zondag 4 november 2018

Druppelen op iemands hoofd

Ik doe niet meer zoveel. Ben een beetje uit. Scrol snel langs berichten over rampen die gebeuren of al heel lang bezig zijn. Ik verlies mijn hoop in dat ik invloed heb op het grote geheel en beperk me tot het kleine dat ik wel kan doen. Oogkleppen op en handelen in mijn cocon.

Maar het zit me niet lekker. Want het is er wél. En ookal kan ik niet altijd iets doen, ik kan in elk geval stoppen met net doen of het er niet is. Zodat ik nooit kan zeggen: ik wist het niet.

Vandaag lazen we uit Nehemia 5. En daaruit leerde ik wat belangrijke lessen. Namelijk dat opstaan tegen onrecht begint met me er druk om maken. Het gevoel van verontwaardiging toelaten en die heilige woede uitten. Dus dat is stap 1. Ik ga weer lezen over wat er is en delen wat de wereld moet weten. En misschien zie ik dan ook weer wat ik kan doen. Ookal is het een druppel op de gloeiende plaat. Want dat herinnerde ik me ook weer. De opmerking van Annerieke Berg-de Boer dat 'die druppel maar net op je hoofd zal vallen'.

Iemand die dapper druppels op mensen hun hoofd gaat laten vallen is mijn zusje Tamara. Zij gaat twee weken lang vrijwillig meehelpen in een vluchtelingenkamp op Lesbos waar mensen onder mensonterende omstandigheden zitten te wachten op iets wat ze weer hoop geeft. Ik ga niet mee maar ik kan wel helpen. Door mee te lezen, leven, delen en haar en het werk dat ze gaat doen te steunen.

En ik kan jou vragen hetzelfde te doen. Help jij Tamara helpen? Dat zou tof zijn! Begin eens met een kijkje nemen op haar blog.