Kleutermeisje

Ze feliciteerde me met vier jaar moederschap. En ze vroeg of ik wel geëvalueerd had. En ja, dat had ik. Niet bewust maar dat gaat altijd een beetje vanzelf in de aanloop van haar verjaardag.

Ik denk terug aan de laatste dagen van mijn zwangerschap. Aan hoe ik mijn logge lijf voortsleepte en hoopte en bad dat mijn baby geen twee weken te laat zou komen. Ik denk aan mijn schoonmoeder die op zondagochtend voorspelde dat het wel niet lang meer zou duren omdat de baby zo gezakt was en aan hoe ze gelijk kreeg toen 's nachts mijn vliezen braken. Ik denk terug aan pijnlijke rugweeën en uren onder de douche maar ook aan hoe bijzonder ik het vond om dat met zijn tweeën mee te maken. Ik denk terug aan een afschuwelijke rit naar het ziekenhuis waarbij ik schreeuwend in de auto mijn persweeën wegpufte en  aan het moment dat ze eindelijk op mijn buik werd gelegd. We huilden en verwonderden ons. Een meisje! Met rood haar! Van ons! Wauw!

De verwondering is gebleven en blijft groeien. Er is weer een jaar voorbij. Mijn peuter is uitgegroeid tot een echte kleuter. Haar haren zijn alleen maar roder geworden en ze heeft zelf een duidelijke mening over wat daar 's ochtends mee moet gebeuren. Zoals ze overal een duidelijke mening over heeft. Ze weet ze wil. En ook wat ze niet wil. Meestal dan. Soms weet ze het niet meer. Dan ligt ze gillend op de gang om uiteindelijk uit te snikken in mijn armen. Tegelijk is ze zo gevoelig. Slaat ze in haar nieuwe kleuterklas regelmatig haar handen voor haar ogen omdat het rumoer haar teveel wordt. Ze lijkt veel op haar tante en soms een beetje op mij. Gelukkig.

Vanmorgen stond ze om 6.15 naast ons bed. Haar feestmuts had ze al op. Vandaag werd ze vier en dat vierden we. Met versierde cupcakes, al haar vriendjes en vriendinnetjes en pannenkoeken met ijs toe. Precies zoals zij het wilde.

Lang leve het leven van mijn lieve lieve vierjarige prachtige, eigenwijze, grappige, gevoelige, slimme kleutermeisje!

Hieperdepiep... Hoera!!