Liefde

Woordeloze Woensdag

Reading Challenge #22: Het boek dat je lezen móet

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: ´Hoe Jezus de wereld op zijn kop zet (en mijn leven ook)'van Shane Claiborne.

Klik hier en lees er alles over!

Nachtje weg

Woordeloze woensdag

Dit leuke cadeautje kregen we van lief vriendinnetje die ook nog eens op onze kinderen paste. Waarvoor dank!

Reading Challenge #21: Eng!

Mijn Reading Challenge perikelen zijn te lezen op Puur Vandaag. Hier dus slechts een bescheiden linkje naar wat ik schreef over de laatste boeken die ik las: 'De Koning' van Steven James

Klik hier en lees er alles over!

Avondmensje

Woordeloze Woensdag

Tien minuten

Zeven uur zaten we in de auto, mijn knappe kleine man en ik. Nog niet ontbeten want dat zouden we onderweg doen. Hoe cool is dat? We zagen er prachtig uit en roken heerlijk. De bloemen lagen achterin nog een klein beetje meer tot bloei te komen (hoopte ik) en ik vertelde peuterjongetje nog een keer wie er op hem zou passen in de tien minuten dat ik weg was.

Ik zou gaan tekenen. Tekenen voor de liefde. Voor de liefde van mijn lieve vriendinnetje die haar liefde vond. Ik mocht er getuige van zijn dat zij trouwden en elkaar daarmee eeuwig trouw beloofden. Wauw! Ik hou van het huwelijk en was en ben vereerd dat ik die rol mocht vervullen.

Het was druk op de weg maar hé, ik had het dubbele van de aangegeven tijd genomen, dat moest genoeg zijn toch? We rolden voort en even dacht ik dat ik zelfs nog tijd had om bij het bruidspaar thuis koffie te drinken. Tot het rollen stopte en ik stil stond. Ik hoopte nog even dat het kwam door het knooppunt waar ik volgens de TomTom net langs kwam en dat ik zo weer kon optrekken maar toen schalde de verkeersinfomatie door mijn boxen (iemand een idee waarom het volume dan altijd verdubbelt? Ik schrik me steeds de blubber.). Ongeluk. Eén rijbaan. Vertraging: drie kwartier.

Blik op de TomTom.
Blik op de klok.
Paniek!

Dat
Ging ik
NIET
Redden

Ik belde met de bruid. En met een hulplijn. En met mijn man. En ik huilde. Van de spanning die ik al opgebouwd had. En van teleurstelling. En de tijd verstreek.

Opeens, zoals de file kwam, verdween hij weer. Ik reed en ik reed behoorlijk door. En ik hoopte en ik bad. En ik zorgde dat mijn paspoort klaarlag en dat iemand mijn auto zou parkeren.

Tien minuten te laat kwakte ik mijn auto op de stoep. Daar hadden we nog grapjes over gemaakt, dat ik dat desnoods zou doen. Ik rende naar binnen, een beetje zoals in de film. Paspoort in de hand, verwilderde blik (en ik denk ook verwilderd haar). Het eindigde alleen niet zoals in de film. Ze stonden alweer buiten. Waren al getrouwd. En ik had het gemist.

Ik had niet meer kunnen doen.
Echt niet.
Nog eerder van huis misschien.
Toch met de trein.
Of wel de route waarvan ik sowieso wist dat ik vast kwam te staan.

Nee, ik had niet meer kunnen doen.
Het was domme stomme pech. Maar dan ook echt.

Ik huilde nog meer. Wat was ik er graag bij geweest!

Maar hé, gelukkig draaide het niet om mij. Zijn ze gewoon getrouwd. Blijven ze voor altijd bij elkaar. En mocht ik daarna nog twee uur naar hun stralende gezichten kijken. Het huwelijk mensen, dat is een mooi iets!

Oh, en ik heb het even gecheckt. Ze vindt me nog steeds haar getuige. Pfieuw..

De omgekeerde wereld

Vrijdagmorgen, kwart voor negen. Ik had de kids net naar school gebracht en plofte op de bank. Opende mijn laptop. Checkte mijn mail. En ineens waren ze daar: grote dikke krokodillentranen.

Ze stuurde me niet meer dan een lijstje met dingen die ik mee moest nemen voor ons nachtje weg. En dat ze er zin in had. Niet echt iets om van te gaan huilen. Maar het zou de laatste keer zijn. En dat hakte er ineens nogal in.

Ze gaat verhuizen. Naar de omgekeerde wereld. Het land waar het dag is als wij slapen, waar de zon schijnt als hier sneeuw ligt. Het land van altijd zomer in plaats van altijd herfst. Van surfplanken en kangoeroes. Het land van haar dromen. En het is goed dat ze gaat, want dromen moet je leven.

Maar het is ook stom en verdrietig. Want de omgekeerde wereld is heel ver weg. Is geen jaarlijkse vriendinnenweekendjes meer, geen kopjes thee en glazen wijn. Maar het is ook niet: als jij een baby krijgt, ben ik er snel. Of kom ik uberhaupt. Het is: tot ik weet niet wanneer.

Zaterdagmiddag, kwart voor twee. Ze pikt me op en we gaan. We vieren dat we vrienden zijn. We fietsen de kastelenroute maar vinden geen kasteel. Het maakt niet uit. We drinken wijn in het gras en later wijn bij het vuur en we kletsen. Over vroeger, meer dan ons halve leven geleden, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Over de vakanties die we vierden, de festivals die we intens beleefden. Over hoe we nu getrouwd zijn en over het leven met kinderen. Over haar dromen en weer terug naar vroeger. We lachen en we toosten op onze vriendschap. We spreken af dat we vriendinnen blijven, ook als ik niet kan komen en dat het goed zit tussen ons, ook als we elkaar niet de lange brieven schrijven die we nu hopen wel te gaan schrijven. En we huilen omdat het afscheid dichtbij is en de omgekeerde wereld zo verrotte ver weg.

En het is er en het mag er zijn. En zo is het goed.

Schatkist

Woordeloze woensdag

Reading Challenge #20: Inpakstress

Tijdens mijn zomerreces, schreef ik wel gewoon door voor Puur vandaag. Met wat vertraging plaats ik hier de linkjes naar wat ik daar schreef.

Klik hier om te lezen over de chaotische dagen voor we naar Frankrijk vertrokken.

Niet naar school

´Wil je appel of banaan mee naar school?'
'Ik wil niet naar school!'
'Dat weet ik, maar we gaan toch. Wat wil je nou mee?'
'Ik wil niet naar school!!'
'Lieverd, als je er geweest bent, zeg je altijd dat je het heel leuk vond'
'Ik wil niet naar school!!!'

Ik besluit dat het een appel wordt. Snij hem in stukjes en stop ze in zijn bakje. Zijn carsbeker vul ik met ranja. Ik rep geen woord meer over school.

Kleren aan. 'Kom we gaan'. Hij ziet dat ik zijn carstas til en weet weer wat hij even vergat. 'Ik wil niet naar schoo-ool, dat zei ik toch al!' Hij laat zich op de grond zakken. Ik probeer hem te knuffelen. Hij is boos. Het is tijd, we moeten echt gaan. Geen beweging. Wel gegil: 'IK! 'WIL!'NIET! NAAR! SCHOOL!' We moeten nog een gallerij, een lift, de kelder door en op de fiets. Het zweet breekt me uit. Ik hijs hem op mijn arm. Hij is boos en huilt. Dwarsigheid of echt verdriet? Op de fiets schopt hij mijn rug aan gort. Nee, dat mag niet maar tijd voor een megaconflict op de stoep heb ik niet. Ondertussen herhaalt hij zichzelf: 'Ik wil niet naar school. Ik wil niet naar school. Ik wil niet...'

Dochter in de klas, focus op mijn zoon. Kies ik lief of kies ik boos. Dat laatste werkt niet dus ik til hem op en knuffel hem, zonder me iets aan te trekken van wat hij maar blijft mompelen. Bakje appel, beker ranja op de goede plek, carstas aan de haak. Hij rent naar buiten, gelukkig zit het hek goed dicht. Ik heb hem snel en heel voorzichtig, wil hij toch wel mee naar binnen. Kijken naar de kaarten, Puk gaat voetballen vandaag. Hij houdt van voetballen. De zoon van de juf zit ook op voetbal. Hij wil later voetballer worden. De juf helpt goed. Ik laat hem bij haar achter.

Door het raam een sip gezicht, zwaaien wil hij niet. Ik vraag me af wat het toch is want echt; als ik hem straks ophaal heeft hij het hartstikke leuk gehad.

Tis kwart voor twaalf een door het hek steekt zijn stralende gezicht. 'Mamaaaaa!'. 'Heb je het leuk gehad schat?' Hij knikt van ja en dat is fijn.

Ik praat nog even met de juf die zegt dat ze er niks van snapt. Dat hij heerlijk speelt, zich niet verveelt. Maar wat het dan is. Zij weet het niet, ik weet het niet.

En dus doe ik maar wat en hoop ik maar dat het allemaal weer overgaat. En zucht ik af en toe omdat ik moeder zijn soms best wel ingewikkeld vind.

Dagplanning

Woordeloze Woensdag