Reading Challenge #3: Lezersgezin

Ik kom uit een lezersgezin. In mijn jeugd hadden we ook geen tv, ik denk dat dat meespeelt (vanaf mijn dertiende dan weer wel, maar alleen met Nederland 1, 2 en 3. En de tv stond in de logeerkamer; daar was het doorgaans koud, dat werkte nogal drempelverhogend om te gaan kijken. Maar goed, ik dwaal af). Op zondagmiddag las mijn vader een boek, las mijn moeder een boek, las mijn zusje een boek, las ik een boek. Soms grinnikte er iemand hardop, soms hoorde je een verkapte snif, meestal was het stil. En het leven was goed.

Inmiddels heb ik mijn eigen gezin en lezen we een stuk minder. Dat vind ik niet perse positief. Mijn man vind lezen nog een opgave en ik laat me snel tot iets anders verleiden (die tv bijvoorbeeld. Die is dan ook groooot en met van die lichtjes erachter enzo. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar ja, we hebben hem ook niet teruggestuurd. Maar goed, ik dwaal af.). Mijn kinderen houden er gelukkig wel van om voorgelezen te worden dus dat doen we dan ook dagelijks. En dat is best genieten.

Maar ook mijn lezersnest speelt nog steeds een rol in mijn leven. Zo is er een soort interne ruilmarkt ontstaan. Wil ik een boek, dan check ik eerst of het al in de familie is. En mijn moeder krijgt voor haar verjaardag een boek dat we stiekem zelf ook wel willen lezen J

De afgelopen drie jaar, verrasten we haar met een boek van Irma Joubert. Een Zuid-Afrikaanse schrijfster van historische Romans.  Afgelopen kerstvakantie nam ik ze alledrie mee naar huis. De eerste twee las ik al in december. Aan het derde boek begon ik in januari, en dat valt dus onder mijn Reading Challenge!

‘Kind van de rivier’  gaat over Pérsomi, kind uit een bijwonersgezin. In het 571 pagina’s tellende verhaal lezen we over haar leven van jong meisje tot ruim volwassen vrouw. Over hoe ze aan haar milieu ontsnapt en er tegelijk sterk mee verbonden blijft. Over de kloof tussen arm en rijk, blank en zwart en de brug daar tussen. Over haar verlangen naar recht en gerechtigheid. Over (on)mogelijke liefde.  En dit alles tegen een achtergrond van het Zuid-Afrika rond de tweede wereldoorlog. Een tijd, een land en een cultuur waarin de dingen zo anders gingen en er zo anders werd gedacht dan hier en nu. Maar Joubert haar kracht is dat ze die verschillen weet te overbruggen. Ik las over hoofdpersonen die dingen deden en dachten die in de verste verte niet in me op zouden komen, zonder mijn sympathie voor hen te verliezen.

Ik heb mijn hart verloren aan Pérsomi. Aan haar daadkracht en standvastigheid maar ook aan haar nederigheid. Aan haar vermogen los te komen van haar achtergrond zonder hem te ontkennen. Maar bovenal aan haar streven in alles goed en recht te doen, zonder daarin compromissen te sluiten.

Het nieuwste boek van Irma Joubert is net uit. Daarin kunnen we meer lezen over Pérsomi. Mijn zusje heeft het al. En al uit. Fijn, zo’n lezersgezin!