Mijn vrienden van de ANWB

Afgelopen week stond ik met met het pasje van de wegenwacht in mijn handen. Een nieuw jaar, dus een nieuw exemplaar en dat moest nog even naar de auto. In plaats van het gebruikelijke geel met wit, kregen we dit keer een glimmend zilveren plastic schijfje. Omdat we al vijf jaar  trouwe leden zijn. Dat vond ik nogal confronterend. 5 Jaar betaald voor... nope. Maar ik bedacht me. Het was niet helemaal voor niks. Het was betalen voor de zekerheid dat als (als, als, als, want immers; dat overkomt ons niet) ik langs de kant zou komen te staan, er iemand zou zijn om te helpen. En daar heb ik wat voor over want stil komen te staan met de auto is een van mijn grootste nachtmerries! (oke, das relatief, maar toch).

Vandaag was het dan zo ver! Ik stond stil! En ik mocht willen dat dat langs de kant van de weg was. Helaas! Ik stond, in de spits, stil op een van de drukste wegen van Zeist. En als ik zeg stil, bedoel ik ook echt stil. In autolief was geen beweging in te krijgen. Alle goed bedoelde adviezen (lees: geirriteerd gesnauw) van mijn medeweggebruikers ten spijt, hij ging geen kant op. De aardige citroenrijder, de bemoeizuchtige buschauffeur en de onbeschofte politieagenten hebben allemaal allemaal een poging gedaan. 'Mag ik er even naar kijken? probeerden ze het nog vriendelijk. Maar je zag ze denken: 'Vrouw, blond. Vast geen spierballen en geen hersens, laat mij die auto maar aan de kant zetten.' De schaapachtige succeswensen toen het hen ook niet lukte deden mij dan wel weer gniffelen.

Anyway, de auto stond dus midden op de weg en dat zou ook nog wel even zo blijven. Ik bleef een vrouw en ik bleef blond en de mensen bleven kijken. Uiteindelijk heb ik het advies van de citroenrijder opgevolgd en een zak over mijn hoofd getrokken. Nu maar wachten tot het over is.

Oh nee, zo ging het niet helemaal. De echte versie is namelijk cooler. Ik heb de ANWB gebeld, die kreeg de auto tijdelijk aan de praat. Toen is hij onder politiebegeleiding naar de kant geduwd en hield er vervolgens weer mee op. Er kwam een sleepwagen waar wel zeven Audi A2's op konden en die heeft me naar de garage gebracht. Daar was onverwacht (nee, niet onverwacht, op zulke momenten geloof ik in leiding) een kennis aan het werk en ik mocht in zijn auto naar huis. Die auto was ook nog eens supercool.

Moraal van dit verhaal: Blijf altijd lid van de wegenwacht! Hun vriendelijkheid is mij nu bekend! Ik hoop dat je ze nooit nodig hebt, maar als dan toch... dan ben je blij!