In de warme Roemeense avondzon dalen we de berg af. De smalle treden van de stenen trap brengen ons bij de buurtsupermarkt. We kloppen op de meloenen en vinden een rijpe zonder schimmel. Nog een zak zonnebloempitten en we kunnen afrekenen. In een mix van talen communiceren we met de winkelmedewerker en impulsief besluiten we nog een ijsje te nemen. De kinderen liggen al op bed en hé, het is toch vakantie!
Het is druk op straat. Een vrouw leunt met een stok in haar hand tegen de muur en drie oudere mannen zitten op een door pitten omringd houten bankje. Het is rood geschilderd, wat ik leuk vind staan.
We besluiten ons ijsje hier op te eten, veel leuker dan binnen. Net als we ons op de onderste tree van de stenen willen laten zakken, staan de oude mannen op. Ze lijken niet van plan terug te keren en dus nemen we hun plekje in.
Ik geniet net van drie lagen chocola als ik de bellen hoor. De oude mannen komen in beweging en de vrouw met de stok loopt richting de weg. En daar komen ze: de koeien van het dorp. Op hun dooie gemak sukkelen ze de berg af. Koe 7 slaat rechtsaf. Een van de oude mannen hobbelt er achteraan; zijn koe is thuis. Een volgende koe neemt de afslag naar links. We lachen en verbazen ons over het feit dat de koeien de weg naar huis zo goed kennen. Tot we de linkse koe resoluut de weg weer opgejaagd zien worden, verkeerde afslag blijkbaar.
De vrouw met de stok moet lang wachten maar uiteindelijk vindt ook zij haar drie koeien in de achterhoede. Binnen een kwartier is het hele spektakel voorbij en ons ijsje op. De koeien hebben hun stal gevonden en wij sjokken ons trapje weer op. Dit is vakantie!
Bedankt voor het zo mooi beschrijven van de terugkeer van de koeien! Ik heb in mijn kindertijd in Roemenië gewoond, en in het bergdorpje van mijn oma heb ik het ook vaak gezien hoe de koeien 's ochtends naar de wei lopen en 's avonds weer terug naar huis. Het blijft een mooie herinnering.
BeantwoordenVerwijderen