moment dat ze eindelijk op mijn buik werd gelegd. We huilden en verwonderden ons. Een meisje! Met rood haar! Van ons! Wauw!

De verwondering is gebleven en blijft groeien. Er is weer een jaar voorbij. Mijn peuter is uitgegroeid tot een echte kleuter. Haar haren zijn alleen maar roder geworden en ze heeft zelf een duidelijke mening over wat daar 's ochtends mee moet gebeuren. Zoals ze overal een duidelijke mening over heeft. Ze weet ze wil. En ook wat ze niet wil. Meestal dan. Soms weet ze het niet meer. Dan ligt ze gillend op de gang om uiteindelijk uit te snikken in mijn armen. Tegelijk is ze zo gevoelig. Slaat ze in haar nieuwe kleuterklas regelmatig haar handen voor haar ogen omdat het rumoer haar teveel wordt. Ze lijkt veel op haar tante en soms een beetje op mij. Gelukkig.

Vanmorgen stond ze om 6.15 naast ons bed. Haar feestmuts had ze al op. Vandaag werd ze vier en dat vierden we. Met versierde cupcakes, al haar vriendjes en vriendinnetjes en pannenkoeken met ijs toe. Precies zoals zij het wilde.

Lang leve het leven van mijn lieve lieve vierjarige prachtige, eigenwijze, grappige, gevoelige, slimme kleutermeisje!

Hieperdepiep... Hoera!!

maandag 16 september 2013

29

Vandaag ben ik jarig. Op de een of andere manier raak ik in de stress van überhaupt nadenken over hoe ik dat moet vieren dus ben ik daar mee gestopt. In elk geval in de vorm van een groot feest. Want ik heb zeker wat te vieren. En dat doe ik dan ook

Ik vier het afgelopen jaar en denk terug aan wat geweest is.
Ik vier de overwinning op moeilijke situaties en ik vier nog een keer de leuke momenten.
Ik vier goedgelukte appel-kaneel cupcakes.
Ik vier fijne vriendschappen en leuke contacten en vier elk lief berichtje, kaartje, telefoontje en bezoekje dat ik krijg.
Ik vier kindertekeningen die ik niet zelf uit mag pakken en ik vier mijn gezin.
Ik vier een leven onder de genade van de allerhoogste Heer.
Ik vier liefde en ik vier het jaar dat voor mij ligt.

Op naar de 30!

zondag 15 september 2013

Met de stofdoek en de dweil

Ik heb deze week het huis gestofzuigd. Echt waar. Helemaal. En ik zal maar eerlijk zijn: dat was jaren geleden.

Niet dat ons huis jaren niet gestofzuigd is maar toen de manlief en ik zes jaar geleden trouwden, werd al snel iets duidelijk: het huishouden is niet aan ons besteed. We vinden het niet leuk en we geven er ook niet heel veel om. We maakten dus al vlot een taakverdeling en een schemaatje. Dat schemaatje heeft nooit gewerkt, de taakverdeling is tot twee weken geleden in stand gebleven. Concreet betekent dat dat ik jaren amper een stofzuiger heb aangeraakt en niet zo heel goed meer weet hoe je een badkamer moet schoonmaken.

Maar nu, het nieuwe leven! Inclusief nieuwe taakverdeling. Hij werkt en ik ben thuis. Wat betekent dat ook het huishouden nu op mij neerkomt. Ik zal er niet om liegen: ik zie er als een berg tegenop! Ik vind huishoudelijke taken gewoon heel heel heel stom. Ik hou niet van stoffen, ik hou niet van dweilen. Maar het moet, ik weet het. En ik zal er niet meer over zeuren want dat heeft ook geen zin. Maar ik ga wel jullie hulp inroepen, dat mag toch? En nee, niet om voor me te komen poetsen. Al mag dat natuurlijk ook.

Ik ben gewoon benieuwd: wat werkt voor jullie? Wel een schema, of geen schema? Alles op een dag of verspreid over de week? Kom maar op met die tips! Inclusief die over de beste stofdoek, dweil en allesreiniger. Ik zie er naar uit. En misschien (heel misschien) ga ik het ooit nog leuk vinden.

donderdag 12 september 2013

Afspraken

Soms, als dingen. niet gaan zoals ze zouden moeten gaan, is de tijd daar om nieuwe/opnieuw/hernieuwde afspraken te maken. Dit is zo'n moment. Dus open uw ogen en spits uw oren want hier komen ze:

- Pepernoten, chocoladeletters, taaitaapoppen en zelfs gevuld speculaas worden pas verkocht als sinterklaas ook daadwerkelijk zijn intrede heeft gedaan.
- Kerstversiering hang je pas op vanaf de eerste advent. En eigenlijk pas als sinterklaas vertrokken is. Datzelfde geldt voor het kopen van kerstkransjes, kerstsokken, kerstbrood, kerstalles
- Oliebollen eten we tussen kerst en oud en nieuw. En na 1 januari de restjes als blijkt dat onze ogen weer eens groter waren dan onze maag.

En dan, dan houden we even rust, vieren we even niks. Tot de start van de 40-dagentijd, dan gaan we ons voorbereiden op pasen.

Dank u voor de aandacht en de medewerking. Want zoals het nu gaat, daar raak ik van in de war. En ik word er dik van.

dinsdag 10 september 2013

Vakantieherinnering

In de warme Roemeense avondzon dalen we de berg af. De smalle treden van de stenen trap brengen ons bij de buurtsupermarkt. We kloppen op de meloenen en vinden een rijpe zonder schimmel. Nog een zak zonnebloempitten en we kunnen afrekenen. In een mix van talen communiceren we met de winkelmedewerker en impulsief besluiten we nog een ijsje te nemen. De kinderen liggen al op bed en hé, het is toch vakantie!

Het is druk op straat. Een vrouw leunt met een stok in haar hand tegen de muur en drie oudere mannen zitten op een door pitten omringd houten bankje. Het is rood geschilderd, wat ik leuk vind staan.

We besluiten ons ijsje hier op te eten, veel leuker dan binnen. Net als we ons op de onderste tree van de stenen willen laten zakken, staan de oude mannen op. Ze lijken niet van plan terug te keren en dus nemen we hun plekje in.

Ik geniet net van drie lagen chocola als ik de bellen hoor. De oude mannen komen in beweging en de vrouw met de stok loopt richting de weg. En daar komen ze: de koeien van het dorp. Op hun dooie gemak sukkelen ze de berg af. Koe 7 slaat rechtsaf. Een van de oude mannen hobbelt er achteraan; zijn koe is thuis. Een volgende koe neemt de afslag naar links. We lachen en verbazen ons over het feit dat de koeien de weg naar huis zo goed kennen. Tot we de linkse koe resoluut de weg weer opgejaagd zien worden, verkeerde afslag blijkbaar.

De vrouw met de stok moet lang wachten maar uiteindelijk vindt ook zij haar drie koeien in de achterhoede. Binnen een kwartier is het hele spektakel voorbij en ons ijsje op. De koeien hebben hun stal gevonden en wij sjokken ons trapje weer op. Dit is vakantie!

woensdag 4 september 2013

maandag 2 september 2013

Maandagmorgenhuwelijk

Vanmorgen was ik getuige van en op een gratis maandagochtendhuwelijk. De grote dag is zaterdag maar vandaag was vast de zakelijke afhandeling. Tenminste, ik dacht dat dat het was.

De hele happening duurde vijf minuten. We zaten in een kamertje met nogal afzichtelijke vloerbedekking en lelijke lamellen. De ambtenaar van de burgerlijke stand had nog een bloemetje van de balie meegeplukt. Ook lelijk maar het was nog iets. We maakten een grap en een halve grol en toen begon het echt.

En wauw, het maakt dus allemaal niet uit! Het maakt niet uit of er veel of  weinig publiek is. Het maakt niet uit of de ruimte monumentaal of aftands is. Het maakt niet of de bloemen nep zijn of van een dure bloemist. Het maakt niet uit of de ceremonie drie kwartier duurt of vijf minuten.

Waar het om gaat is dit: 'Verklaart u aan te nemen tot u wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden?

En dan mijn lieve vriendinnetje en haar fantastische aanstaande die elkaar stralend aankijken, volmondig ja zeggen en de bevestiging van de ambtenaar bijna niet af kunnen wachten tot ze elkaar feliciteren. Die weten: ik hoor bij jou en jij bij mij en ik laat je nooit meer gaan. Bij jou ben ik thuis, bij jou blijf ik.

Ik hou het dan niet droog hoor, ook niet in zo'n lelijk kamertje. Dat wordt wat zaterdag..


















Mijn getuigepen was overigens wel mooi ;-)

 


zaterdag 3 augustus 2013

Klaar voor de start..

Af!

Wij zijn weg! Bijna vier weken genieten van familie, rust, elkaar en gegarandeerd mooi weer! Ik hoop dat jullie net zo gaan genieten.

Ciao!


woensdag 31 juli 2013

dinsdag 30 juli 2013

Partir c'est mourir un peu

Ik doe het goed op structuren. Op dezelfde dingen en dezelfde mensen op dezelfde plaats en dezelfde tijd. Vastigheid helpt me: hoef ik daar in elk geval niet over na te denken. Psychologen zullen vast zeggen dat ik hoop op deze manier veiligheid te vinden, ook prima. In de afgelopen jaren heb ik geleerd deze kennis te gebruiken en in te zetten. Om voor mezelf kaders te creeeren, juist als andere dingen minder gestructureerd verlopen. Maar ook om de behoefte te herkennen en dan los te laten, omdat ik mezelf en anderen er mee in de weg zit.

Deze maand staat bol van de veranderingen. Ik startte als gastouder en nam definitief afscheid op mijn werk om thuisblijfmoeder te worden. Weg structuren, weg veiligheid! Gisteren werd ook het laatste stukje afgesloten: de kinderen namen afscheid op het kinderdagverblijf.

Er wordt een hoop gezegd en geschreven over kinderdagverblijven. Wellicht soms terecht maar ik kan niet anders zeggen dat ik heel heel blij werd van 'ons' kinderdagverblijf. Hoewel ik het best een beetje spannend vond om mijn drie maanden oude baby daar achter te laten, is het me alles meegevallen. Van een twijfelaar werd ik een moeder die haar kinderen ook op haar eigen vrije dag naar de opvang bracht. Zielig? Nee hoor, ze vroegen erom!

Gisteren namen we dus afscheid. Afscheid van een vertrouwde plek, afscheid van vertrouwde vriendjes en vriendinnetje, afscheid van hele lieve juffies. De kinderen associëren afscheid vooral met leuk. Dan krijg je immers cadeaus en mag je trakteren op ijs.

En ik, ik moest wel even slikken. Maar ook dat komt wel weer goed. Ik doe daar gewoon wat lager over. Heb ik geaccepteerd inmiddels.

dinsdag 23 juli 2013

Dag oude leven!

Mijn postvak is leeg
Net als mijn mailbox
En mijn To Do list

Ik mijn sleutels ingeleverd
En de deur achter me dicht gedaan
Dag oude leven!


dinsdag 16 juli 2013

Schoolpleinmoeder

De waterpokken jeukbeukeltjes van mijn schatjes zijn bijna volledig verdwenen. Nog een korstje her en der en een sporadisch litteken in wording herinneren ons aan het leed dat geleden is. En ik moet zeggen dat het me al met al nog aardig is meegevallen. Ze waren er wat lamlendig van maar de ondragelijke jeuk is bijna helemaal uitgebleven. Misschien wel dankzij het aan ons geadviseerde havermoutbad waar we ze dagelijks in onderdompelden.

Groter dan het lichamelijk leed, was misschien nog wel het psychische leed. Die verrekte pokken gooide namelijk roet in de grote droom van Bijna Kleutermeisje. Ze mocht namelijk niet naar school! Die twee oefendagen waar ze al maanden naar uit keek, werden haar hardhandig door haar pokjes geboord. Ze moesten eens weten, die juffen. Tranen met tuiten natuurlijk, maar gelukkig was er hoop: als ze beter was, mocht ze alsnog komen.

Stiekem denk ik dat het soort van voorbestemd was, die waterpokken. Alsof iedereen wist dat ik er nog niet echt aan toe was en het grote moment daarom nog maar even uitgesteld werd. Iedereen, behalve ik. Tot vrijdagochtend 12 juli. Toen wist ik het ook: ik was er nog niet aan toe!

Ik was er nog niet aan toe om mijn kleine meisje een rugzak op haar rug te hijsen. Om met haar een vol schoolplein op te lopen met hele hele grote kinderen. Om haar achter te laten in een kring met kindjes waar ze zich zichtbaar nog niet helemaal op haar gemak voelde.
Ik was er nog niet aan toe om me na drie eindeloze uren tussen de andere schoolpleinmoeders te begeven, niet wetende waar ik precies moest gaan staan of wat ik moest doen. Ik tuurde en zocht alsof ik iemand na een wereldreis ophaalde van Schiphol. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik haar zag en nog meer toen ze best wel blij bleek te kijken.

Het was goed gegaan, zei de juf, al was ze nog best wat stilletjes. Na de lunch sliepen we allebei als babies en toen ze langzaam wakker werd vertrouwde ze me toe: 'Ik vond het heel leuk op school hoor mama'.

Ik denk dat ze er wel aan toe is. En ik? Ach, het is eerst nog vakantie toch?


vrijdag 12 juli 2013

Druppelen

Vanmiddag reed ik met een auto vol tassen vieze was door mijn hometown. Ik leverde ze af bij fantastische vrijwilligers die van vieze wasjes schone wasjes maken en ze vervolgens weer terugbrengen. Het laatste wasje gooide ik in mijn eigen wasmachine. De vieze wasjes zijn van de bewoners van de voormalige Vluchtkerk. Een groep van ruim 150 mensen die zowel in ons land als hun eigen land niet meer welkom zijn. Mensen die, in welk land ze ook komen, te horen krijgen: jij bent illegaal.

Op politiek gebied is er ongetwijfeld van alles over te zeggen. Over waarom deze mensen hier wel of niet mogen blijven, over wie wat moet betalen, over verantwoordelijkheden. Ik weet het allemaal niet. Wat ik wel weet is dat deze mensen nu hier zijn. Dat je tegen niemand kan zeggen: 'jij bent illegaal'. En dat het los staat van een heleboel politieke discussies of ze wel of geen behoefte hebben aan eten en een schone onderbroek. Want dat heeft iedereen.

In de veertigdagentijd schreef ik al over mijn verlangen om op een rechtvaardige manier om te gaan met de wereld en de mensen om me heen. Deze week praate ik daar met een clubje mensen over door. We deelden onze ervaringen, onze oplossingen, mogelijkheden, verschillen en frustraties. Er zijn zoveel mogelijkheden. Zoveel plekken om te beginnen. En tegelijk maakt dat het ingewikkeld. Ik kan niet alles doen en weet juist door alle mogelijkheden niet zo goed waar ik moet beginnen. En soms lijkt het of mijn kleine acties verdwijnen in de grote brei van onrecht om me heen.

Voorlopig rij ik rond met wasjes en druppel daarmee vrolijk op de gloeiende plaat. Ik hoop mededruppelaars te vinden. En ik hoop dat het plasje dat we gaan vormen iets zichtbaar maakt van een betere wereld. Ik hoop dat druppelen voor iedereen vanzelfsprekend wordt. Ik hoop het echt.

maandag 1 juli 2013

Het belang van een goede melkopklopper

Vorige week nam ik afscheid op mijn werk. Formeel dan want in praktijk werk ik nog een week of vijf door. En formeel klopt eigenlijk ook niet want het was de meest informele setting waarin ik mijn collega's ooit tegenkwam.

We dronken een wijntje en deden ons tegoed aan barbecuevlees, stokbrood met zelfgemaakte kruidenboter en salade uit eigen tuin. We genoten van de gastvrijheid van mijn teamleider en haar gezin en van het gezelschap van elkaar als teamleden. De werkgerelateerde gesprekken raakten steeds meer op de achtergrond en het moment van vertrek werd steeds verder uitgesteld. Ik keek om me heen, genoot en vroeg me vertwijfeld af waarom ik ookal weer zo nodig weg wilde.

Want dat was waar het toch ook wel een beetje om draaide vanavond: afscheid nemen en vertrekken. En daar werd ruimschoots aandacht aan besteed. Ik kreeg een mooie speech, een ontroerend afscheidsboek (dat ik bewaarde voor 's avonds 's nachts in bed) en geweldige cadeaus. Waaronder twee melkopkloppers.

Twee ja. Een tikkie overdreven wellicht maar wel veelzeggend. Want wat heb ik tijdens mijn hectische baan genoten van kopjes koppen koffie met opgeklopte melk. Een kop koffie die zei: ik heb aan je gedacht en mijn best voor je gedaan. Een kop koffie die zei: Neem even tijd voor jezelf. Een kop koffie die zei: Zo, nu gaan we even op adem komen. Een kop koffie die zei: Nu is het tijd voor ontmoeting en gezelligheid.

Thuis had ik geen melkopklopper. Daar maakte ik me er vanaf met een snelle Senseo. Schande, vonden mijn collega's. En gelijk hadden ze! Maar nu is alles anders; nu bouw ik heerlijke cappuccino's en serveer ik prachtige latte's. Aan anderen èn aan mezelf.

Even tijd voor mezelf, even bijkomen. Even genieten. En stiekem even terugdenken aan al die andere goeie bakken koffie in die goeie ouwe tijd.

Mensen: bedankt! Kom eens langs, de koffie staat klaar!