Over de streep

Ze kuchelt, kucht en huilt. Even troosten helpt maar niet veel later kuchelt en kucht ze weer. En huilt. Steeds naar boven lopen begint te vervelen en in het kader van de goede nachtrust mag peutermeisje bij mij in bed. Papa kruipt op haar plekje.

Door mijn troosttaak lig ik ook vroeg in mijn mandje. Nachtmens als ik ben, besluit ik nog even te uitzendingemisten. Terwijl ik door de haren van mijn kuchende dochter kriebel, kijk ik Over de streep. De combinatie van deze twee maakt dat wat ik zie extra binnenkomt.

Een blond meisje met een open blik vertelt dat ze gepest wordt met haar lengte. Ik kijk naar de rode krullen van mijn dochter en hoop dat die geen reden worden voor nare opmerkingen.

Een grote stoere jongen gaat over de streep bij het horen van gebeurtenissen waar hij op zijn leeftijd nog geen weet van moet hebben. Ik luister naar de rustgevende ademhaling van mijn inmiddels slapende meisje en wens dat ze nog lang zo vredig mag slapen.

Een derde tiener vertelt met ingezakte schouders dat het nu wat beter met haar gaat. Aan alles is te zien en horen dat de jarenlange buitensluiting en vernedering diepe sporen hebben nagelaten. Eigenlijk vertrouwt ze dan ook niemand. Ik bid dat de peuter naast me goede vriendinnen mag krijgen en altijd mensen om zich heen die ze kan vertrouwen.

Soms zou ik willen dat mn pukkies altijd klein blijven en de wereld een grote speeltuin. Dat de oudste niet in september al start op de basisschool en dat de puberteit nooit aanbreekt. Dat ik ze altijd kan beschermen voor de grote boze wereld en dat pijn ze vreemd zal zijn.

En als dat dan niet kan, dan hoop ik dat ze op een school terechtkomen waar ze meedoen aan programma's als over de streep. Zodat ze leren om echte verbindingen aan te gaan en verder te kijken dan naar de buitenkant.

Later dan he? Nu houd ik ze nog even klein.