Een weblog

Het kriebelt een beetje. Prettige jeuk die een appèl op me doet. Zin om weer te schrijven. Gewoon af en toe. En om dat dan met de wereld te delen. Waarom? Weet ik niet. De vraag is of dat er toe doet. Het probleem is dat ik niet zo goed durf.

Weet je wat het is? Vroeger (Een jaar of tien terug, toen ik achttien was en student (wat dan weer veel korter geleden voelt dan tien jaar)) toen hadden we allemaal een weblog. In de tijd voor Facebook, en zelfs voor Hyves, was dat de hipste manier om al je vrienden te laten weten wat je bezighield. Geen pagina met de statusupdates van 258 vrienden, maar een simpel lijstje met 15 favorieten dat je een keer per dag bekeek om te lezen wat je vriende gedaan hadden, waar ze over nadachten of wat ze voelden. Grote kans dat er niemand wat gepost had trouwens..

Maar goed, dat was dus vroeger  (Een jaar of tien terug, toen ik achttien was en student (wat dan weer veel korter geleden voelt dan tien jaar)). Tegenwoordig lijkt een weblog naar een hoger level getild te zijn. Google er maar eens op. Binnen 30 seconden krijg je meer dan een half miljoen pagina's met tips voor een goede weblog. En eerlijk is eerlijk: van die tips voelen dan voor mij een beetje als eisen. Dus het moet persoonlijk zijn, over één onderwerp gaan en vooral in zeer correct Nederlands geschreven zijn. Tel daarbij mijn eigen eisen op (mensen moeten me altijd leuk vinden (en interessant en intelligent en welbespraakt) en als ik dan blog moet het natuurlijk dagelijks) en ik zou de moed al bijna opgeven. Dan maar geen weblog.

Ach wat, ik doe het toch. Ik start deze blog. Zie maar wat je er van vindt. Dan maak ik wel ruzie met mezelf over aan welke eisen ik moet voldoen.