Ik noem het een week

Waar de ene week zich als vanzelf vult en voornamelijk bestaat uit de gewone dingen des levens (werken, kinderen verzorgen, de was, de sportclub en hé, het is alweer weekend) is de andere een rare mix van bijzondere gebeurtenissen en sterk wisselende emoties. Afgelopen week was er een uit de laatste categorie.  En ik ben eruit: die heb ik liever niet te vaak.

Het was de week waarin mijn oma naar de hemel ging, ik werd goedgekeurd als gastouder, officieel afscheid nam op mijn werk en waarin we te horen kregen dat ook de opa van mijn man binnenkort overlijdt. Als klap op de vuurpijl waren we ook nog zes jaar getrouwd.

Het was de week waarin we ons organisatorisch weer in allerlei bochten wrongen en ons realiseerden waarom we dat liever niet meer doen. De week dat we ons gezin opsplitsen om ieder aan een andere kant van het land afscheid te nemen een geliefde.

Het was een week van afscheid nemen en afsluiten. En tegelijk van vooruit kijken naar wat komen gaat. Van vieren van het verleden en vieren van de toekomst. 

Ik ben blij met mijn familie die met de manier waarop ze met de manier waarop ze met elkaar omgaan mijn oma eren.
Ik ben blij met een geweldig team waarmee ik heb mogen samenwerken en waar ik nog heel even van mag genieten.

Ik ben blij met de nieuwe kansen die voor me liggen.

Ik ben blij met de liefste man van de wereld.
En ik ben blij dat de komende week wat minder hectisch gaat zijn. Deo Volente.