Met de stofdoek en de dweil

Ik heb deze week het huis gestofzuigd. Echt waar. Helemaal. En ik zal maar eerlijk zijn: dat was jaren geleden.

Niet dat ons huis jaren niet gestofzuigd is maar toen de manlief en ik zes jaar geleden trouwden, werd al snel iets duidelijk: het huishouden is niet aan ons besteed. We vinden het niet leuk en we geven er ook niet heel veel om. We maakten dus al vlot een taakverdeling en een schemaatje. Dat schemaatje heeft nooit gewerkt, de taakverdeling is tot twee weken geleden in stand gebleven. Concreet betekent dat dat ik jaren amper een stofzuiger heb aangeraakt en niet zo heel goed meer weet hoe je een badkamer moet schoonmaken.

Maar nu, het nieuwe leven! Inclusief nieuwe taakverdeling. Hij werkt en ik ben thuis. Wat betekent dat ook het huishouden nu op mij neerkomt. Ik zal er niet om liegen: ik zie er als een berg tegenop! Ik vind huishoudelijke taken gewoon heel heel heel stom. Ik hou niet van stoffen, ik hou niet van dweilen. Maar het moet, ik weet het. En ik zal er niet meer over zeuren want dat heeft ook geen zin. Maar ik ga wel jullie hulp inroepen, dat mag toch? En nee, niet om voor me te komen poetsen. Al mag dat natuurlijk ook.

Ik ben gewoon benieuwd: wat werkt voor jullie? Wel een schema, of geen schema? Alles op een dag of verspreid over de week? Kom maar op met die tips! Inclusief die over de beste stofdoek, dweil en allesreiniger. Ik zie er naar uit. En misschien (heel misschien) ga ik het ooit nog leuk vinden.

Schoolpleinmoeder

De waterpokken jeukbeukeltjes van mijn schatjes zijn bijna volledig verdwenen. Nog een korstje her en der en een sporadisch litteken in wording herinneren ons aan het leed dat geleden is. En ik moet zeggen dat het me al met al nog aardig is meegevallen. Ze waren er wat lamlendig van maar de ondragelijke jeuk is bijna helemaal uitgebleven. Misschien wel dankzij het aan ons geadviseerde havermoutbad waar we ze dagelijks in onderdompelden.

Groter dan het lichamelijk leed, was misschien nog wel het psychische leed. Die verrekte pokken gooide namelijk roet in de grote droom van Bijna Kleutermeisje. Ze mocht namelijk niet naar school! Die twee oefendagen waar ze al maanden naar uit keek, werden haar hardhandig door haar pokjes geboord. Ze moesten eens weten, die juffen. Tranen met tuiten natuurlijk, maar gelukkig was er hoop: als ze beter was, mocht ze alsnog komen.

Stiekem denk ik dat het soort van voorbestemd was, die waterpokken. Alsof iedereen wist dat ik er nog niet echt aan toe was en het grote moment daarom nog maar even uitgesteld werd. Iedereen, behalve ik. Tot vrijdagochtend 12 juli. Toen wist ik het ook: ik was er nog niet aan toe!

Ik was er nog niet aan toe om mijn kleine meisje een rugzak op haar rug te hijsen. Om met haar een vol schoolplein op te lopen met hele hele grote kinderen. Om haar achter te laten in een kring met kindjes waar ze zich zichtbaar nog niet helemaal op haar gemak voelde.
Ik was er nog niet aan toe om me na drie eindeloze uren tussen de andere schoolpleinmoeders te begeven, niet wetende waar ik precies moest gaan staan of wat ik moest doen. Ik tuurde en zocht alsof ik iemand na een wereldreis ophaalde van Schiphol. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik haar zag en nog meer toen ze best wel blij bleek te kijken.

Het was goed gegaan, zei de juf, al was ze nog best wat stilletjes. Na de lunch sliepen we allebei als babies en toen ze langzaam wakker werd vertrouwde ze me toe: 'Ik vond het heel leuk op school hoor mama'.

Ik denk dat ze er wel aan toe is. En ik? Ach, het is eerst nog vakantie toch?

Bijna kleutermeisje

Woordeloze woensdag