Partir c'est mourir un peu

Ik doe het goed op structuren. Op dezelfde dingen en dezelfde mensen op dezelfde plaats en dezelfde tijd. Vastigheid helpt me: hoef ik daar in elk geval niet over na te denken. Psychologen zullen vast zeggen dat ik hoop op deze manier veiligheid te vinden, ook prima. In de afgelopen jaren heb ik geleerd deze kennis te gebruiken en in te zetten. Om voor mezelf kaders te creeeren, juist als andere dingen minder gestructureerd verlopen. Maar ook om de behoefte te herkennen en dan los te laten, omdat ik mezelf en anderen er mee in de weg zit.

Deze maand staat bol van de veranderingen. Ik startte als gastouder en nam definitief afscheid op mijn werk om thuisblijfmoeder te worden. Weg structuren, weg veiligheid! Gisteren werd ook het laatste stukje afgesloten: de kinderen namen afscheid op het kinderdagverblijf.

Er wordt een hoop gezegd en geschreven over kinderdagverblijven. Wellicht soms terecht maar ik kan niet anders zeggen dat ik heel heel blij werd van 'ons' kinderdagverblijf. Hoewel ik het best een beetje spannend vond om mijn drie maanden oude baby daar achter te laten, is het me alles meegevallen. Van een twijfelaar werd ik een moeder die haar kinderen ook op haar eigen vrije dag naar de opvang bracht. Zielig? Nee hoor, ze vroegen erom!

Gisteren namen we dus afscheid. Afscheid van een vertrouwde plek, afscheid van vertrouwde vriendjes en vriendinnetje, afscheid van hele lieve juffies. De kinderen associëren afscheid vooral met leuk. Dan krijg je immers cadeaus en mag je trakteren op ijs.

En ik, ik moest wel even slikken. Maar ook dat komt wel weer goed. Ik doe daar gewoon wat lager over. Heb ik geaccepteerd inmiddels.