De knoop is doorgehakt, de kogel door de kerk, het contract getekend. Vanaf september ben ik thuisblijfmoeder! Je weet wel, zo-een die de hele dag thuis op de bank hangt, een beetje stofzuigt en theeleut met andere thuisblijfmoeders. En tussendoor af en toe haar kind een boterham toestopt.
Nee, onzin natuurlijk. En voor ik verder ga even het volgende: Ik weet dat iedereen zijn situatie anders is. Ik weet dat niet iedereen financieel de mogelijkheid heeft om te stoppen met werken. Ik weet dat niet iedereen wil stoppen met werken. Ik vind ouders die hun kinderen naar de opvang brengen niet slecht. Ik vind mensen die stoppen met werken niet lui.
Ik weet wel hoe mijn afgelopen jaren eruit gezien hebben. En hoe ik me daarbij voelde. Wat de invloed was op mijn gezin. Hoe het is om omdebeurt overspannen thuis te zitten. En dat ik dat niet meer wil. Ik weet ook waar ik me over verbaas en soms een beetje over opwind.
Ik verbaas me erover dat ik bijna een volledig maandsalaris terugkrijg van de belastingdienst om mijn kinderen naar de opvang te brengen. Tel daarbij op het werkloosheidscijfer dat blijft stijgen en ik denk: geef mij dat geld, stop ik met werken, kan een ander mijn baan krijgen.
Ik wind me erover op dat we deze maatschappij in mijn beleving met elkaar gemaakt hebben en dat we er nu zo vast in zitten dat het lastig is om patronen te doorbreken. Ik ben er voor hoor dat vrouwen een mening mogen hebben en mogen werken als ze dat ze willen. Maar daar zijn we volgens mij zo in doorgeslagen dat het voor veel mensen een praktische financiele onmogelijkheid is om van een salaris rond te komen.
Anyway: Wij gaan het proberen. Dat betekent dat ons budget flink is teruggeschroefd. Dat we moeten wennen aan minder vaak uit eten, minder weekendjes weg, minder inpulsaankopen. Dat betekent dat we soms niet aan dingen mee kunnen doen, wellicht mensen moeten teleurstellen.
Het betekent ook: Rust, structuur en tijd met elkaar. Geen geren en gevlieg meer. Niet meer elke week puzzelen hoe we de week, het werk, het brengen en halen van de kinderen, onze sociale contacten en oh ja, elkaar, in moeten delen. Wel: tijd om en elkaar en onze vrienden regelmatig te zien. Tijd om te genieten. Tijd om stil te staan en tijd om nieuwe dromen te dromen.
Ik zie er naar uit!
NB: Ik zie regelmatig dat mensen via de zoekterm 'thuisblijfmoeder' op mijn blog terechtkomen. Ik ben erg benieuwd: waar ben je naar op zoek? Wat zijn je vragen? Misschien schrijf ik er wel over.
Mooi Es!
BeantwoordenVerwijderenBijzonder dat je dit gaat doen. Ik ben heel benieuwd hoe je dat gaat ervaren! Ik blijf je 'volgen'...
BeantwoordenVerwijderenHoi, ik ik lees voor het eerst je blog via een link van Manager van het gezin over een brief aan mw. Bussemaker. En nu deze blog. Gefeliciteerd met de knoop die jullie door hebben gehakt. Dat hebben wij ook al een tijd geleden gedaan en het heeft veel rust gebracht.
BeantwoordenVerwijderenGefeliciteerd met je nieuwe baan! Ik hoop dat het je brengt wat je wilt. Ik ben zelf ook fulltime thuisgebleven, toen de kinderen klein waren (tot ze naar de basisschool gingen) en dat beviel me prima.
BeantwoordenVerwijderenAlleen dit stukje in je blog snap ik niet helemaal:
"Ik verbaas me erover dat ik bijna een volledig maandsalaris terugkrijg van de belastingdienst om mijn kinderen naar de opvang te brengen. Tel daarbij op het werkloosheidscijfer dat blijft stijgen en ik denk: geef mij dat geld, stop ik met werken, kan een ander mijn baan krijgen."
Waarom zou de overheid jou geld moeten geven, als je je kinderen niet naar de opvang brengt? En als iemand anders jouw baan overneemt, waar moet hij of zij de kinderopvang dan van betalen?
Ik ben het ermee eens dat huismoeder zijn een ondergewaardeerd beroep is, maar ik denk dat we onze handjes samen mogen knijpen met de heffingskorting die we ontvangen. Wanneer je echt in inkomen teruggaat staat de overheid zelfs voor je klaar met huurtoeslag, zorgtoeslag en kindgebonden budget. En mocht je er alleen voor komen te staan, zelfs met alleenstaande ouderkorting, Dus ik denk niet wat we wat dat betreft mogen mopperen..
Hoi Pauline
VerwijderenBedankt voor je reactie! Nog zes weken en mijn nieuwe baan begint echt :-).
Wat betreft het stukje waar je het over hebt. Ik ben het helemaal met je eens dat we niks te klagen hebben. Ik vind zelfs dat toeslagen iets is waar we blij mee mogen zijn maar geen recht op hebben.
Mijn verbazing zit hem meer in de soms bijzondere geldstromen. Ik krijg er wel geld voor om anderen voor mijn kind te laten zorgen maar niet om het zelf te doen. En dat in een tijd waarin iemand anders (die nu voor zijn inkomen afhankelijk is van een uitkering) graag mijn baan zou willen hebben. Ik vraag me af of dat allemaal logisch is.
Jaren geleden heb ik ook (noodgedwongen) voor het thuisblijfmoederschap gekozen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb er geen moment spijt van gehad.
Het heeft wel even wat voeten in de aarde gehad voordat ik de knoop kon doorhakken, dat was een heel proces.
Mocht ik mezelf (en mijn gezin)wel op de eerste plaats zetten?
Moest ik niet net als iedereen zijn? Meegaan in de rat-race dus van werken en moederen tegelijk!
Financieel hadden we niet eens de mogelijkheid dat ik thuis zou kunnen blijven maar we zijn het 'avontuur'toch aangegaan.
Vanaf dat moment is ons leven er alleen maar beter op geworden (zelfs financieel).
We werden namelijk steeds tevredener met niets, we hadden steeds minder nodig om gelukkig te zijn.
De combinatie werken en moederen werkte voor mij in ieder geval niet meer.
Dit alles ligt alweer heel wat jaartjes achter mij.
Ik hoop dat het thuisblijfmoederschap jou net zoveel wijsheid en inzicht gaat geven als dat het mij gegeven heeft.
Het was niet altijd gemakkelijk en leuk maar dat is een baan ook niet.
Bedankt voor je bemoedigende reactie Marion!
VerwijderenHoi,
BeantwoordenVerwijderenIk ben nu al thuis sinds december 2012 .. Aanvankelijk omdat ik zwanger was van onze tweeling (we hadden toen al een zoon van 3) en op rust werd gezet. De tweeling werd geboren in april 2013 en toen ben ik nog thuis gebleven tot december 2013. In januari ben ik terug gaan werken. Na een drietal weken ben ik mezelf keihard op de grond tegengekomen en sedertdien ben ik met ziekteverlof, aanvankelijk oververmoeid, overspannen, vervolgens een ferme burn-out om dan toch maar een fijne depressie te hebben. Mijn kinderen zijn maar een klein topje van de ijsberg, of toch de zorg van de kinderen, van wat er speelt. Maar dat doet er niet toe.
Ik werd in elk geval verplicht om rust te nemen en plezier te gaan zoeken in de kleine dingen des levens, wat eigenlijk moeilijker is dan je denkt. Ik heb mezelf opnieuw leren kennen en mijn nieuwe zelf (of eigenlijk oude, vernieuwde zelf) geniet eigenlijk van haar kinderen en van het thuis zijn. Brood bakken, naaimachine leren kennen, breien, lunchen met vriendinnen die ook thuis zijn, thuis werken, flexibele uren hebben...Ik heb meer tijd om hobby's en sociale contacten op te bouwen en ben al halverwege mijn klim terug omhoog. Dus hier zijn we toch ook sterk aan het overwegen om mijn vetbetaalde, hoge status-job te laten voor wat ie is en dit huidige leven verder te exploreren. Financieel zal het niet makkelijk worden. Maar mijn oudste zoon is dolgelukkig dat ik meedoe aan activiteiten op school, vaak uitstapjes met hem maak. En mijn jongste twee worden door iedereen als gelukkige kindjes ervaren. Ik wens niemand toe wat mij overkomen is, maar het is wel een eye-opener geweest. Ik zou anders nooit durven overwegen om deze stap te zetten. Maar ik ben bijna een gelukkige vrouw, wat mijn kinderen alleen maar ten goede komt. En ik heb tijd voor anderen, wat ook een openbaring is .. Sinds ik thuis ben krijg ik een minimale uitkering, dus alvast een goede oefening voor als die wegvalt van zodra ik er voor kies om echt thuisblijfmama te zijn. Ik krijg er de kriebels van dat oa Monica De Coninck het doet uitschijnen dat vrouwen beknot worden in hun vrijheid omdat ze 'moeten' kiezen om thuis te blijven of deeltijds te werken. Man, ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld als de laatste tijd! Niks moet en ik kies mijn eigen dagstructuur obv school, onthaal, werk van mijn man. Eindelijk krijg ik hier alles min of meer rond en heb ik zin om met mijn kinderen te spelen en niet alleen omdat ze anders te veel zagen.
Nog even werken aan mezelf en volledig omhoog klimmen en ik ben de gelukkigste mama/partner/vrouw van de wereld :-)
Wauw, bedankt voor je reactie! Ik herken heel erg wat je zegt hoor! Hier ook door te hard door gaan thuis komen te zitten en van daaruit besloten dat we het roer om wilden. Allebei tot op de dag van vandaag nog zo blij mee! En ik voel me vrijer in mijn keuzes dan toen ik nog meedeed in wat normaal leek te zijn: een baan en een gezin combineren. Succes met het maken van een definitieve keuze!
VerwijderenGoedemorgen,
BeantwoordenVerwijderenIk heb mss een vreemde vraag :)
Mijn dochter doet onderzoek naar (werkende) moeders en is nog hard op zoek naar thuisblijfmoeders om een kleine vragenlijst in te vullen (+/-8 min)
Zou jij haar hier op een of andere manier mee kunnen helpen?
Alvast heel erg bedankt,
Annet