Het is een kasteel!

Ik probeer een goede, pedagogisch verantwoorde, weloverwogen, consequente moeder te zijn. Met enige regelmaat lukt dat maar soms ben ik te moe. Of heb ik geen zin. Of weet ik niet hoe. En af wil ik het gewoon niet.

Vanmorgen, toen ik een uurtje had mogen uitslapen, kwamen de kids me op vriendelijk doch dringend  verzoek van hun vader, wakker maken. Waar ik elke keer hoop dat dat met liefdevol gefluister, een dikke kus en eventueel een ontbijtje kan, gaat het vaak anders. Bam, het licht gaat aan. Das een. 'Mamaaaa, wakker worden!!'. Das twee. En wat daarna komt is een verassing. Vanmorgen bleek dat de schatjes op hun voertuigen binnenkwamen. Peutermeisje stalde haar loopfiets en dreumesjongetje parkeerde zijn driewieler naast mijn bed. Vervolgens verlieten ze de kamer, mij in verbazing achterlatend. Die werd alleen nog maar vergroot toen ze even later de kinderwagen en een tweede loopfiets aan hun wagenpark toevoegden. Het wakker worden was inmiddels gelukt dus ik bromde: 'Zeg, willen jullie die fietsen even naar de woonkamer brengen? Peutermeisje keek me verbaasd aan en zei: 'Ja maar mama, dit is de kelder!'. Weg consequentie. Ik kwam niet verder dan: 'Kan je even doen alsof je broer zijn kamer de kelder is, babyboy moet hier straks slapen'. En zo geschiedde.

Na een dag vol avonturen bracht ik, al struikelend over loopfietsen en kinderwagens, dreumesjongetje naar zijn bed. Toen ik na een verhaaltje en twee liedjes terugliep de badkamer in was peutermeisje daar druk in de weer. Ze liep af een aan met spullen die ze op de grond uitstalde. Ik vroeg haar, toegeven: enigzins geirriteerd, of ze wist dat het bedtijd was en dus niet de bedoeling, herstel uberhaupt niet de bedoeling, om haar speelgoed in de badkamer neer te zetten. Ze keek me aan, weer met die blik van haar, en zei 'Ja, maar mama, dit is een kasteel!' Tja, en dan heb je me. Moet je pop ook in het kasteel? Dekentje erover? En wil je er ook nog een foto van maken?