Tumtummetje

Elke avond is het weer de vraag of we het gaan halen; het snoepje na de maaltijd. De regels zijn simpel: Heb je je bord leeg, dan krijg je een snoepje. Met een uitzondering voor de moeilijk etende dreumes aan tafel. Daarvoor is de subjectieve beoordeling 'je hebt goed gegeten' voldoende.

Dat een beloning niet groot hoeft te zijn, wordt hier dagelijks bewezen. We putten uit een grote bak minuscule snoepjes, bekend onder de naam tumtummetjes. En daar word voor gezwoegd en gestreden. Er worden laatste happen 'ik lust dat niet' spinazie voor naar binnen geschoven en al uitgespuugd eten wordt toch nog doorgeslikt.  Maar als dat volbracht is, is het moment daar. Peutermeisje vraagt met glimogen of ze nu snoepjes mag pakken om vervolgens voor een minuut of vijf in de keuken te verdwijnen. Snoepjes pakken is een serieuze taak, want immers: klein broertje kan geen harde snoepjes kauwen. Meisje zelf en mama vinden die juist het lekkerst (Mamaaaa!! Ik heb toch nog een harde gevonden!) en papa heeft het liefst een groene. Ze worden met liefde uitgedeeld. Vaak al een beetje klef van de plakhandjes die ze gedragen hebben en soms zelfs voorgeproefd.

Ik geniet van m'n tumtummetje. Het betekent dat de maaltijd er op zit. Dat iedereen voldoende heeft gegeten en de kans dus verkleind is dat ik er vanacht uit moet. Het betekent dat lief meisje alweer haar favoriete snoepjes met mij gedeeld heeft. Het betekent blije gezichten. En het betekent dat het weer tijd is voor Sesamstraat.

I love tumtummetjes!